คนป่วยตื่นขึ้นอีกทีในช่วงบ่าย ได้ยินเสียงผู้หญิงคุยจ้อแว่วเข้าหู มิใช่เสียงของโฉมงาม เสียงนั้นฟังดูสดใสกว่า
“กินอีกคำสิคะ หวานดี”
อาทิตาปรือตาขึ้นมอง เธอนอนเป็นผักเฉาๆ ในขณะที่ศราวิลนั่งหล่ออยู่บนเก้าอี้ที่มุมห้อง มีน้องนักศึกษาในชุดฟอร์มกระโปรงสั้นจู๋ นั่งอยู่ด้วย ฝ่ายหญิงกำลังป้อนบางอย่างให้ฝ่ายชาย อีกฝ่ายนั่งเล่นโทรศัพท์มือถือ แต่ปากอ้างับเอาสิ่งที่ฝ่ายหญิงป้อนให้
คำถามแรกที่พุดขึ้นมาในใจก็คือ หล่อนคือใคร!?
“พอแล้ว ฉันอิ่มแล้ว”
ศราวิลบอกปัดแคนตาลูปอีกคำที่น้องนักศึกษาตักมาป้อนให้ถึงปาก เขากินไปมากแล้ว
“แหม...อีกคำสิคะ พี่ฉัตรไปกรุงเทพฯ ทั้งนาน มิวคิดถึง อยากเอาใจพี่ฉัตรบ้าง นะคะๆ”
ศราวิลยิ้มชืดๆ ให้หล่อน อาทิตามองแล้วมองอีก นั่นเขาเต็มใจหรือว่าถูกบังคับ มีน้องนักศึกษาร่างอวบอัดมานั่งเอาใจยังทำหน้านิ่งอยู่ได้ เจ้าหล่อนคงไม่ใช่คนพื้นที่กระมัง สำเนียงภาษากลางชัดแจ๋ว แถมขาวโอโม่
