อู๋หยางเทียนมาที่ตำหนักรัชทายาท เขารู้ว่าสองสามปีที่ผ่านมา เสวียนซุนป่วย กินสิ่งใดไม่ใคร่ถูกปาก จึงมีร่างกายผ่ายผอม สาเหตุที่เป็นเช่นนี้ ได้มีหมอหลวงตรวจโรคอยู่หลายคน ก่อนสรุปว่า เกิดจากอาการป่วยทางใจ หาใช่ถูกวางยาพิษ
“นึกว่า แม่ทัพอู๋จะไม่มาเยี่ยมคนไร้ค่าเสียแล้ว”
“ฮ่าๆ ๆ รัชทายาท ใครจะมองข้ามท่านได้ อย่างไรท่านคือผู้ที่ต้องขึ้นนั่งบัลลังก์คนต่อไป และข้าในฐานะผู้ปกป้องรักษาแผ่นดินต้าหลู ย่อมต้องยกย่องท่าน ทั้งให้เกียรติ”
“เฮ้อ อย่ายกยอข้าเลย ยามนี้ตำแหน่งที่มีอยู่ ไม่รู้ว่าวันไหน ฮ่องเต้จะยึดคืน และส่งมอบให้แก่องค์ชายคนอื่นที่ และพวกเขา ก็คงพยายามหาทางเล่นงานข้าอยู่อย่างลับๆ”
“รัชทายาท เราเป็นสหายกัน แม้เลือดต่างสี แต่ก็รักกันแน่นแฟ้น เช่นนี้ยังมีองค์ชายจากพระสนมคนใด กล้าเอาหัวมาขวางทางของท่านได้เล่า”
“ขอบใจที่เจ้ายัง นับถือข้าว่าเป็นสหาย”
“เราเติบโตมาด้วยกัน ท่านสอนข้าหลายสิ่
