จวี้ชิงหรานอยู่ในห้องที่มีจุดเทียนไขไว้ ยามนี้ดึกสงัด ท้องนางร้องดังโครกคราก ลำคอแห้งผาก รู้สึกกระหายน้ำจนเบลอในบางครั้ง ทั้งจุดที่ถูกเข็มแหลมปักจนทำให้สลบก็ยังเจ็บแปลบๆ อยู่
กระนั้นนางไม่ปรารถนาจะนำสิ่งใดลงท้อง นอกจากกลัวพิษปะปนในอาหาร ก็มีความอยากรู้ว่าผู้ที่บงการเรื่องนี้คือใคร
หญิงสาวรออยู่นาน กระทั่งคนรับใช้ที่จ้างมา ทั้งเครียดและยุ่งยากใจ กลัวจวี้ชิงหรานเป็นอันตราย สุดท้ายจึงแจ้งแก่คนร้ายที่ร่วมมือกับพ่านถู
“ฮึ เจ้าอวดดี ถึงเพียงนั้น อาหารที่เตรียมไว้ ไม่ถูกใจหรอกหรือ”
เมื่อผู้ร้ายปรากฏตัว ฝ่ายจวี้ชิงหรานก็เกือบจำเฮียวเจาไม่ได้ ด้วยนางมีผ้าปิดที่ใบหน้าครึ่งล่างเอาไว้ แต่ดวงตาที่เต็มไปด้วยไฟแค้นพุ่งตรงมาถึงหญิงสาว
“ข้ากลัวมันสกปรก และที่กลัวยิ่งกว่าคือ การใช้พิษชั้นต่ำ ที่ไม่คู่ควรกับข้า”
เฮียวเจาตัวสั่นเทิ้มทีเดียว ไฉนนางจะไม่อยากฆ่าอีกฝ่ายให้ตายเสีย ทว่าเป็นคำสั่งม่านเจี่
