Chapter 2
1218 Words
ยูกิ Talk
@เมโทรโมเดลลิ่ง
ตอนนี้ฉันขับรถมาถึงที่โมพี่รถเมล์แล้วล่ะ อยู่ๆก็โทรเรียกมา คือมันเพิ่งจะ8โมงมะ ง่วงทั้งๆที่วันนี้ฉันไม่มีงานที่ไหน ฉันจะได้พักไง แต่ยังไงฉันมันเป็นคนมีความรับผิดชอบ เรื่องงานต้องมาก่อนอยู่แล้ว ฉันถึงอยู่ในวงการนี้ได้ เพราะฉันไม่เคยเรื่องมากเรื่องเยอะแหละ
"สวัสดีค่ะพี่รถเมล์ พี่ชา"
ฉันกล่าวทักทายพี่สาวตรงหน้าและผู้ช่วยของพี่เมล์ เธอเป็นคนที่ทำให้ฉันมีชื่อเสียงได้อย่างทุกวันนี้ ตอนนั้นฉันไปเรียนที่เมืองนอกหลังจากกลับมาได้แต่สองวัน ฉันมาเดินเล่นที่ห้างก็เจอกับพี่เขา แล้วพี่เขาเข้ามายื่นนามบัตรให้บอกว่า เค้าอยากได้ฉันเข้าโมเขา ตอนแรกฉันก็ลังเล แต่ว่าเพิ่งจบงานก็ยังไม่ทำก็เลยมาสมัครขำๆ จนตอนนี้เริ่มไม่ขำแล้วละ ฮ่าๆๆ กลายเป็นที่รู้จักไปไหนมีแต่คนทัก ขอถ่ายรูป ฉันก็เลยทำจริงจังไปเลยซะงั้น
"สวัสดีจ๊ะหนูยูกิ มามะมานั่งข้างๆพี่ก่อน"
พี่รถเมล์เอามือตบที่นั่งโซฟาข้างๆเขา เป็นเชิงบอกให้ฉันไปนั่งตรงนั้น ฉันเดินเข้าไปนั่ง แล้วมองพี่เขาอย่างสงสัย
"มีอะไรหรือเปล่าคะเนี้ย"
ฉันถามออกไป ท่าทางจะมีเรื่องด่วนแหะ
"ยูกิรู้จักบริษัทwgjewelryมั้ย"
wejewelry เหรอ ก็บริษัทของลุงดล เพื่อนพ่อฉันไง คุณลุงน่ารักมาก ดีกับฉันที่สุดตั้งแต่ฉันเด็กๆแต่ไม่ได้เจอกันนานแล้ว แล้วก็ พี่.. เอ่อ ผู้ชายคนนั้น คนที่ปฎิเสธฉัน ฉันเกลียดเขา ไม่อยากเจอด้วย
"รู้จักสิค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ"
" คือทางนั้นติดต่อมาจะให้หนูเป็นพรีเซนเตอร์ของเค้านะ"
ช็อคสิคะ ไม่คิดว่าจะอยากได้ฉันนะ เพราะพรีเซนเตอร์คนปัจจุบันคือคนรักของลูกชายเค้านิ ผู้หญิงคนนั้น วีว่า....
"แล้วคนที่ชื่อวีว่าละคะ ทางนั้นเค้าจะไม่ต่อสัญญาเหรอ เห็นเป็นมานานแล้วนิ"
ฉันสงสัยนิดหน่อย ไม่สิ สงสัยมากเลยแหละ
" เห็นว่าจะไม่ต่อสัญญาจ๊ะ แล้วเราว่าไงละ จะรับงานนี้ไหม ปกติที่นี่เค้าทำสัญญาพรีเซนเตอร์เป็นปีแต่สำหรับเราเค้าให้พิเศษ สัญญา5ปี รายได้หลายสิบล้านต่อปีเลยนะ สนมั้ย"
อื้อหือ สายเปย์ที่แท้จริงท่าทางจะรวยมากๆแหะ แล้วนี่ฉันจะทำยังไงดีเนี้ย ฉันยังไม่พร้อมจะเจอเค้า จนถึงตอนนี้ ฉันก็ยังจำวันนั้นได้ดี เค้ายังมีอิทธิพลต่อความรู้สึกของฉัน ต่อใจของฉัน ฉันกลัวว่าถ้าฉันไปเห็นเค้าสองคนอยู่ด้วยกันแล้ว ฉันอาจจะแย่แบบเมื่อก่อนได้ แต่ตัวเงินมันน่าสนใจนี่เนาะ
เอาไงดีวะเนี้ย แค่เป็นพรีเซนเตอร์เองนิเนาะ คงไม่เจอกันหรอก เจ้าของบริษัทคงไม่มานั่งดูการถ่ายด้วยตัวเองหรอกมั่ง ใช่ๆๆๆ
"ก็น่าสนใจค่ะ เอาเป็นว่า ยูกิรับงานนี้"
พี่รถเมล์ยิ้มออกทันที จริงๆมันก็ไม่ได้แย่หรอก ใครๆก็อยากเป็นพรีเซนเตอร์ให้กับที่นี่ เพราะเครื่องเพชรของเค้ามีสาขาต่างประเทศด้วย ค่อนข้างจะมีชื่อเสียงมาก ดาราคนไหนได้มาร่วมงานก็จะมีคนรู้จักมากขึ้นไปอีก ประมาณนั้นแหละ
" ตกลงตามนี้ อีกสามอาทิตย์ไปเซ็นสัญญาได้ทันที พี่จะนัดวันอีกที วันนี้ไปพักเถอะทำงานมาทั้งเดือนละกว่าจะได้พัก ไปๆๆ"
เพิ่งรู้เหรอคะคุณพี่ว่ามันเป็นวันหยุดน้องงงงงงงง พูดจบฉันก็ยกมือไหว้บอกลาพี่ๆ แล้วก็กลับบ้าน ง่วง อยากนอนก่อน บ่ายๆค่อยออกมาเดินเล่นแล้วกัน
@ห้าง A
ตอนนี้ฉันมาเดินเล่นที่ห้างนะ แล้วก็นัดยัยนา กับยัยพิ้งค์กี้ออกมาด้วย
" ยัยนา แกเป็นไร เครียดไรรึเปล่า เรื่องพี่วีร์เหรอ"
ยัยพิ้งค์กี้ถามยัยนาออกไป ยัยนานี่ก็น้า พี่วีร์เค้าปฏิเสธมาตลอดว่าไม่รัก ไม่ชอบ ไม่เอา ก็ยังจะรักเค้าอีก เห้อ เหมือนฉันเลย เห้ยยย ไม่เกี่ยวๆๆๆๆๆ ออกไปจากหัวฉันเดี๋ยวนี้
ฟู้ววววววว ฉันพ่นลมหายใจออกมา
" ยูกิเป็นอะไรนะ"
ยัยนาถามฉัน
"ห๊ะ ปะ เปล่านิ สั่งอาหารๆๆ"
สองคนนั้นมองฉันอย่างสงสัย มองหน้าฉันนิ่ง คือกดดันอะไรวะ ก็บอกอยู่ว่าไม่มีอะไร พวกนี้นิ
"แน่ใจนะ"
ยัยพิ้งค์กี้มองฉันอย่างคาดคั้นตำตอบ
"มีอะไรคุยกันได้นะยูกิ เราเพื่อนกันนะ"
ยัยนาเสริม
" รู้แล้ว ถ้ามีอะไรจริงๆฉันสัญญาว่าพวกแกจะรู้คนแรก เคนะ"
พูดจบฉันก็ก้มหน้าสั่งอาหาร พวกนั้นก็ไม่ได้คาดคั้นอะไรฉันต่อ จากนั้นพวกเราก็เปลี่ยนเรื่องคุยเม้ามอยเรื่องการทำงานของฉันกัน แล้วก็มีคนมาขอถ่ายรูปบ้าง เห้อ นี่ชีวิตฉันเลยจุดความเป็นส่วนตัวมานานแค่ไหนเนี้ย
สามสัปดาห์ผ่านไป .....
วันนี้แล้วสินะที่ฉันต้องเข้าไปเซ็นสัญญาการเป็นพรีเซนเตอร์ให้กับบริษัทwgjewelry ตอนนีีฉันกับพี่เมล์ก็มาถึงแล้วละ สักพักก็มีพนักงานเดินมาหาพวกเรา
"คุณรถเมล์ คุณยูกิเชิญที่ห้องได้เลยค่ะ"
เราสองคนก็เดินตามพี่คนนั้นไป
ก๊อกๆๆๆ
"ขออนุญาตค่ะท่าน คุณรถเมล์กับคุณยูกิมาแล้วค่ะ"
พี่คนนั้นเคาะประตูแล้วบอกคนข้างใน ซักพักเค้าก็ตอบกลับมา
"เชิญ"
เราสองคนเดินเข้าไปข้างใน ฉันมองซ้ายมองขวา ห้องนี่สวยจัง ตกแต่งได้มีระดับมาก มองแล้วสบายตาสุดๆ ฉันเหม่อมองโดยไม่ได้ดูว่าใครอยู่ในห้องบ้าง แล้วก็มีเสียงที่เรียกให้ฉันหลุดจากพะวัง
" หนูยูกิ มานั่งใกล้ๆลุงสิลูก"
ฉันหันไปตามเสียง ลุงดลนี่นา ลุงดลจริงๆด้วย
"ลุงดล สวัสดีค่ะ ไม่เจอกันนานมาก"
ฉันยิ้มให้คุณลุง แล้สก็เดินไปนั่งใกล้ๆท่าน พี่รถเมล์มองเราสองคนสลับกัน อ๋อ ฉันลืมบอกพี่เขานิวาาเราสองคนรู้จักกัน สักพักก็มีแขกคหม่เดินเข้ามา
ฉันกับเขาประสานสายตากันพอดี เขามองฉันนิ่ง แถมยังยักคิ้วกวนๆมาให้ฉันอีก เหอะ ฉันสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง ฉันเกลียดเขาทำไมต้องมาเจอด้วย เหมือนว่าเขาจะเดินมานั่งใกล้ๆฉันนะ เพราะฉันได้ยินเสียงเค้าทักทายพี่รถเมล์ แต่ฉันไม่สนใจหรอก ชั่งเขาสิแต่รู้สึกเหมือนจะได้ยินเสียงอยู่ข้างๆหูนะ
"ไง ยัยลูกหมู ไม่คิดจะทักกันหน่อยเหรอ"
- Writer
