ตอนที่ 8
994 Words
ข้าวปลาอาหารสำรับเย็นที่บ่าวไพร่จัดเตรียมไว้ให้แทบจะกลายเป็นของหวานไปในทันทีเพราะหลวงสรเดชฯ เอาอกเอาใจแม่พิศมากมายเสียจนแม่พิศแทบจะกลืนกินอาหารไม่ได้ ด้วยเพราะความอายและไม่เคยมีผู้ชายมาเอาอกเอาใจเยี่ยงนี้
ทุกครั้งที่สายตาของหลวงสรเดชฯ ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีมองมา แม่พิศก็สะเทิ้นสะบัดร้อนสะบัดหนาวไปทั้งเนื้อตัว ความรู้สึกร้อนรุ่มรุมเร้าจนแม่พิศคิดอยากจะอาบน้ำให้คลายอาการสะท้านร้อนนี้ เพราะดวงตาคมเข้มของบุรุษที่ทอดมองไปตามเนื้อกายนั้นไม่ต่างเลยกับเปลวไฟที่กำลังโลมเลียผิวเนื้อ
สัมผัสอุ่นวาบ ซาบซ่าน ราวจะเกิดขึ้นไปทุกที่ที่สายตานั้นทอดมอง จนแม่พิศอยากจะให้มื้ออาหารนี้ผ่านไปเสียโดยเร็ว อยากให้ถึงเวลานั้น...
“แม่พิศไปอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อยเถิด พี่จะนั่งรับลมตรงนี้สักครู่”
“เจ้าค่ะคุณพี่”
เมื่อมื้ออาหารสิ้นสุด คำที่หลวงสรเดชฯ เอ่ยบอกก็ทำให้แม่พิศต้องก้มหน้าซ่อนซุกแววขวยเขินนั้นไว้ให้มาก ด้วยรู้ดีว่าช่วงเวลาต่อจากนี้ไปอีกไม่นาน หล่อนจะได้พานพบกับความหฤหรรษ์ดังที่ใครๆ ว่าไว้ แลหลวงสรเดชฯ ก็คงไม่อยากให้หล่อนเขินอายไปมากกว่านี้ จึงเปิดโอกาสให้หล่อนได้ทำธุระส่วนตัวเสียให้เสร็จสิ้นก่อน
ภายในห้องนอนที่มีตั่งเตียงขึงไว้ด้วยผ้าเรียบตึงสีขาวสะอาดตาและประดับขอบชายผ้าไว้ด้วยลูกไม้ราคาแพง ไม่ต่างจากผ้าม่านสีขาวที่กำลังพัดไสวตามแรงลมโชยจากด้านนอก แม่พิศทอดมองข้าวของเครื่องใช้ที่ถือเป็นสมบัติส่วนตัวของหล่อน
รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าอย่างมีความสุขที่สุด พลางก้าวเข้าสู่ห้องอาบน้ำที่บ่าวไพร่จัดเตรียมข้าวของไว้ให้อย่างเรียบร้อยแล้ว
โอ่งน้ำใบใหญ่ที่มีน้ำใสบรรจุอยู่เต็ม ด้านบนผิวน้ำนั้นลอยไว้ด้วยดอกบัวสีชมพูพับจีบอย่างงดงามส่งกลิ่นหอมกรุ่นไปทั่ว อีกทั้งผนังไม้ด้านข้างที่ต่อเป็นชั้นก็มีข้าวของเครื่องอาบน้ำเตรียมไว้อย่างพร้อมสรรพ ทั้งขันไม้ ผงขมิ้นเคล้าส้มมะขามแช่น้ำจนนุ่ม ใยบวบขนาดพอมือ กิ่งข่อยไว้สีฟัน ตลอดจนผ้าสะอาดผืนนุ่มไว้สำหรับเช็ดตัวและผลัดเปลี่ยนก็ถูกจัดเตรียมไว้ด้วยเช่นกัน
แม่พิศสำรวจตรวจตราทุกสิ่งทุกอย่าง ดวงตาพราวระยิบไปด้วยความสุข ไม่เคยเลยที่จะได้รับการปรนนิบัติพัดวีเฉกเช่นนี้มาก่อน แม้จะอยู่ในวังแต่หน้าที่นี้คือสิ่งที่หล่อนต้องจัดเตรียมไว้ให้เจ้านาย
แต่ ณ เวลานี้ ทุกสิ่งทุกอย่างได้เปลี่ยนแปลงไปแล้ว ขณะนี้หล่อนเป็นภรรยาของหลวงสรเดชฯ ตามวาสนาที่เคยสร้างมา จึงกลายกลับไปว่าหล่อนได้รับการดูแลไม่ต่างจากเจ้านาย หากแต่เป็นเจ้านายอยู่ในเรือนของคุณหลวงนี้
ผ้าผ่อนพันกายถูกปลดออกอย่างอ้อยอิ่งเพราะอยากชื่นชมกับวาสนาของตนเองให้มาก ฝ่ามือบรรจงช้อนดอกบัวสวยงามวางไว้บนแผ่นไม้ที่พาดผ่านปากโอ่ง ก่อนจะใช้ขันไม้ตักน้ำใสเย็นสดชื่นนั้นขึ้นประพรมใบหน้าแลค่อยๆ รดรินไปทั่วทั้งผิวกาย
ขัดสีฉวีวรรณประทินผิวด้วยเครื่องอาบน้ำที่เตรียมไว้ให้ เนิ่นนานเท่าไรแม่พิศก็ไม่รู้ได้ รู้แต่ว่าทุกครั้งที่น้ำใสไหลเย็นรินรดผิวกาย คล้ายกับว่าความร้อนรุ่มรุมเร้าหัวใจจะดับคลายลงไปได้มาก แลเมื่อทุกซอกทุกมุมหอมกรุ่นและสะอาด แม่พิศก็พร้อมแล้วสำหรับการเข้าหอคืนแรก
แกร๊ก...
เสียงดานลั่นจากภายในห้องอาบน้ำดังขึ้นทำให้คนที่ยืนรับลมอยู่ที่ริมหน้าต่างต้องแย้มยิ้มน้อยๆ เพราะที่สุดแล้วเวลาที่รอคอยก็มาถึง
กลิ่นเนื้อกายหอมสดชื่นโชยมาต้องจมูก ร่างแน่งน้อยค่อยๆ ก้าวเข้ามาในห้องอย่างกล้าๆ กลัวๆ ก่อนที่เมียสาวของเขาจะเดินไปนั่งที่ตั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง พลางเปิดตลับแป้ง ตลับน้ำปรุง ขึ้นประทินผิวอย่างเอียงอาย
“แม่พิศ”
“เจ้าค่ะ!”
ร่างแน่งน้อยสะดุ้งตามจริตที่ควรมี ใบหน้าหันมองแต่หน้ากระจกไม่กล้ามองไปยังเจ้าของเสียงที่กำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้ เพราะร่างแข็งแกร่งตามลักษณะของบุรุษนั้น บัดนี้ท่อนบนเปลือยเปล่าแต่ท่อนล่างนุ่งผ้าแพรผืนยาวเอาไว้ ยิ่งเขาขยับเข้ามาใกล้ แม่พิศก็รับรู้ได้ถึงกลิ่นอายของบุรุษเพศที่ร้อนแรงน่าสัมผัสน่าปรารถนา
“ตกใจอันใดกันเล่า พี่ก็แค่เรียก”
หลวงสรเดชฯ หัวเราะในลำคอ พลางขยับกายเข้าใกล้แลลูบไล้ต้นแขนนวลเนียนนั้นอย่างเอ็นดู แค่เขาเรียกเบาๆ แม่พิศก็ตกใจเสียจนหน้าตาตื่น
เขาเชื่อแล้วว่าสาวชาววังมิคุ้นเคยกับบุรุษจริงๆ เยี่ยงนี้นี่เองสตรีนั้นจึงเป็นที่หมายปองของบุรุษทั้งโสดและไม่โสด เพราะหล่อนช่างมีจริตกิริยาที่น่ารักน่าใคร่และน่าสัมผัสลูบไล้ไปทั้งเนื้อทั้งตัว แค่เพียงเรียกเบาๆ หล่อนยังสั่นและหวั่นไหวได้ถึงเพียงนี้ แล้วหากจะมากกว่านี้เล่า ใบหน้าตกตื่นใจตรงหน้าจะสั่นสะท้านหวั่นไหวได้ถึงขนาดไหน
“เจ้าค่ะคุณพี่”
แม่พิศขานรับอีกครั้ง พยายามทำน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุด ทั้งที่อดไม่ได้ที่จะสั่นไหวไปกับฝ่ามืออุ่นซ่านที่กำลังลูบไล้อยู่ที่ต้นแขนของหล่อน
“แม่พิศชอบโต๊ะเครื่องแป้งนี้รึไม่”
“ชอบเจ้าค่ะ ชอบมาก น้องขอบพระคุณคุณพี่นักที่จัดเตรียมไว้สำหรับน้อง”
- Writer
