ทาสพิศวาส

ตอนที่ 12

ทว่าเมื่อแม่พิศรับรู้ได้ถึงสิ่งแปลกปลอมที่ใหญ่ยิ่งเสียกว่าปลายนิ้วของผัวรัก ดวงตาหลับพริ้มจึงเบิกกว้าง พร้อมเปล่งเสียงกรีดร้องแผดลั่นด้วยไม่เคยถูกล่วงล้ำมาก่อน

“กรี๊ดดดดด... คุณพี่! น้องเจ็บ! คุณพี่! กรี๊ดดดดด...”

ฝ่ามือพยายามผลักดันร่างแข็งแกร่งด้านบนให้ผละออก แต่ก็เหมือนเรี่ยวแรงจะขาดหายไปกับความสุขครั้งแรกจนไม่อาจทำให้ร่างของสามีสะเทือน

แม่พิศเจ็บปวดดุจเนื้อกายกำลังจะแบ่งแยกออกเป็นสอง หยาดน้ำตาไหลนองใบหน้า เพราะไม่ว่าจะดิ้นรนอย่างไร คุณหลวงผู้เป็นสามีก็ไม่ขยับกายเลยสักนิด แลต้นเหตุของความเจ็บปวดยังค่อยๆ สอดแทรกลงมาให้แม่พิศต้องกรีดร้องครวญครางมากขึ้น

“โอ้ย... คุณพี่เจ้าขา... ได้โปรดเมตตาน้องเถิด น้องเจ็บจนใจจะขาดอยู่แล้ว... คุณพี่เจ้าขา... คุณพี่... น้องเจ็บ...”

หลวงสรเดชฯ ให้สงสารเมียสาวแรกรุ่นยิ่งนัก แต่มาถึงขั้นนี้แล้วจะให้เขาถอนตัวตนออกก็คงจะไม่ได้ จำต้องเดินหน้าต่อไป เพื่อส่งแม่พิศให้ขึ้นสวรรค์ไปกับเขาให้ได้

ความยิ่งใหญ่จึงแหย่ทิ้งไว้ชั่วครู่ก่อนจะหันมาปลุกปลอบหัวใจให้คลายความเจ็บปวดและหวาดหวั่นลงบ้าง

“แม่พิศจ๋า... แม่พิศของพี่ ครั้งแรกก็เป็นแบบนี้แหละเจ้า แต่ครั้งต่อๆ ไปมันจะไม่เจ็บแล้ว แม่พิศจะมีแต่ความสุขเท่านั้น”

“แต่... แต่น้องเจ็บมาก น้องจะตายหรือไม่เจ้าคะ”

“ใครกันเล่าจะตายเพราะเหตุนี้ อย่างนั้นเสียคงไม่มีใครอยากจะออกเรือนกันดอก แม่พิศไม่เห็นรึว่าหญิงสาวที่ออกเรือนแล้วนั้น ผิวพรรณผุดผ่องงดงามเสียยิ่งกว่าเดิมมาก ก็เพราะแบบนี้ไงเล่าเขาถึงได้งาม ถ้าแม่พิศอยากงามกว่านี้ แม่พิศก็ต้องอดทนผ่านความเจ็บครั้งนี้ไปให้ได้ และครั้งต่อๆ ไป แม่พิศจะมีแต่ความสุข”

“จริงๆ นะเจ้าคะ คุณพี่ไม่หลอกน้องนะเจ้าคะ”

แม่พิศถามทั้งที่หยาดน้ำยังกบตา ความเจ็บนั้นแม้จะหยุดคลายและมีความชามาแทนที่ แต่ความคับแน่นและแสบซ่านบริเวณนั้นยังมีอยู่

“หลอกแล้วได้อันใดเล่า ให้แม่พิศต้องเจ็บปวดแบบนี้ พี่ยิ่งเจ็บยิ่งกว่า พี่อยากทำให้แม่พิศมีความสุข แม่พิศพร้อมจะมีความสุขไปกับพี่แล้วหรือไม่”

หลวงสรเดชฯ ถามแต่ไม่ได้รั้งรอคำตอบเมื่อปลายลิ้นแลบตวัดเลียไล้ปลายยอดสีชมพูพุ่งชูชัน แม่พิศก็ครางอู้สลับกับเสียงครวญด้วยความเจ็บปวด

กายแกร่งจึงได้จังหวะกดปลายให้ครูดกับทางเข้าก่อนจะขยับออกให้หยาดน้ำชโลมความยิ่งใหญ่นี้ให้มากกว่าเดิม เพื่อการสอดเข้าอีกครั้งจะทำให้หล่อนเจ็บน้อยกว่าเสียว แต่เป็นเขาเองที่กำลังทานทนกับความอึดอัดคับแน่นไม่ได้ ยิ่งแม่พิศขยับกายไปมา ก็ยิ่งเร่งเร้าให้ความต้องการพวยพุ่งมากขึ้น

“อู้... คุณพี่... อื้อ... น้องเจ็บ... น้องเจ็บเจ้าค่ะ... อื้อ...”

ความเจ็บที่ปะปนมากับความเสียวและคับแน่นจนแม่พิศต้องขยับตัวหนี แต่ยิ่งขยับก็คล้ายกับว่าแรงกดจากด้านบนจะยิ่งเพิ่มมากขึ้น และเสียงของความแข็งแกร่งที่แทรกผ่านม่านดอกไม้จนฉีกขาด ก็ทำให้ดวงตาที่หลับแน่นของแม่พิศเบิกกว้างขึ้นก่อนจะกรีดร้องจนสุดเสียง

“กรี๊ดดดดด...”

                “อืม... แม่พิศ พี่รักแม่พิศเหลือเกิน อืม...”

                หล่อนเจ็บปวดเสียจนแทบสิ้นสติ ด้วยเส้นทางดอกไม้ถูกรุกรานสอดแทรกจนสุดทาง ทว่าแรงกดทาบจากด้านบนและเสียงกระซิบแหบพร่าที่ข้างใบหูก็ทำให้แม่พิศได้สติ

                แม้ความเจ็บปวดจะมากมายมหาศาลไม่ต่างจากใครเอามีดมาแล่เนื้อ แต่คำรักที่สามีเอ่ยบอกก็ทำให้แม่พิศยิ้มทั้งน้ำตา พลางครุ่นคิดว่านี่น่ะเหรอเส้นทางไปสู่ยอดเขาพระสุเมรุ เหตุไฉนจึงได้มีแต่ความเจ็บปวด มิเห็นเหมือนที่ใครเคยว่าไว้ แลหล่อนต้องทนอยู่กับความเจ็บปวดนี้อยู่ทุกเมื่อเชื่อวันน่ะหรือ

                “แม่พิศจ๋า อย่าร้องไห้เลยนะคนดีของพี่ พี่รักแม่พิศ รักแม่พิศเหลือเกิน ขอบคุณที่แม่พิศมอบความผุดผ่องให้กับพี่เป็นคนแรก พี่รักแม่พิศที่สุด รักแม่พิศเหลือเกิน เมียรักของพี่”

                หลวงสรเดชฯ จูบซับหยาดน้ำตาตามแรงสะอื้นฮึกฮักของคนใต้ร่างด้วยความสงสาร ก่อนจะค่อยๆ ขยับกายแกร่งที่แทรกลึกอยู่ในโพรงดอกไม้เขยื้อนเข้าออก จนแม่พิศต้องร้องประท้วงเพราะคิดว่าทั้งหมดนี้สิ้นสุดแล้ว

                “อ่ะ! คุณพี่เจ้าคะ คุณพี่จะทำอันใดเจ้าคะ”

                “ก็พาแม่พิศไปขึ้นสวรรค์ยังไงล่ะ”

                น้ำเสียงทุ้มกระซิบบอกด้วยแรงอารมณ์เพราะความอึดอัดคับแน่นนั้นกำลังบีบรัดตัวตนของเขาจนแทบจะต้านทานไว้ไม่ไหว

                “ไม่เจ้าค่ะ น้องเจ็บ น้องไม่ไปแล้ว น้องเจ็บ! อื้อ... น้องเจ็บ...”

แม่พิศดิ้นรนประท้วง เพราะความเจ็บนั้นยังจุกวาบอยู่ในช่องท้อง และความแสบก็ชัดลึกในทุกครั้งที่ความแข็งแกร่งนั้นแทรกเข้าออก ทว่าครั้งนี้ไม่เพียงความเจ็บแสบเท่านั้นที่รู้สึก มันกลับสอดแทรกไปด้วยความซ่านเสียวและวูบวาบในช่องท้องจนแม่พิศเริ่มจะต้านทานความรู้สึกครั้งใหม่ไม่ไหว

                “หึหึ... ไหนลองบอกพี่อีกครั้งสิแม่พิศ ว่าแม่พิศยังเจ็บอยู่หรือไม่”

                “น้อง... คุณพี่คะ... น้อง... อื้อ...”

                “แม่พิศเจ็บหรือว่าเสียวกันแน่”

                “น้อง... อื้อ... คุณพี่... น้องเจ็บเจ้าค่ะ ทั้งเจ็บทั้ง... อื้อ... น้องเสียว... คุณพี่! น้องเสียว!”

                ความแข็งแกร่งที่สอดแทรกลงลึกก่อนจะเคลื่อนออกจนเกือบสุดแล้วค่อยๆ ดันกลับเข้าไปใหม่ ครูดคราดกับโพรงแนบแน่นที่มีน้ำหวานหยาดเยิ้มซึมผ่าน แลแสงไฟนวลกระจ่างกึ่งกลางห้องก็ยังทำให้หลวงสรเดชฯ ได้เห็นหยาดบริสุทธิ์เคลือบแก่นกายของตนเองจนเป็นมัน

                “อา... แม่พิศงามเหลือเกิน อืม...”