“พี่ทัพ…” ใบข้าวรีบปราม
“ผม..ผมจะรีบกลับเดี๋ยวแหละครับ”
“พี่ขิง! อย่าเพิ่งไปครับ กินข้าวด้วยกันก่อน”
“พี่ยังไม่หิวน่ะ”
“แต่…”
“ยังไม่หิวจริง ๆ” เขาไม่อาจเปิดปากให้เห็นรอยช้ำเหล่านี้ได้
ทัพถอนหายใจ “อย่าเพิ่งไป เข้าไปคุยในบ้านก่อน ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”
พอได้ยินเช่นนี้ขิงจึงยอมเดินตามเขาไปในบ้าน ทัพปลดเนกไทพลางนั่งลงบนโซฟาแล้วจ้องมองมาด้วยสายตาจับผิด ขิงก็รีบไปยกน้ำเย็นมาให้ดื่ม
“ทำไมถึงปิดบังใบหน้า”
“คือ..ผมแพ้แดดน่ะครับ”
“แพ้แดด..เหอะ! ผิวนายนี่มันบอบบางจริง ๆ เลยนะ”
ขิงไม่ได้โต้ตอบเพียงก้มหน้าเท่านั้น
“แม่ให้นายมาใช่ไหม”
“….ครับ…”
“ฉันไม่กลับไป”
“ครับ..”
ทัพก็นิ่วหน้า “ไม่คิดจะโน้มน้าวเหรอ”
“ไม่ครับ…ถ้าที่นี่มีความสุขผมก็ไม่อยากบังคับ”
“งั้นเหรอ…”
“ผมขอตัวกลับก่อนนะครับเดี๋ยวจะไปถึงบ้านค่ำได้”
ทัพหรี่ตามองอีกฝ่ายที่นั่งตัวลีบ เห็นแล้วรู้สึกสงสารอย่างบอกไม่ถูก
ขิงก็ลุก
