“ว่าไงนะ ขิงมาหาเหรอ”
“ครับ”
ทัพนิ่วหน้ารู้สึกโกรธเพราะตนกับใบข้าวอุตส่าห์ย้ายออกมาอยู่ข้างนอกแค่ไม่กี่วันก็ตามเจอแล้วต้องเป็นฝีมือของแม่ที่ให้มาแน่นอน
“แล้วขิงทำอะไรข้าวหรือเปล่า…บอกพี่มาตามตรงเลย”
“พี่คิดมากไปแล้วครับ…พี่ขิงดีกับผมมาก”
“พี่ขิง..งั้นเหรอ”
“ครับ…พี่เขาให้ผมเรียกแบบนี้ได้...พี่ขิงใจดีซื้อของมาให้แล้วก็ช่วยผมเตรียมดินปลูกดอกไม้ด้วย”
“ข้าว นายจะเชื่อใจคนอื่นไปหมดไม่ได้นะ”
“แต่ผมไม่คิดว่าพี่ขิงจะเลวร้าย”
“แต่ถึงขนาดตามหาบ้านเราได้ก็ต้องร่วมมือกับแม่แน่ ๆ”
“พี่ขิงบอกว่า..คุณนายอยากให้เรากลับไปครับ”
ทัพที่ได้ยินก็ย่นคิ้วตกใจ “กลับไป…งั้นเหรอ”
“ครับ…รวมถึงผมด้วย”
“แม่เนี่ยนะ”
“ครับ..พี่ขิงบอกแบบนี้…หรือคุณนายจะใจอ่อน”
“ไม่หรอกแม่ไม่น่าจะใจอ่อนได้”
ใบข้าวก็ถอนหายใจ ทัพจึงโอบกอดพลางหอมแก้มจากนั้นย่อตัวลงแนบแก้มที่หน้าท้องที่ยังแบนราบ
“ตัวเล็กพ่อกลับมาแล้วครับ…คิดถึ
