Chapter 3
906 Words
เวกัส Talk
"ไง ยัยลูกหมู ไม่คิดจะทักกันหน่อยเหรอ"
ผมเดินไปนั่งลงข้างๆเธอ แล้วกระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคน เธอหัวหน้ามามองหน้าผมแบบไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ แต่ก็ยกมือไหวผม คงทำตามมารยาทแหละมั่ง พ่อผมอยู่ด้วยนิ ฮ่าๆๆๆ
"สวัสดีค่ะ"
พูดจบก็หันหน้าหนีผมไปเลย เห้อ ยัยเด็กนี่นิสัยไม่เปลี่ยนไปเลย ผมอดขำไม่ได้กับท่าทีของเธอไม่ได้ ถึงหน้าตาจะสวย แต่นิสัยนี่โก๊ะมาก
"คุณลุงทำไมให้หนูมาเป็นพรีเซนเตอร์ให้ละค่ะ"
ยูกิถามพ่อของผม
"ก็หนูสวย หนูกำดังด้วย ลุงเลยเลยอยากให้มาเพิ่มยอดขายให้บริษัทลุงไง"
พ่อผมยิ้มให้ยัยลูกหมู เอาจริงๆยัยลูกหมูนี่เป็นคนแรกเลยนะ ที่ผมเห็นพ่อผมเอ็นดูเธอเป็นพิเศษ อาจจะเพราะเธอเป็นลูกสาวของเพื่อนพ่อผม หรือว่าอาจจะเพราะนิสัยของเธอละมั่ง ที่ไม่ถือตัว ว่าง่าย ไม่เรื่องมาก เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่ยังเด็กแล้ว
"คุณลุงก็ว่าเกินไป หนูจะลอยแล้วเนี้ย ฮ่าๆ"
หึ
"คุณชาญไปเอาสัญญามาให้คุณรถเมล์อ่านก่อน"
พ่อผมสั่งผู้จัดการฝ่ายการตลาดเอาร่างสัญญาการเป็นพรีเซนเตอร์มาให้อ่าน พ่อผมให้คนแก้สัญญาจากปีต่อปี เป็นห้าปี สงสัยจะเอ็นดูมากจริงๆแหละ
"เป็นไงบ้างครับคุณรถเมล์อยากแก้ไขตรงไหนบ้าง บอกคนของผมได้เลย"
พ่อผมถามคุณรถเมล์เกี่ยวกับสัญญา ดูท่าทางเธอจะพอใจมากนะ ก็ให้ผลตอบแทนมากกว่าที่วีว่าเคยได้เกือบยี่สิบเปอร์เซ็นต์ เรียกภาษาง่ายๆก็คือ ค่าตัวเยอะกว่านั้นแหละ
"ไม่มีปัญหาอะไรค่ะ ออกจะดีมากด้วย "
เธอตอบยิ้มๆ
"ยูกิหนูจะลองดูไหม"
"ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าพี่รถเมล์โอเค ยูกิก็โอเคค่ะ"
เห็นมั้ยละ ผมพูดผิดที่ไหน นิสัยแบบนี้แหละที่อาจจะเป็นเหตุผลที่ทำให้เธอมาอยู่ถึงจุดนี้ได้ ไม่เรื่องมาก อะไรก็ได้ ทั้งๆดาราคนอื่นที่ผมเคยร่วมงานด้วยนั้นไม่เว้นแม้แต่วีว่า ไม่พอใจเธอก็จะเหวี่ยงออกมา เพราะถือว่าตัวเองดัง มีชื่อเสียง ทุกคนต้องก้มหัวให้ ผมคิดว่าเด็กนี่ต้องมีอะไรดีแน่ละ ไม่งั้นคนคงไม่พูดกันว่าดีอย่างงั้นดีอย่างนี้หรอก
"งั้นเซ็นเลยแล้วกัน ลุงจะพาไปทานข้าว ไปด้วยกันนะครับคุณรถเมล์"
"เป็นเกียรติมากเลยค่ะท่าน แต่เมล์มีงานต่อ เอาเป็นว่าเมล์ส่งน้องยูกิไปแทนนะคะ"
ยูกิ Talk
ตอนนี้พวกเราอยู่ในร้านอาหาร ก็มีคุณลุง อิตาพี่เวกัส คุณชาญ แล้วก็ฉัน คุณลุงก็ชวนฉันคุยนู้นนั้นนี่เยอะแยะ อาจจะเพราะเมื่อก่อนฉันค่อนข้างจะสนิทกับคุณลุงมาก เมื่อตอนเด็กๆฉันชอบไปเล่นบ้านคุณลุงกับคุณป้า แต่คุณป้าแกเสียไปตอนก่อนฉันจะไปต่างประเทศ ตอนนี้ก็เลยเหลือแต่คุณลุง
"หนูยูกิคุณพ่อเราไม่มาด้วยเหรอ ลุงไม่เจอหลายปีแล้ว"
"เห็นว่าจะมาหายูกิเดือนหน้าค่ะ งั้นยูกิจะนัดให้คุณลุงนะคะ"
"ฮ่าๆๆ เอาสิ ถ้ามาถึงโทรมานัดลุงเลยนะ"
คุณลุงยังคุยสนุกเหมือนเดิม ส่วนอิตาพี่เวกัสเริ่มทำหน้าบอกบุญไม่รับแล้ว สงสัยจะรู้สึกตัวว่าตัวเองเป็นหมาหัวเน่าอ่ะ ฮ่าๆ
"ทำไมทำหน้าแบบนั้นละตาเวกัส"
สงสัยว่าคุณลุงจะเห็นหน้าลูกชายแกนะ เลยถามออกไป
"รู้สึกเป็นส่วนเกิน ผมว่าผมควรกลับ"
เพิ่งจะรู้ตัวหรือไง ชิ ไม่ควรมาด้วยซ้ำฉันเบื่อขี้หน้าเขาจะแย่
"หึ จะกลับก่อนก็ได้ พ่อจะคุยกับหนูยูกิ "
โธ่ๆๆ หมาหัวเน่าจริงๆด้วยเว้ยยย คิคิ ดูดิ ดูเขาทำหน้า ทำอย่างกับถูกพ่อแม่ทิ้งไว้ข้างทางงั้นอ่ะ
"โธ่พ่ออ่ะ นี่กัสลูกพ่อนะ"
ทุกคนก็หัวเราะกันทั้งโต๊ะ ฉันยังเผลออดขำไม่ได้
"หนูยูกิไปไหนต่อลูก"
"มีอีเว้นท์ที่ห้าง A ค่ะคุณลุง"
ฉันตอบคุณลุงไปหลังจากที่พากเราทั้งโต๊ะทานเสร็จเรียบร้อยแล้ว
"แล้วหนูไปยังไงลูก ไม่ได้เอารถมานิ"
"แหะๆจริงด้วย เดี๋ยวให้พี่ชามารับก็ได้ค่ะ"
"จะเสียเวลาทำไมล่ะลูก เดี๋ยวลุงให้พี่เค้าไปส่ง ตากัสเดี๋ยวส่งน้องด้วยนะลูกแล้วก็รอรับน้องกลับด้วย"
ฉันรีบปฏิเสธพัลวัน
"อ่ะๆๆ ไม่ต้องค่ะคุณลุง ยูกิไปเองได้ค่ะ รบกวนพี่เขาเปล่าๆ"
พี่เวกัสมองหน้าฉันที่กำลังปฏิเสธกับคุณลุงอยู่ อยู่ๆก็พูดขึ้นมา
"ได้ครับพ่อ ผมจะไปส่งน้องเอง"
พูดจบก็หันหน้ามายักคิ้วให้ฉัน อืม ยุบหนอพองหนอ ยุบหนอพองหนอ คือตอนนี้เค้ากำลังกวนประสาทฉันใช่ไหม ไม่อยากไปด้วยโว๊ย อึดอัด เหม็นนี้หน้า ฮ่วยยยย รมเสีย
"แต่ว่าคุณลุง"
"ไม่มีแต่ ให้พี่ไปส่ง "
เงียบบบบ
"ก็ได้ค่ะคุณลุง"
- Writer
