บทที่ 6
รักซ่อนลึก
สายมากแล้ว ตอนที่ปริญแบกขาตั้งสำหรับใช้วาดรูปของคู่หมั้นสาวออกมาวางที่หน้าบ้าน ทั้งตรึงกระดาษเนื้อหนาไว้ให้หล่อน เหลือก็เพียงให้โฉมงามถือถาดสีกับพู่กันมาละเลงสีสันลงไปเท่านั้น ทั้งสองกินมื้อเช้าเป็นกาแฟคนละถ้วยกับขนมปังที่มีในตู้เย็น กะว่าสายหน่อยจะชวนศราวิลเข้าเมืองสักนิด ทว่าแม้นาฬิกาบอกเวลาใกล้เก้าโมง พวกเขาก็ยังไม่เห็นทั้งศราวิลและอาทิตา
“พี่จะไปดูซันนะ เมื่อคืนเห็นบอกว่าไม่ค่อยสบาย” ปริญแจ้งคู่หมั้นตอนที่เดินสวนกันใต้กรอบประตู โฉมงามค้อนเขาไปทีหนึ่ง
“แหม...ห่วงกันจังเลยนะคะ เป็นแค่คนรู้จักแน่เหรอ”
โฉมงามอดเหน็บไม่ได้ ก็บุตรสาวของนางโสภีหน้าตาสะสวยน้อยเสียเมื่อไหร่ นิสัยผู้หญิงละนะ ขอระแวงไว้ก่อน
“คิดมากน่าโฉม พี่มองใครไม่ได้แล้ว มองโฉมได้แค่คนเดียว”
โฉมงามได้ฟังก็ให้ชุ่มชื่นหัวใจ มองบุรุษตรงหน้าแล้วได้แต่อมยิ้ม ก่อนจะเดินนำหน้าเขาไปยังห้องของอาทิตา เคาะประต
