ทาสพิศวาส

ตอนที่ 7

“เรียกพี่เถิดแม่พิศ แม่พิศเป็นเมียของพี่ เป็นศรีแห่งเรือนนี้ ต่อแต่นี้ไปแม่พิศจะเป็นใหญ่ที่สุดในเรือน จักทำอะไรก็ตามแต่สมควรเถิด ป่ะ... ขึ้นเรือนกัน พี่จะพาแม่พิศเดินดูให้ทั่วทุกห้องหับ”

“เจ้าค่ะคุณพี่”

แม่พิศอมยิ้มอย่างเอียงอาย เพราะสายตาของคุณหลวงที่สื่อมานั้นคือความเสน่หา ไม่ต่างจากสายตาของแม่อ่ำที่ใช้มองหล่อนเลยสักนิด แล้วเรื่องราวที่จะเกิดขึ้นในห้องหอตลอดทั้งค่ำคืนนี้เล่า หล่อนจะต้องพบเจอกับสิ่งน่าอัศจรรย์ใดบ้าง จะต้องกรีดร้องคร่ำครวญเหมือนเมื่อคราเล่นเพื่อนครั้งแรกกับแม่อ่ำหรือไม่ หรือจะหลับตาพริ้มซึมซับเอาความสุขขึ้นไปบนสวรรค์ อย่างไรกันเล่าที่หล่อนกำลังจะเผชิญ

ใบหน้างดงามผินมองขอบฟ้าที่แม้แดดจะร่มแต่ก็ยังอีกนานกว่าเวลาพลบค่ำจะมาถึง ทั้งที่หัวใจของหล่อนนั้นประหวัดอยากให้ถึงยามค่ำเสียให้เร็ว แม้จะเป็นความน่าละอายที่หญิงมิควรคิดสัปดนเยี่ยงนี้ แต่หล่อนจะห้ามความคิดนั้นได้อย่างไรกันเล่า ในเมื่อขณะนี้ เนื้อกายสะบัดร้อนสะบัดหนาวเสียราวกับจะจับไข้ ใคร่อยากจะดึงทึ้งเสื้อผ้าเกะกะนี้ให้พ้นไปจากเนื้อกายแต่โดยเร็ว

“แม่พิศหนาวเหรอจ๊ะ”

“มิได้เจ้าค่ะคุณพี่ น้อง... เอ่อ... น้อง...” เนื้อตัวแข็งทื่อแต่สายตามองฝ่ามือที่กระชับอยู่รอบเอวตน

“หึหึ... ไปกันเถอะ”

หลวงสรเดชฯ หัวเราะเสียงต่ำอย่างมีความหมาย เมื่อนึกรู้ถึงอาการสั่นประหม่าของแม่พิศในทุกครั้งที่ก้าวเข้าใกล้เรือนมากยิ่งขึ้น เขาเองก็ไม่ต่างกัน เพียงแต่ว่าเป็นความสั่นสู้ที่อยากให้ถึงเวลานั้นเสียโดยเร็วมากกว่า

หลวงสรเดชฯ พาแม่พิศเดินชมแต่ละเรือนจนครบ ทั้งพาไปตรวจดูข้าวของเครื่องใช้ที่จัดเตรียมไว้ให้อย่างพร้อมสรรพ แม่พิศมองสำรวจทุกอย่างด้วยความสุขใจ ทั้งห้องหับ โต๊ะ ตู้ เตียง เครื่องประทินผิว เครื่องประดับ และเสื้อผ้าแพรพรรณ ล้วนมากมีชนิดที่ว่าหล่อนไม่จำเป็นต้องนำติดมาจากในรั้วในวังเลยสักนิด เพราะที่นี่ก็มีไว้พร้อมอยู่แล้ว

และที่ทำให้แม่พิศตื่นใจมากที่สุดก็คงเป็นกำปั่นทรัพย์สินมีค่า ทั้งทองคำและเงินแปบรรจุอยู่อย่างมากมาย อย่างชนิดที่ว่าชาตินี้หล่อนคงไม่มีโอกาสหาได้มากมายเยี่ยงนี้

“ทั้งหมดนี่ พี่มอบไว้ให้แม่พิศจัดการ แม่พิศก็จัดสรรเลือกใช้ให้ตามที่เหมาะสมเถิด จักใช้บำรุงบำเรอคุณพ่อคุณแม่ก็ตามแต่แม่พิศจะเห็นสมควร”

“น้องกราบขอบพระคุณคุณพี่เจ้าค่ะ”

ฝ่ามือบอบบางก้มกราบแนบไปกับอกแกร่งของสามีด้วยความซาบซึ้ง น้ำตาแห่งความตื้นตันไหลอาบไม่ขาดสาย ด้วยปลาบปลื้มใจที่เลือกคู่ครองได้ไม่ผิด คุณหลวงไม่เพียงเมตตาหล่อนเท่านั้น แต่ยังเผื่อแผ่ไปถึงพ่อแม่ของหล่อนด้วย จะหาสามีได้ดีเยี่ยงนี้ได้จากที่ไหนอีกเล่า คงเป็นบุญของหล่อนโดยแท้

“ของใดที่เป็นของพี่ ก็เป็นของแม่พิศด้วย และพี่คงต้องฝากหน้าที่ดูแลบ่าวไพร่ข้าทาสไว้กับแม่พิศด้วยอีกทาง เลี้ยงดูพวกเขาให้ดี จงทำตัวให้เป็นนายด้วยน้ำใจมิใช่น้ำเงิน”

“น้องจักจดจำสิ่งที่คุณพี่สอนให้ขึ้นใจเจ้าค่ะ เป็นบุญของน้องที่คุณพี่เมตตา”

“เพราะพี่รักแม่พิศยังไงเล่า ไม่ว่าแม่พิศจักต้องการอะไรอื่นอีก พี่จักหามาให้แม่พิศทุกอย่าง เว้นเพียงเดือนกับดาวเท่านั้นที่พี่จักหามาให้มิได้ นอกนั้นไม่ว่าพี่จะต้องลำบากสักเท่าไร พี่ก็จะจัดหามาให้เจ้ามิให้ขาดตก ขอเพียงแม่พิศเป็นแม่ศรีแม่เรือนของพี่ตลอดไป เท่านั้นก็พอแล้ว”

“เจ้าค่ะคุณพี่”

แม่พิศโผเข้าหาอ้อมกอดของสามีด้วยความสุข อ้อมกอดอบอุ่นของบุรุษที่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าตนเองจะได้อิงซบเยี่ยงนี้ ช่างให้ความสุข ความอบอุ่น และความปลอดภัยยิ่งนัก

ทว่าคงไม่เพียงแค่อ้อมกอดเท่านั้นที่หลวงสรเดชฯ ต้องการ เพราะจมูกที่เฝ้าสูดดมความหอมไปตามเรือนผม กับฝ่ามือที่ปะป่ายไปทั่วทั้งเนื้อผ้ากำลังทำให้แม่พิศสั่นสะท้านจากครั้งแรกที่ต้องมือชาย

“คุณพี่... คุณพี่เจ้าคะ... คุณพี่... ประเดี๋ยวเจ้าค่ะ คุณพี่...”

“อืม... ขอให้พี่ได้ชื่นชิดความหอมของแม่พิศสักครู่เถิด ขอให้พี่ได้หอม...”

แม่พิศสั่นสะท้าน สับสน และมึนงงเกินกว่าจะต้านทานความร้อนรุ่มจากร่างกายของชายได้ แค่คุณหลวงกอดนิด แตะหน่อย แม่พิศก็สั่นก็สะท้านราวกับคนจับไข้ ทั้งรสจูบประทับแนบแน่นที่หน้าผากก่อนจะลากไล่มาที่เปลือกตาที่หลับแน่นด้วยความหวาดหวั่น พร้อมปลายจมูก สองแก้มและริมฝีปากที่บดเบียดเข้าหา ช่างแตกต่างไปจากรสชาติซาบซ่านที่เคยได้รับจากแม่อ่ำอย่างสิ้นเชิง

ฝ่ามือของชายที่ลูบไล้เล่นที่เนินเนื้ออวบอิ่มก่อนจะเคล้นคลึงเต้าอวบ สร้างความสะท้านสั่นไหวเสียยิ่งกว่าที่แม่อ่ำทำให้เป็นไหนๆ และหากคุณพี่สนจะละเลงปลายลิ้นไปทั่วร่างกายของหล่อนเล่า อะไรจะเกิดขึ้น ทว่า...

“ขอให้พี่ได้มองได้ชมเชยความงดงามนี้ให้ชุ่มหัวใจก่อนเถอะนะเจ้า เพราะถ้าขืนพี่ยังทำมากกว่านี้ มีหวังว่าแม่พิศคงไม่ได้รับข้าวเย็นเป็นแน่”

                แม่พิศก้มหน้างุดไปกับหน้าอกแกร่งของสามี เมื่อคุณหลวงเพียงปลดสไบของหล่อนออกเพื่อชื่นชมความงดงามของบัวคู่ชูชัน ฝ่ามือใหญ่ประคองเต้าอวบอิ่มคลึงเคล้นให้หล่อนต้องสะท้านไปทั้งร่าง แต่ก็ไม่ทำอะไรไปมากกว่านั้น ทั้งที่แม่พิศเองก็อยากจะให้คุณพี่สนสัมผัสปลายยอดจนจะขาดใจดิ้นเร่าอยู่แล้ว แต่ก็จำต้องระงับเอาความกระสันนั้นไว้ ด้วยจริตหญิงนั้นยังใช้มิได้มากเท่าที่ควร