ตอนที่ 13
971 Words
กลีบดอกไม้บอบบางที่อ้าออกจากกัน ในลักษณะบานออกและหุบเข้ายิ่งกระตุ้นแรงอารมณ์แห่งความต้องการให้โหมกระหน่ำมากขึ้น และเมื่อเสียงร้องครวญครางดังออกมาเป็นสาย คุณหลวงก็ไม่คิดจะยั้งโคคึกให้เชื่องอีกแล้ว
เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีจึงโหมกระหน่ำใส่ลงไปไม่ยั้ง กระแทกกระทั้นความแข็งแกร่งเข้าออกไม่หยุด เข้าออก เข้าออก ตามจังหวะที่แม่พิศกรีดร้องครั้งแล้วครั้งเล่า
“อ่ะ! อ่ะ! คุณพี่! คุณพี่! คุณพี่เจ้าขา! อ่ะ! กรี๊ดดดดด...”
แม่พิศกรีดร้องสุดเสียง ร่างกายบางเบาราวล่องลอยขึ้นสู่ฟากฟ้า ดอกไม้กลีบบางตอดรัดความแข็งแกร่งของคุณหลวงแนบแน่น จนหล่อนต้องกรีดร้องซ้ำๆ หลายต่อหลายครั้ง ด้วยสุขเสียจนไม่อาจสรรหาคำไหนมาบรรยายได้ และเมื่อสามีเกร็งร่างแน่น หล่อนก็ได้ยินและได้เห็นความสุขของเขาเช่นกัน
“โอว... แม่พิศ โอว... แม่พิศจ๋า... โอว... โอว... อูย...”
เสียงคำรามแหบพร่าราวคนเจ็บ พร้อมหยาดน้ำอุ่นวาบที่พุ่งตรงซึมซาบอยู่ในช่องท้องของหล่อน ก่อเกิดความรู้สึกแนบแน่นมากกว่าตอนตอดรัดนิ้วของคุณหลวง และความสุขที่ได้รับครั้งนี้ก็ทำให้หล่อนแน่ใจว่าสิ่งนี้แหละแน่แท้
นี่คือหนทางแห่งความสุขที่คนเป็น ‘ผัว-เมีย’ ได้พบเจอ เพราะยามที่หล่อนล่องลอยนั้นหล่อนสุขเสียจนคิดว่านี่คงถึง ‘เขาพระสุเมรุ’ แล้วกระมัง
ทว่ากว่าจะผ่านพ้นหนทางขึ้นมาได้ก็ต้องแลกมาด้วยความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส และความเจ็บปวดปะปนกับความเหนื่อยล้าราวกับคนกรำงานหนักมาเสียนาน ก็ทำให้แม่พิศหลับใหลไปโดยง่าย
ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเรือนร่างเปล่าเปลือยนี้กลายเป็นอาหารตาให้กับคุณหลวงอยู่อีกนานทีเดียวกว่าที่คุณหลวงจะข่มตาให้หลับลงได้ ด้วยลุ่มหลงความบริสุทธิ์แลไร้เดียงสานี้อย่างที่สุด เขาหวังว่าในยามที่อาทิตย์สาดแสง แม่พิศจะพร้อมสำหรับมื้อเช้าได้อีกครั้ง
เสียงไก่ขันเจื้อยแจ้วที่แว่วเข้ามาในห้องหอ แลสายลมโชยพัดเอาน้ำค้างชุ่มฉ่ำผ่านม่านลูกไม้สีขาวเข้ามาในห้อง ทำให้ร่างแบบบางที่นอนแนบชิดกายแกร่งต้องขยับตัวเบาๆ ใบหน้าสวยพลิกซ้ายขวาด้วยความง่วงงุนแลเมื่อยขบไปทั้งร่าง แต่สัญชาตญาณก็ร้องสั่งว่าเช้าวันใหม่ได้เริ่มต้นแล้ว
ดวงตาที่หลับพริ้มค่อยๆ ขยับขึ้น ก่อนจะกะพริบถี่เมื่อสิ่งที่เห็นนี้ไม่คุ้นชินเลยสักนิด ม่านสีขาวระบายไปด้วยลูกไม้ที่พัดปลิวอยู่ที่หน้าต่าง ทิวไม้ด้านนอก รวมทั้งไก่ขันที่รับกันไปเป็นทอดๆ ไม่ได้มีสัญญาณเคาะให้เวลาเฉกเช่นทุกวัน ไม่มีเสียงอื้ออึงของเหล่านางพนักงานที่ควรจะพากันประจำหน้าที่
สิ่งที่เห็นทำให้แม่พิศครุ่นคิดทบทวน ทว่าท่อนแขนแกร่งที่พาดผ่านบั้นเอวและเนื้อกายล่อนจ้อนของตนเองที่มีเพียงผ้าแพรผืนบางห่มติดกายก็คือคำตอบ
ใบหน้างดงามสมวัยร้อนวูบวาบเมื่อหวนคิดถึงค่ำคืนที่ผ่านมา สิ่งที่คุณหลวงสามีกระทำกับหล่อนทั้งหมดนั้นยังสร้างความเต็มตื้นจนถึง ณ บัดนี้
นี่เหรอเขาเรียกว่าการเล่น ‘ผัว-เมีย’ มันช่างเต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจเสียจนหล่อนอยากจะมีความรู้สึกล่องลอยแบบนั้นอย่างไม่หยุดหย่อน
ทว่าหน้าที่ของเมียที่ดีก็ทำให้แม่พิศต้องขยับกาย ข้าวปลาอาหาร ทั้งเครื่องคาวเครื่องหวาน หล่อนควรจะกำกับดูแล แต่เพียงขยับร่างจะลุกขึ้น อาการเจ็บแปลบที่กึ่งกลางกายก็ประท้วงว่าค่ำคืนที่ผ่านมา ไม่ได้มีแต่ความสุข แต่ยังคงมีความ ‘เจ็บ’ และ ‘แสบ’ ปะปนมาด้วย และค่ำคืนต่อๆ ไปเล่า หล่อนต้องทนเจ็บก่อนที่จะได้ขึ้นสวรรค์อย่างนั้นเหรอ
“จะไปไหนเล่าแม่พิศ ยังเช้าอยู่เลย”
“เอ่อ... น้อง... น้องจะไปดูข้าวปลาอาหารให้คุณพี่เจ้าค่ะ”
แม่พิศให้เขินอายนักเมื่อคุณหลวงผัวรักกระชับบั้นเอวคอดแลพลิกร่างขึ้นคร่อมทาบหล่อนเอาไว้ ท่อนแขนแกร่งของผู้ชายกักกั้นไม่ให้หล่อนดิ้นหนีไปทางใด จำต้องนอนนิ่งๆ ใต้ร่างเขา ทั้งที่เนื้อตัวเปล่าเปลือยรับรุ่งอรุณ
“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงดอก พี่มีบ่าวไพร่คอยดูแลไม่ได้ขาด แม่พิศทำแต่เพียงหน้าที่เมียเถิด”
“แต่เมียที่ดีก็ต้องกำกับดูแลนะเจ้าคะ คุณ... คุณพี่ให้น้องลงไปดูเถิดเจ้าค่ะ น้องจะได้เรียนรู้ด้วยว่า อันใดที่คุณพี่ชอบ อันใดไม่ชอบ”
แม่พิศพูดพลางหลุบสายตามองแต่เพียงแผงอกกว้าง หล่อนยังคงเขินอายไม่กล้าสบสายตาสามี
“แล้วถ้าอันใดที่พี่ชอบ แม่พิศจะทำให้หรือไม่เล่า”
“เจ้าค่ะ ถ้าอันใดที่คุณพี่ชอบ น้องจะทำให้ไม่ขัด”
“อย่างนั้น ย่ำรุ่งนี้พี่ขอกินแม่พิศอีกครั้งเถิด พี่หิวแม่พิศเหลือเกิน อืม... แม่พิศหอมกรุ่นไปทั้งตัว”
ไม่ใช่แค่พูด ทว่าจมูกของคุณหลวงก้มลงซุกไซ้ที่ซอกคอ ฝ่ามือก็กอบกุมเต้าอวบอิ่มที่มีเพียงผ้าแพรปิดหมิ่นเหม่ และแค่สะกิดนิ้วเบาๆ แพรผ้าก็ร่วงหล่นเปิดเผยปลายยอดชูชันสู้มือ
“อ่ะ! คุณพี่ น้อง... เอ่อ... น้อง...”
“อันใดกันเล่า หรือแม่พิศไม่อยากให้ความสุขแก่พี่”
ถามพร้อมฝ่ามือชะงัก ดวงตาคมเข้มมองลึกเข้าไปในแววเอียงอาย รู้ว่าเมียรักยังทำตัวไม่ถูก แต่เมื่อเป็นสิ่งที่ร่างกายเรียกร้อง และแม่พิศก็จุดประกายความปรารถนาของเขาให้ลุกโชนจนระงับไม่อยู่ ‘ล้างหน้าไก่’ จะเป็นไรไปเล่า
- Writer
