บทที่ 5/5 หัวใจฉันมันระบม
1082 Words
อาทิตาวางถ้วยชาลงอย่างไม่ปรานีนัก ดวงตาที่มองตามสองร่างนั้นยังเต็มไปด้วยความริษยา
“ไง...อิจฉาละสิ”
“แน่นอน คนดีๆ อย่างพี่เป้ไม่มีใครไม่อยากได้หรอก”
“คนดีๆ แต่จิตใจอ่อนไหวเนี่ยนะ แหกตาดูซะบ้างว่าผู้ชายคนนั้นเป็นยังไง เขาจิตใจอ่อนไหวเกินไป อยู่ใกล้ใครก็รักคนนั้น”
อาทิตาไม่เถียงในข้อนี้ เวลาเพียงแค่ปีเดียว แต่ปริญกลับมองคู่หมั้นของเขาด้วยดวงตาของคนรัก ดวงตาหวงแหนที่เคยใช้มองเธอ
“ฉันเบื่อจะเถียงกับคุณแล้ว ไปนอนดีกว่า”
เธอตัดบทแล้วลุกหนี อาการครั่นเนื้อครั่นตัวยังไม่หายดี แม้ว่าหลับเอาแรงไปงีบหนึ่งตอนหัวค่ำแล้วก็เถอะ
“นี่!”
“อาราย...” ตอบเขาเสียงยานคางอย่างนึกรำคาญ
“เธอกินยาหรือยัง พรุ่งนี้มีเรื่องสนุกทำนะ”
“ยังไม่อยากกิน” เธอบอกเขาแล้วโบกมือให้ ไม่ต้องมาทำเป็นห่วงเธอหรอก เธอไม่หลงกล ไม่อยากเชื่อศราวิลอีกแล้ว เขามันพวกจิตไม่ปกติ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เธอเบื่อจะตั้งรับแล้ว
อาทิตากลับเข้าห้องนอน ศราวิลมองตามร่างหล่อนไปแล้วนึกอะไรขึ้นมาได้ สายตาของอาทิตาที่มองปริญนั้นยังเต็มไปด้วยแววแห่งความเสียดาย ไม่ดีแน่ๆ ถ้าให้หล่อนกับนายนั่นนอนอยู่ห้องตรงข้ามกัน ถ้าเกิดเรื่องไม่ดีไม่งามขึ้นล่ะ
“ไม่ได้แฮะ ของแบบนี้ต้องกันไว้ดีกว่าแก้” เอ่ยจบก็ลุกจากโต๊ะอาหาร ขึ้นไปชั้นสองแล้วกลับลงมาพร้อมกับฟูกนอนบางๆ หมอนหนึ่งใบและผ้าห่มหนึ่งผืน เขาตรงไปที่ห้องของอาทิตา
ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ
ประตูถูกเคาะรัวๆ ราวนาที อาทิตาถึงได้ยอมเปิด และเพียงแค่หญิงสาวปลดล็อกประตู ร่างสูงใหญ่ของศราวิลก็ดันประตูเข้าไปข้างใน อาทิตาทำได้แค่ยืนมองอย่างตกตะลึงเท่านั้น
“ทำอะไรของคุณฮะ!” อาทิตาเท้าสะเอวถาม
คนถูกถามปิดประตูดีๆ แล้วกางฟูกนอนขวางประตูเอาไว้ เขายิ้มอย่างเป็นต่อ
“ฉันจะนอนที่นี่”
“หา!? ได้ไง นอนนี่ไม่ได้ คุณยกห้องให้ฉันแล้ว”
“ทำไมจะไม่ได้ ฉันไม่ไว้ใจพวกเธอ”
“ไม่ไว้ใจเรื่อง?”
ศราวิลยิ้มเยาะ โยนหมอนลงบนฟูกบางๆ แล้วเอนร่างลงไป
“อยู่รู้แก่ใจยังมาทำไขสือ ห้องตรงข้ามนี่ห้องแฟนเก่าไม่ใช่เหรอ ถ้าดึกดื่นพวกเธอแอบย่องไปเจอกันมันจะเข้าท่าไหมล่ะ”
อาทิตาขบกรามแน่นๆ
“พี่เป้เขาไม่ทำอย่างนั้นหรอกน่า ตอนคบกับฉันจะจูบกันทีเขายังต้องขออนุญาตเลย!”
ศราวิลยักไหล่ เป็นความรู้ใหม่ที่เขาเพิ่งรู้จริงๆ
“แล้วไงล่ะ ฉันมาเฝ้าเธอต่างหาก ไม่ใช่นายนั่น ดึกดื่นเธอไปเคาะประตูอ่อยเขาขึ้นมา ยัยโฉมก็ได้เป็นหม้ายขันหมากพอดี ทางที่ดีกันไว้ดีกว่า”
“นี่!? ฉันไม่ใช่คนแบบนั้นซะหน่อย ไม่ยุ่งกับคนที่มีเจ้าของแล้วหรอกน่า”
“อา...จุ๊ๆๆ อย่ามั่นใจตัวเองขนาดนั้นสิ ปีนขึ้นเตียงแล้วนอนซะ เพราะฉันก็จะนอนเหมือนกัน”
อาทิตาสะบัดก้นงอนๆ ไปทางเตียงนอน เธอกระโดดขึ้นไปบนนั้น ใบหน้าบูดบึ้งไม่พอใจ กะว่าจะหาเรื่องไปคุยกับแฟนเก่าให้ชื่นใจสักนิด ตอนนี้คงไม่ได้แล้วล่ะ มีมารมาผจญเสียแล้ว มารตัวใหญ่เสียด้วย
“ถ้าปีนขึ้นเตียงฉันละก็ คุณตายแน่!”
“เฮอะ! ถ้าฉันครึ้มอกครึ้มใจปีนขึ้นไปบนนั้นละก็ เธอได้ตายคาเตียงเหมือนกัน แต่ตายคนละแบบกับที่เธอคิดละนะ”
เฟี้ยว! ตุ้บ!
หมอนใบใหญ่ลอยแหวกอากาศมาหาศราวิล มันตกกระทบบานประตูแล้วไหลร่วงมาโดนตัวเขา ทว่ามิได้ทำให้ชายหนุ่มโกรธเคือง เขาหัวเราะเย้ยหยันอาทิตาก่อนจะลุกมาปิดไฟ
พรึ่บ!
ไฟในห้องดับลงแล้ว เหลือเพียงไฟจากห้องน้ำที่ประตูถูกแง้มไว้เล็กน้อย
“ทำไมต้องปิดไฟ”
“เธอกลัวเหรอ”
“กลัวอะไร ฉันแค่ไม่ชินย่ะ ปกติก็นอนเปิดไฟตลอด” ทำเป็นบ่นไปงั้นแหละ เคยเปิดไฟนอนที่ไหน โม้ทั้งนั้น แล้วนี่...เธอจะนอนหลับได้ยังไงในห้องสี่เหลี่ยมมิดชิดที่มีผู้ชายมานอนขวางประตูไว้ ชักนึกถึงกระท่อมมุงฟางหลังเก่าแล้วสิ อย่างน้อยก็ไม่มีใครมากวนใจอย่างนี้
“เลิกบ่นในใจแล้วนอนเถอะน่า พรุ่งนี้มีอะไรสนุกๆ ให้ทำ รับรองว่า...”
“รับรองอะไร”
“เก็บเสื้อผ้ากลับกรุงเทพฯ ไม่ทันแน่”
อาทิตาเบ้ปากใส่คำสบประมาทท่ามกลางแสงสลัว เก็บไข่หว่านข้าวก็ทำมาแล้ว มีอะไรที่เธอต้องกลัวเหรอ เธอเชื่อเสมอว่ามนุษย์ทุกคนมีศักยภาพในการทำสิ่งต่างๆ เหมือนตอนที่เริ่มหัดเขียนกอไก่นั่นแหละ ถ้ามีคนสอนทำไมจะทำไม่ได้ คนเราเกิดมาเพื่อเรียนรู้นี่นา
ครืด...ครืด...
เสียงโทรศัพท์มือถือสั่นครืดๆ อยู่ข้างหมอน ดวงตาเธอเบิกโตใต้แสงสว่างของหน้าจอสมาร์ตโฟนขนาดห้านิ้ว พี่เป้โทรมา!
อาทิตารีบรับสายให้ไว
“ว่าไงคะพี่เป้...อ้อ...หรือคะ...” น้ำเสียงดีใจในตอนต้นลดลงเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายโทรมาด้วยเหตุอันใด “ค่ะๆ มีค่ะ เดี๋ยวซันหาไว้ให้ พี่มาเอาตอนนี้ก็ได้ ซันยังไม่นอน”
ศราวิลเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ ปริญจะมาเอาอะไรตอนนี้
อาทิตาลุกมาหายาแก้ปวดท้องตอนมีประจำเดือน จำได้ว่าซุกไว้ในกระเป๋าเดินทาง ผู้หญิงอย่างเธอเตรียมพร้อมเสมอ ไม่เหมือนผู้หญิงอย่างโฉมงามหรอก ต้องให้คู่หมั้นมาเดือดร้อนหายาให้ แล้วถ้าเธอไม่อยู่ตรงนี้ ถ้าเธอไม่มียาล่ะ พี่เป้ไม่ต้องขับรถไปซื้อให้ในเมืองเหรอ
สองมือที่เปิดกระเป๋าทำไปอย่างกระแทกกระทั้น เธอหากระเป๋าใบเล็กที่ใส่จำพวกยาต่างๆ หายากกว่าปกติเพราะมีแสงสว่างไม่มากนัก แล้วในที่สุดก็ได้ยามาแผงหนึ่ง มันเป็นยาสำหรับสตรีปวดประจำเดือนโดยเฉพาะ แล้วอย่างนี้แม่คนสวยของพี่เป้เตรียมผ้าอนามัยมาหรือเปล่า
- Writer
