บทที่ 7
เผลอใจ
กลิ่นอาหารหอมๆ ลอยมาเตะจมูกอาทิตา เสียงคุยกันของสตรีมากกว่าหนึ่งทำให้เธอต้องลืมตาตื่น คุณพยาบาลนั่นเอง คนหนึ่งถือถาดอาหารมาให้ ส่วนอีกคนกำลังแกะเอาเข็มน้ำเกลือออกจากหลังมือของเธอ นอกหน้าต่างไม่มีแสงอาทิตย์แล้ว นี่เธอหลับทั้งวันเลยหรือ
คุณพยาบาลสั่งให้เธอกินข้าวแล้วกินยา มีอาหารอุ่นๆ ให้เธอในปิ่นโต พอไม่มีสายน้ำเกลือก็ทำอะไรสะดวกขึ้นมาอีกนิด แต่คงดีกว่านี้ถ้ามารดาอยู่ด้วย ถึงคุณนายโสภีจะไม่ค่อยใส่ใจลูกมากนัก แต่ในตอนที่เธอป่วย ท่านก็ช่วยดูแลอย่างดีเสมอ ไม่เคยต้องให้เธอถือช้อนตักข้าวเลยหากถึงคราวล้มหมอนนอนเสื่อ
ครืด...
ประตูบานเลื่อนถูกผลักให้เลื่อนออก ศราวิลนั่นเอง เธอมองเขาสลับกับมองนาฬิกา เวลานี้หกโมงเย็นเข้าไปแล้ว ไหนบอกว่าไปส่งน้องนักศึกษาแค่ชั่วโมงเดียวไง โกหกทั้งเพ
“หอน้องคงอยู่ไกลเนาะ ไปตั้งแต่บ่ายเพิ่งกลับมา”
น้ำเสียงที่คล้ายตัดพ้อต่อว่าทำให้ศราวิลเลิกคิ้วสูง
