Haplos Ng Tukso (SSPG)

KABANATA 2

Kinabukasan, muling nagtipon ang CK Club para sa kanilang mga regular na practice. Nasa training area sila, at sa pagkakataong iyon, hindi na si Julian ang kanilang kalaban. Ngunit kahit hindi siya kasali sa laro, kitang-kita pa rin sa mukha ng bawat isa ang takot at kaba. Kakaibang pakiramdam ang nararamdaman nila matapos silang talunin ni Julian sa mga one-on-one match kahapon.

Habang ang iba sa kanila ay abala pa rin sa kanilang laro, si Julian naman ay nagmamasid mula sa gilid. Walang sinasayang na galit o oras si Julian sa anumang bagay. Nakaupo siya sa isang sulok, hawak ang isang laptop, sinusuri ang mga playbook at game strategies. Lahat ng kanilang ginagawa ay may purpose para sa kanya—at ang purpose na iyon ay ang maging pinakamahusay.

Sa kabilang dako ng training room, nag-uusap ang ilan sa mga miyembro ng CK Club tungkol sa nangyari noong nakaraang araw.

“Grabe, ‘no? Si Boss Julian lang, talo agad kami,” sabi ni Marco, ang detective sa grupo. “Paano ba naman, parang kilala niya agad ang bawat galaw natin.”

“Eh, ganun talaga siya. Legend siya dati sa P&P,” sagot ni Lucas. “Wala talagang makakatalo sa kanya.”

“Alam ko na ‘yan, pero may mga times na parang sobra na, eh. Baka wala na tayong chance maging champion kung ganito lagi,” ani Caleb, isang bagong miyembro ng team.

“Kung gusto mo ng chance, matuto ka,” sagot ni Ethan, ang pinaka-competitive sa grupo. “Hindi pwedeng mag-reklamo. Kung talo ka, mag-training ka pa ng mas mabuti.”

Si Lucas, ang team captain, ay hindi makapaniwala sa mga naririnig. “I mean, si Boss Julian lang ‘yun, okay? Huwag kayong mawalan ng pag-asa agad.”

Hindi napansin ng grupo na si Julian ay nakatayo na pala sa likod nila, nakasandal sa pader, at nakikinig sa kanilang usapan.

"You think you’ll ever be as good as me?" tanong ni Julian, ang kanyang boses ay matalim, hindi nag-aalangan.

Napatingin ang lahat sa kanya, nanginginig ang ilang miyembro sa presensya ng kanilang boss. Hindi nila alam kung seryoso ba si Julian o nagsasalita lang siya ng walang preno.

“Boss, hindi naman namin ibig sabihin na talunin ka namin,” sagot ni Marco, medyo tinatago ang kaba. “Ang ibig lang po namin sabihin, baka masyado kang mahigpit sa amin. Hindi ba’t medyo, alam mo, unfair?”

Ang mga salitang iyon ay parang nagtulak kay Julian upang magbigay ng sagot na mas matalim pa. “Unfair? How is it unfair when I’m the one who’s been through all the struggles? You think I got to where I am without putting in the work?”

Hindi kumibo ang grupo. Alam nilang walang kakayahan nilang talunin si Julian sa argumento. Lahat sila ay tahimik habang ang tanging tunog sa kwarto ay ang ingay ng mga keyboard at mouse mula sa mga gaming stations.

“Tandaan niyo ito,” patuloy ni Julian, “I didn’t get to where I am by being soft. If you want to be the best, you have to work like one. No excuses. You don’t need friends in this game. You need results. Only results will keep you on top. Are we clear?"

“Clear, Boss,” sagot ng grupo, halos sabay-sabay, na parang mga batang naglalaro ng laro ng kanilang amo.

Dahil sa mga salitang iyon, ang team ay nagpatuloy sa kanilang practice. Ngunit ang bigat na dulot ng mga sinabi ni Julian ay nanatili sa kanilang isipan.

Habang naglalaro ang iba, si Lucas ay lumapit kay Julian sa isang sulok ng training area.

“Kuya, okay ka lang ba?” tanong ni Lucas. “Parang lately, medyo... well, you’ve been tough on them, ha.”

Julian, hindi lumingon kay Lucas, pero narinig ito ni Lucas. “Tough? I’m just making them understand what it takes to be the best. If you want to be the champion, you have to think like one. If you keep being soft, you’ll lose. It’s simple. Tough love, Lucas.”

Naramdaman ni Lucas ang bigat ng mga salita ni Julian, pero alam niyang may punto siya. Tumango na lang siya, nagbigay galang kay Julian.

“Baka naman... kailangan nilang maranasan ‘yung pakiramdam na parang walang kasiguraduhan. Kailangan nila ‘yung fire, Kuya. You know, a sense of purpose.”

Ngumiti si Julian, isang ngiti na hindi tumama sa mga mata. “You think they don’t have that? They do. But right now, it’s buried under all the ‘fun’ they think they’re having. This is not a game. This is a career. I’m preparing them for the future.”

“Hindi ba’t... hindi ka ba pagod sa ganito?” tanong ni Lucas. “I mean, hindi ba’t masaya ka naman na makita silang lumago, kahit konti?”

Nilingon ni Julian si Lucas at sumagot, “I’m not here to babysit. I’m here to build champions. If they can’t handle it, then they’re not cut out for this life.”

Ang malamig na sagot ni Julian ay muling nagpatibay ng distansya nila ni Lucas, ngunit alam ni Lucas na kailangan lang niyang magpatuloy sa pagsuporta kay Julian—kahit mahirap.

Habang ang iba sa CK Club ay naglalaro at nagpapatuloy sa kanilang training, si Lucas ay muling naglakad patungo sa kanyang posisyon. Ngunit bago siya umupo, tinanong niya si Caleb, ang isa sa mga miyembro ng team.

"Caleb, okay ka lang ba?" tanong ni Lucas.

“Puwede pa, Captain,” sagot ni Caleb, hindi gaanong tiwala sa sarili. "Minsan lang kasi... minsan, parang ang hirap na mag-improve."

“Well, nobody said it’s easy,” sagot ni Lucas. “But if you want to get better, you have to push yourself. No one’s gonna hand it to you.”

Nagpatuloy ang laro, at si Lucas ay nagbabalik-loob kay Julian. Nagiging malinaw sa kanya ang mahigpit na disiplina na ipinapakita ni Julian sa CK Club—isang bagay na kailangan nilang matutunan kung gusto nilang magtagumpay. Hindi lang ang laro ang kailangan nilang matutunan, kundi pati na rin ang tamang mindset.

Maya-maya, tinawag ni Julian ang buong team upang tapusin ang training para sa araw na iyon. Lahat sila ay nagtipon sa isang malaking mesa at nagsimula nang mag-discuss ng mga susunod na hakbang para sa kanilang future tournaments.

“Tomorrow, we’ll have another match, this time against a team that’s been rising fast,” sinabi ni Julian, ang kanyang boses ay hindi kayang ipakita ang pagod. “I expect all of you to show more discipline. It’s not just about talent. It’s about how you execute the game plan. So don’t waste time.”

Nagpatuloy ang kwento ni Julian, na pinapakita sa kanilang lahat na ang landas patungo sa tagumpay ay puno ng sakripisyo, pagod, at pagsubok. Ngunit alam nilang lahat na si Julian lang ang makakapagbigay sa kanila ng disiplina at tiyaga na kailangan nila.

Isa-isa nilang tumango at nagpasya na magpatuloy sa kanilang mga pangarap, kahit gaano man kahirap. Si Julian, bagaman mahirap pasayahin, ay alam nila na siya ang magiging susi sa kanilang tagumpay—kaya’t patuloy silang magsasanay at maghuhubog sa kanilang sarili upang maging pinakamahusay.

*********

"Look, in this world, there’s only one thing that matters," sabi ni Julian, ang kanyang boses ay malamig at puno ng tapang. “Champions and losers. That’s it. Losing to the opponents has never been my option, and it never will be.”

Tahimik ang buong CK Club habang pinagmamasdan nila ang kanilang boss. Ang bawat salita na lumalabas mula kay Julian ay may bigat, at ramdam nila na seryoso siya sa sinasabi niya. Ang mga salitang iyon ay tila pumapasok sa kanilang utak, nagpapaalala sa kanila na hindi nila dapat tanggapin ang pagkatalo. Kung gusto nilang maging katulad ni Julian—ang legend na dating walang kapantay sa laro—kailangan nilang baguhin ang kanilang mindset.

“Look at me,” patuloy ni Julian, habang naglalakad siya sa harap ng mga miyembro ng team. “I didn’t get here by being soft or giving in to failure. Every time I stepped into that arena, I made sure I was the one standing at the top, looking down on everyone else. You want to know why?”

Lahat ng mata ay nakatuon kay Julian. Si Lucas, na ang tingin kay Julian ay parang isang pader na hindi matitinag, ay naghintay na marinig ang sagot ng kanilang boss.

“Because losing is not an option. Ever.”

Bumuntong-hininga si Caleb, ang isa sa mga bagong miyembro, na medyo naiilang pa sa presensya ni Julian. “Boss, parang... grabe naman. Paano kung talo kami? Ano ang mangyayari sa amin?”

Tumingin si Julian kay Caleb ng masama, at ang mga mata niyang parang mga pangil ng mabagsik na hayop. “Talo? Hindi ko tinatanggap ang pagkatalo. If you lose, it means you didn’t try hard enough. If you want to win, you have to push yourself to the limit. There’s no other way.”

Nagtama ang tingin ng lahat sa isa’t isa. Alam nilang walang paligoy-ligoy si Julian, at kapag sinabi niyang “no excuses,” walang dahilan na tatanggapin ang pagkatalo. Isa itong matinding hamon, pero alam nilang walang ibang magpapaalab sa kanilang hangarin kundi si Julian.

“I don’t care how much you practice, how many hours you put into the game,” dugtong pa ni Julian. “If you’re not mentally prepared to win, you might as well stay home. This isn’t just about playing. This is about winning. Nothing else matters.”

“Boss, so what happens if we lose in the tournaments?” tanong ni Marco, ang detective, habang nagsasalin ng kaunti sa takot at pagiging inquisitive. “Paano kung... hindi namin matupad ang mga expectations mo?”

Muling humarap si Julian kay Marco, ang kanyang mga mata ay parang naglalabas ng matalim na sinag. “If you lose, it’s simple. You didn’t work hard enough. You failed to prepare. This isn’t about doing your best. It’s about being better than your best.”

Tahimik lang silang lahat habang nararamdaman nila ang bigat ng mga sinabi ni Julian. Ang bawat isa ay may mga pangarap, pero ang tanong ay kung paano nila kayang isakripisyo ang lahat upang makamtan ang tagumpay.

“Look,” patuloy ni Julian, habang nagsisimula na siyang maglakad palapit sa kanila. “This is how I see it. You can choose to play safe, and be okay with just being ‘good.’ But if you do that, then you’re nothing but another average player. And I don’t need average in my team.”

“I don’t want you to be the best. I want you to be unstoppable. Understand?” sabi ni Julian, ang tono ng kanyang boses ay mataas at puno ng otoridad.

Nakita nila sa mata ni Julian ang tunay na determinasyon. Hindi siya basta-basta magtuturo sa kanila ng mga teknik o hakbang sa laro—ang gusto niya ay itaas nila ang kanilang antas at gawing habit ang pagiging winners. Puno ng tapang at galit sa sarili ang kanyang bawat salita, at nahulog sa kanila ang bigat ng responsibilidad na iyon.

"Tomorrow, we’re going to face a new opponent,” sabi ni Julian, at bumalik siya sa gitna ng room upang magpatuloy sa pagpapaliwanag ng mga susunod na hakbang. “And let me make one thing clear: when you step into that match, you will give everything. Every ounce of your energy, every strategy you have, you will use it to win. If I see even a single moment of hesitation, I’ll make sure you know it.”

Naramdaman ng bawat isa ang matinding pressure. Wala silang magagawa kundi magpatuloy sa pagsunod kay Julian. Hindi nila kayang mawala sa mata ng kanilang boss, at alam nila na ang bawat laban ay isang hakbang patungo sa tagumpay—o kabiguan.

“So, no more excuses. Get to work,” sabi ni Julian habang tumatayo siya mula sa kanyang pwesto. “And remember this: Champions never make excuses. If you want to be one, you’ll act like one.”

Bumalik si Julian sa likod ng kanilang gaming setups at nagsimulang maghanda para sa susunod na match. Hindi na niya kailangang magsalita pa. Ang kanyang mga salita ay sapat na upang magtulak sa kanila na magbago. Ang CK Club, sa ilalim ng kanyang pamumuno, ay magiging isang team na hindi tatanggap ng pagkatalo.

Dahil sa mga sinabing iyon ni Julian, ang bawat miyembro ng CK Club ay nagsimulang mag-isip ng mas malalim. Naramdaman nila ang pressure, ngunit naramdaman din nila ang lakas ng determination na umaabot mula kay Julian. Hindi sila pwedeng magkamali. Ang pagiging champion ay isang mindset—at ito ang mindset na ipinamamana sa kanila ni Julian. Walang kasing lakas ang push na binibigay ni Julian sa kanilang lahat.

Kahit na alam nilang mahirap, isang bagay ang sigurado: hindi sila magpapatalo. Hindi sa kanilang boss. Hindi sa kanilang mga kalaban. At higit sa lahat, hindi sa kanilang sarili.