เสียงกุกกักในห้องครัวทำให้ศราวิลรู้ว่ามีคนอยู่ในนั้น อยากเข้าไปดูแต่คนที่เดินเข้ามาในบ้านทางประตูด้านหน้าก็ทำให้เขาต้องหยุดยืนรอ
ปริญเลิกคิ้วสูง เมื่อเจอพี่ชายของคู่หมั้นยืนรออยู่ที่หน้าบันได ท่าทางจะไม่สบอารมณ์นัก
“ทำอะไรประเจิดประเจ้อ กลัวโฉมไม่รู้หรือไงว่าพวกนายเคยรักกันมาก่อน” เขาตำหนิอีกฝ่ายอย่างไม่อ้อมค้อม ปริญก้มหัวให้เขาอย่างน้อมรับในความผิด
“ยัยโฉมยังไม่รู้เรื่องนี้ และฉันหวังว่านายจะบอกเธอให้เร็วที่สุด อย่าให้เธอรู้จากคนอื่น ถ้านายทำยัยโฉมเสียใจ ฉันไม่ยอมแน่!”
เสียงปริญถอนหายใจได้ยินชัดเจน
“ผมจะหาทางบอกเธอตอนกลับถึงกรุงเทพฯ แล้ว”
“ขอให้จริง!”
ศราวิลเอ่ยเสียงกระแทกกระทั้นด้วยความโมโห อีกฝ่ายไม่โต้เถียงเขาสักคำ ราวกับยอมรับในสิ่งที่ทำลงไป เขาปล่อยปริญไป ไม่ได้ยกโทษให้ แต่จะเฝ้ามองดู ถ้าปริญไม่ทำอย่างที่ปากว่าละก็ เจ็บตัวแน่!
ร่างสูงใหญ่เดินหนีปริญเข้าห้องครัว แลหาร่างคน
