เสียงกรีดร้องดังลั่นอย่างเกรี้ยวกราดเธอปรี่ไปหาบุตรชายแล้วตบใบหน้าไม่ยั้งทั้งที่ปกติเธอไม่มีวันทำร้ายลูกอย่างแน่นอนแต่ตอนนี้กลับใช้ความรุนแรงอย่างหนักหน่วงและทัพก็ไม่ได้หลบหรือกันไว้แต่อย่างใด
“ทำไมแกทำแบบนี้กับฉัน! เอาเลือดไปผสมกับมันทำไม! แกทำอะไรลงไป!”
ทัพกัดฟันกรอดหากอีกฝ่ายไม่ใช่แม่เกรงว่าเขาคงจะไม่ยินยอมยืนฟังและให้ถูกทำร้ายแบบนี้เฉย ๆ แน่!
“ทัพแกมันบ้าไปแล้วหรือไง! แฮ่ก..ก…”
สุดท้ายเธอก็เป็นฝ่ายเลิกราเอง ใบหน้าบิดเบี้ยวพลางมองบุตรชายที่ยังนิ่งสงบแม้ใบหน้าจะมีรอยฟกช้ำ
“แม่ครับ…ผมรักข้าว..เรารักกันแล้วทำไมจะมีลูกด้วยกันไม่ได้”
“หะ..หะ..ฮะ ๆ ๆ” เธอหัวเราะออกมาทั้งน้ำตาคล้ายเสียสติ
“แกรู้ไหมว่าต้นตระกูลพ่อแกและฉันมันยิ่งใหญ่แค่ไหน แกดูฐานะเรา ดูบ้านหลังนี้แต่สุดท้ายแกกลับไปคว้าเด็กกำพร้ามาเป็นเมีย!”
“แล้วเด็กกำพร้าไม่ใช่คนเหรอครับ! ข้าวก็คือมนุษย์คนหนึ่งอย่าดูถูกจะได้ไหม”
“ก็มั
