ตุ้บ!
ขาซ้ายของอาทิตาวางลงบนตักของศราวิลแรงๆ ชายหนุ่มกัดฟันกรอดๆ พยายามอดทนกับอาทิตาให้มากที่สุด อย่างน้อยก็จนกว่าปริญกับโฉมงามจะกลับกรุงเทพฯ
“โอ๊ยๆๆ เจ็บนะคุณ!”
“เจ็บสิก็มันเป็นแผล ดันเดินเข้าไปตอนนั้นทำไมล่ะ”
“ก็ใครจะไปรู้ล่ะว่าจะโดนลูกหลง ซวยชะมัดเลย นึกแล้วยิ่งโมโห เด็กบ้านั่นมากล่าวหาฉันได้ยังไง” อาทิตายังเคือง ศราวิลอมยิ้ม “ยิ้มอะไรของคุณ”
“เปล่านี่ ยิ้มที่เธอ...ดูจริงจังกับมันละมั้ง” เขาอธิบายในตอนที่ล้างแผลให้อาทิตา แผลไม่ลึกมากนัก ไม่มีเศษแก้วติดข้างใน ล้างเสร็จก็ใส่ยาสักหน่อย แปะพลาสเตอร์ปิดแผลเอาไว้ ก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย
“จริงจังสิ อยู่ดีๆ มากล่าวหาฉัน ฉันไปทำอะไรให้ล่ะ”
“เหมือนจะร้อนตัวนะ เอ...หรือว่าเธอคิดอะไรกับฉันจริงๆ”
“นี่!?” อาทิตาตาแทบถลน คิดบ้าคิดบอน่ะสิ ไม่มีทาง
“ทำเป็นโกรธกลบเกลื่อนหรือเปล่านะ ผู้หญิงนี่ชอบทำอะไรแปลกๆ ปากกับใจไม่ค่อยตรงกันไม่ใช่เหรอ”
“ไม่ใ
