อาทิตาหูผึ่ง เธอไม่ได้หูฝาดใช่ไหม นี่พวกเขาสองคน...
ปริญยิ้มเจ้าชู้ มองหน้าว่าที่ภรรยาอย่างคาดโทษ
“นั่นน่ะสิ เสียเที่ยวเลย คราวหน้าไม่ยอมนะ โฉมต้องปลอบใจพี่ด้วย”
“ค่าๆ โฉมจะตามใจพี่เป้ทุกอย่างเลย แต่ว่าตอนนี้ขอไปนอนก่อนนะ ง่วงจัง”
ปริญพยักหน้ายิ้มๆ “ขึ้นไปอาบน้ำรอเลย เดี๋ยวพี่ไปส่งเข้านอนนะ”
“ได้ค่า ขึ้นไปไวๆ นะ หลับก่อนไม่รู้ด้วย”
“ครับผม”
น้ำเสียงที่หนุ่มสาวใช้ ฟังแล้วน่าเอ็นดูนัก อาทิตาได้ยินแล้วยิ่งปวดใจ เหมือนว่าสายตาที่ปริญใช้มองโฉมงามกำลังทิ่มแทงหัวใจเธออยู่ อดไม่ไหวก็ก้าวไปหาเขาในตอนที่โฉมงามก้าวพ้นกรอบประตูบ้านเข้าไปข้างในพอดิบพอดี
“พี่เป้คะ”
“เอ้า...ซัน ว่าไง เหนื่อยไหมวันนี้ เห็นเรามีความอดทนพี่ก็ปลื้มนะ ซันน่ะ...ถ้าตั้งใจทำอะไรแล้วมุ่งมั่นเสมอ พี่รู้”
ปริญให้กำลังใจ แต่อาทิตาอยากได้มากกว่านั้น สิ่งที่ปริญเอ่ยมา ไม่ได้เข้าหูอาทิตาเลย
“ไม่จริงใช่ไหมคะ ตอนที่เราเลิกกั
