ตอนที่ : 9 หาที่ระบาย 2

1975 Words

บุญสิตากัดปากตัวเองจนเจ็บ มองเขาแบบโกรธๆ ที่กล้าเอายายของเธอมาต่อรองในเรื่องนี้ ใช่แล้วเธอไม่กล้าเรียกให้ยายขึ้นมาช่วยหรอก แล้วยายก็คงทำใจในเรื่องนี้อยู่ก่อนหน้าแล้ว หญิงสาวสั่นไปทั้งตัวเมื่อกระดุมเสื้อนอนถูกแกะออกทีละเม็ด แม้จะจับห้ามมือของเขาไว้แต่ก็ถูกจับง้างขึ้นเหนือศีรษะทั้งสองข้าง กระดุมเม็ดสุดท้ายกำลังจะหลุดจากรังบุญสิตาก็เปลี่ยนใจดิ้นขลุกขลักอย่างหวาดกลัว “ไม่เอานะแบบนี้ ปล่อยฉันสิ” ไม่กล้าส่งเสียงดังก็ได้แต่เข่นเขี้ยวห้ามเขาเบาๆ “จะมาห้ามอะไรตอนนี้คุณ ช้าหรือเร็วผมก็ต้องมาใช้บริการอยู่แล้ว ทำใจเถอะนะคุณ” “คนบ้า ที่นี่ไม่ใช่ซ่องนะ” “หึ เหรอ” ศิลาดลตรึงอีกคนไว้ด้วยน้ำหนักตัวทั้งหมดของตนเอง คราวนี้เขารวบข้อมือของหญิงสาวเอาไว้ด้วยมือข้างเดียว แล้วมืออีกข้างก็ดันปลายคางให้คนด้านล่างหันหน้ามามองสบสายตากันตรงๆ ชายหนุ่มยิ้มนิดๆ เมื่อเห็นริมฝีปากของคนตรงหน้าขบเม้มขยับเข้าออกแบบคนทำตัวไม่ถูก เขาใช้ปลายนิ้วแตะสัมผัสเบาๆ ก่อนจะแนบริมฝีปากเข้าหาอย่างรวดเร็ว ปิดทุกการต่อต้านของอีกฝ่ายลงอย่างฉับพลัน เธอกำลังถูกเขาจูบ ผู้ชายที่เธอมองเขาว่าเป็นพวกโรคจิต แล้วโรคจิตคนนี้กำลังเลื้อยอยู่บนตัวของเธอ จับต้องทุกส่วนที่เธอสงวนไว้ไม่ให้ใครได้มีสิทธิ์ ความนุ่มลื่นพัดพลิ้วภายในโพรงปากแสนอุ่น ล่องลอยไปในอากาศพร้อมกับความรู้สึกแปลกใหม่ นานพอสมควรก่อนที่เขาจะค่อยๆ ผละออกห่าง บุญสิตามองสบสายตาของเขาแล้วหันหน้าหนีในทันที เลือกที่จะหลับตาลงแน่นเพราะไม่อยากเห็นสายตาจ้องเอาคืนของเขา “จูบไม่ได้เรื่องเลยนะคนสวย” เขาสบประมาทให้ได้อับอาย คนได้ยินถึงกับตัวแข็งทื่อพยายามจะไม่รู้สึกรู้สากับสัมผัสของเขา “คนสวยไม่รู้หรือไงว่าทำตัวแข็งแบบนี้ไปได้ไม่นานหรอก อีกหน่อยก็ระทวย” “เลิกเรียกคนสวยสักทีได้ไหม ฉันชื่อบุญ บุญสิตา” “อ้อ หนูบุญของทุกคน ดูอายุอานามของเราก็ห่างกันเป็นสิบปีเลยนะ แต่หนูบุญหน้าแก่รู้ไหม เพราะผมแอบคิดว่าน่าจะรุ่นน้องผมไม่กี่ปี” คนถูกกล่าวหาว่าหน้าแก่เกินวัยมองเขาแบบกึ่งโกรธกึ่งอาย “เรียกว่าแก่ก็ไม่ถูก ต้องเรียกว่าเคร่งขรึมเกินวัยรู้ไหม งั้นเรามาเรียกกันใหม่ดีกว่าผมเรียกหนูบุญ งั้นหนูบุญเรียกผมว่าพี่...” “ไม่เรียก” “พี่ศิลา” เขาเติมต่อให้ครบอย่างใจเย็น “ฉันไม่เรียกอะไรทั้งนั้น ปล่อยฉันเถอะนะ เราไม่ต้องทำตามสัญญานั่นก็ได้ ฉันจะทำงานหาเงินมาคืนกำนันเอง” “เงินเดือนหนูบุญจะเท่าไหร่กันเชียว ต้องทำอีกนานไหมกว่าจะได้ใช้หนี้หมด แล้วอีกอย่างก็บอกแล้วไงว่าหนี้น่ะใช้คืนตามาแล้วไม่ได้คิดจะให้ผ่อนสักหน่อย ใช้ด้วยบ้านและที่ดินตรงนี้พร้อมกับหลานสาวคนสวยยังไงล่ะ อย่าทำเป็นลืมสิ ไหนขอพี่ศิลาดูหน่อยซิเมื่อกี้พี่จูบแรงไปไหมเจ็บหรือเปล่า” ท้ายประโยคจงใจเกลี่ยริมฝีปากบุญสิตาแรงๆ “อื้อ” อีกคนก็ดิ้นส่ายหน้าหนี “จะเล่นตัวทำไมหนูบุญ ผัวก็มีแล้ว ทำเป็นสะดีดสะดิ้งไปได้” เสียงเย้ยหยันของเขาทำให้บุญสิตาทั้งเจ็บทั้งแค้น แต่ก็ไม่สามารถหลุดพ้นไปจากคนที่คร่อมทับตัวเธอได้ จะปฏิเสธว่าไม่เคยมีสามีก็ดูจะไม่เข้าท่าเอาเสียเลย “จะทำก็รีบทำ” เมื่อสู้แรงเขาไม่ได้ก็ต้องยอมรับความจริงเรื่องนี้ หญิงสาวหันหน้าหนีไปด้านข้างอย่างคนจำยอม ศิลาดลมองเห็นแล้วก็นึกหงุดหงิด แม้ตอนจะตกเป็นของเขาอยู่แล้วก็ยังหยิ่งไม่เลิก เขาไม่ดีตรงไหน สู้ไอ้ผัวนักเลงนั่นไม่ได้เลยหรือยังไง เขาเอื้อมมือไปจับชายเสื้อแล้วกระตุกแรงๆ ให้กระดุมเม็ดสุดท้ายหลุดออกจากกัน ตามด้วยชั้นน้อยตัวน้อยที่ห่อหุ้มความงดงามเอาไว้ กระชากเบาๆ ทุกอย่างก็เด้งกระเพื่อมออกมาให้ได้ยลโฉม บุญสิตาสะท้านเฮือกเมื่อรู้ว่าหน้าอกของเธอไม่มีสิ่งห่อหุ้มอีกต่อไป หญิงสาวพยายามจะยกฝ่ามือขึ้นมาปิดเอาไว้ แต่ก็ถูกเขาดึงออกไปไว้เหนือศีรษะดังเดิม “สวยดีนี่” เขาประมาณความงามตรงหน้าเป็นคำพูด เห็นเจ้าของหันหน้าหนีไปแบบนี้ ก็ยิ่งอยากทำลายให้ย่อยยับลงตรงหน้า ลืมเลือนความเจ็บปวดจากการถูกรุมทำร้ายในก่อนหน้า ตอนนี้รับรู้เพียงอยากเอาคืนให้สาสม “ผ่านวันนี้ไปแล้วช่วยไปบอกผัวหนูบุญด้วยนะ ว่าพี่ศิลาไม่อยากใช้ของร่วมกับคนอื่น ให้เลิกกันไปซะ รอพี่ศิลาคนนี้กินอิ่มจนเบื่อก่อนค่อยคืนให้” นี่คงเป็นวิธีเอาคืนแบบเจ็บแสบที่สุดเท่าที่ศิลาดลเคยทำมา เล่นตัวดีนักแล้วยังให้คนมารุมทำร้ายเขาก่อน ‘พ่อจะเอาคืนให้หนำใจเลยหนูบุญ!’ บุญสิตาถึงกับน้ำตาคลอเบ้า ได้ยินคำพูดแสนบาดหูของเขาก็ยิ่งรู้สึกไร้ค่าขึ้นมา ก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อเขาก้มลงแล้วกลืนกินยอดอกของเธอแบบเอาเป็นเอาตาย สัมผัสแรกแปลกใหม่ทำให้หญิงสาวถึงกับแอ่นหน้าอกหน้าใจเข้าหาเขา อย่างคนไม่อาจห้ามตัวเองได้ ฝ่ามือทั้งสองข้างดันศีรษะเขาออก ก่อนจะดันเข้าใหม่แบบคนสับสนในความต้องการของตัวเอง “อืม” ศิลาดลครางงึมงำเพราะดูเหมือนความเต่งตึงตรงหน้าจะทำให้เขารู้สึกดีอย่างน่าประหลาดใจ ดูดดื่มแล้วตวัดปลายลิ้นไล้เลียไม่ยอมห่าง ส่วนหนูบุญคนงามก็ตัวอ่อนปวกเปียกไวไฟใช่เล่น “บอกแล้วไงว่าเดี๋ยวจะระทวย” เขาเย้ยคนตัวอ่อนตามการสัมผัสเล้าโลม จับตรงไหนก็สะดุ้งตรงนั้น ถูกใจเขาจริงๆ ยิ่งมองเห็นปากจิ้มลิ้มเม้มเข้าหากันแน่นก็ยิ่งอยากทำให้กลัวมากกว่าเดิม ศิลาดลยกมุมปากขึ้นแบบคนกำชัยชนะอยู่ในมือ เขาดันใบหน้าของหญิงสาวให้หันมาทางตนเอง แล้วบดขยี้ริมฝีปากอวบอิ่มตรงหน้าอย่างหนักหน่วง “อื้อ!” เพราะเจ็บเลยทำให้บุญสิตาดิ้นขลุกขลักใต้ร่างเขา กำปั้นเล็กก็ระดมทุบตีแผ่นหลังเป็นการใหญ่ กว่าเขาจะยอมถอนจูบออก เธอก็แทบจะขาดลมหายใจรีบอ้าปากเอาอากาศเข้าปอดให้ได้มากที่สุด โดยมีเขามองอย่างชอบใจซ้ำยังได้ยินเสียงหัวเราะเยาะเบาๆ อีกด้วย “อย่าทำแบบนี้ได้ไหม” บุญสิตาขอร้องเขาในที่สุดเพราะรู้ว่าเขาจงใจกลั่นแกล้ง “หึ เรียกพี่ศิลาให้ชื่นใจก่อนได้ไหมหนูบุญ ถ้าไม่เรียกพี่จะจูบทั้งตัวเลยนะ เอาให้มีรอยให้ยายหนูบุญเห็นไปอีกหลายวันเลยเชียวละ” คำขู่ของเขาได้ผล เพราะอีกคนออกอาการหวาดหวั่นให้เห็น “เรียกสิ” คราวนี้น้ำเสียงของเขาจริงจังมากขึ้นกว่าเดิม บุญสิตากลืนน้ำลายก่อนค่อยเรียกชื่อเขาเบาๆ “พี่ศิลา” แค่นี้อีกคนก็ยิ้มกว้างรับชัยชนะในกำมือ ตวัดเสื้อยืดสีดำออกจากลำตัวตามด้วยกางเกงยีนออกจากปลายเท้าอย่างรวดเร็ว บุญสิตาเห็นแล้วก็รีบกระถดตัวหนีขึ้นด้านบน ชันเข่าขึ้นทั้งสองข้างยกสองฝ่ามือขึ้นเปิดเต้าอวบอิ่มของตัวเอง “อย่าทำเหมือนรังเกียจพี่สิหนูบุญ รู้ใช่ไหมอีกเดี๋ยวเราก็จะทำกันแล้ว” ศิลาดลเพิ่มความกลัวให้อีกคนด้วยการคลานเข้าไปใกล้ๆ แล้วลูบข้อเท้าเล็กนั่นแผ่วๆ บุญสิตายกเท้าหนีก็ถูกรวบเข้าตรงข้อเท้าทั้งสองข้าง ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองสบสายตากับหญิงสาว “ว้าย!” กระตุกแรงๆ ให้บุญสิตาเสียหลักรูดลงมานอนอยู่ที่เดิม “ปล่อยฉันนะ” “หืม เรียกใหม่สิหนูบุญ” เขาเลิกคิ้วก่อนค่อยหรี่ตามองทั่วทั้งร่าง บุญสิตาเห็นแล้วก็ร้อนๆ วูบวาบตรงช่องท้องขึ้นมา “พี่ศิลาปล่อยบุญไปเถอะนะ” “น่ารักที่สุดเลยหนูบุญ แต่ว่าปล่อยไม่ได้หรอก” พูดแล้วก็ยื่นมือมาจับขอบเอวกางเกงยางยืดของหญิงสาว “อย่านะ อ๊ะ!” เขากระตุกพรวดๆ ทั้งกางเกงนอกกางเกงในก็หลุดออกไปอย่างง่ายดาย บุญสิตาควานหาหมอนผ้าห่มมาห่อตัว แต่ก็ถูกเขาดึงทิ้งไปคนละทิศคนละทาง “พอได้แล้วหนูบุญ อย่าเรื่องมากเลย” ชายหนุ่มวางมือบนหน้าอกแล้วกำขยำจนล้นง่ามนิ้ว บุญสิตาหน้าแหยทั้งเจ็บทั้งรู้สึกแปลกๆ ไปด้วย ทว่านั่นก็แค่การเริ่มต้น รสสวาทของจริงนั่นไล่ตามหลังมาติดๆ ทั้งมือทั้งปากและรสลิ้นเธอได้รับรู้มันในเวลาเดียว สองมือจิกหัวไหล่เขาจนแน่น สองเท้างองุ้มจิกฟูกนอนจนเกร็ง สะโพกที่ถูกเขาบดเบียดด้วยความร้อนส่ายร่นหนีไปมา ยิ่งทำให้คนที่กำลังมัวเมากับความนุ่มหยุ่นทั้งสองข้างครางฮือฮาอย่างพอใจ ศิลาดลดูดยอดถันสีชมพูระเรื่อซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนจะจูบฐานหน้าอกอวบสล้างหนักบ้างเบาบ้างจนเกิดรอยแดงปื้นให้ได้เห็น ปลายนิ้วเลื่อนต่ำผ่านหน้าท้องเนียนนุ่มสัมผัสกับเนินสาวแสนนุ่มอย่างเบามือ “อื้อ!” ทั้งร่างผวาเฮือก แค่ถูกแตะต้องเพียงแผ่วเบา ศิลาดลนิ่วหน้าเหมือนเจอของแปลก แต่เขาก็ไม่ได้คิดใส่ใจมากนัก กดปลายนิ้วลงกลางดอกแล้วถูไถไปมา “พอ! เจ็บ” “เจ็บอะไรหนูบุญพี่ยังไม่ได้เข้าไปเลยนะ อย่ามาอำกันน่า” ศิลาดลขึงตาดุนิดๆ บุญสิตาพูดไม่ออกเธอเจ็บจริงๆ ดันมือของเขาออกจากจุดต้องห้ามของตัวเอง “หนูบุญอย่าดื้อสิพี่จับนิดเดียวเอง” “บุญเจ็บ” คนพูดกัดปากเอาไว้แน่น มองเขาแบบเจ็บจริงๆ “ก็แค่นิ้ว” “ก็มันเจ็บ” “อะไรของหนูบุญนี่” ศิลาดลถอนหายใจแรงๆ เขาไม่ชอบที่หญิงสาวทำตัวงี่เง่าในเวลานี้ ดันหัวเข่าทั้งสองข้างให้แยกกว้างออกจากกัน อีกคนก็อ้าปากเหวออย่างตกใจ ชายหนุ่มกระตุกยิ้มนิดๆ ก่อนจะทำให้โลกทั้งใบของอีกคนหยุดชะงักแล้วงอตัวบิดเกร็งอย่างเจ็บปวด “หนูบุญ” ศิลาดลกะพริบตาถี่ๆ จากความจริงที่ได้รู้ มองดูคนที่คงจะเจ็บจนจุกปากสั่นระริกน้ำตาคลอเบ้าอยู่ด้านล่าง เพราะเขาพรวดพราดเข้ามาแบบไม่ให้ได้ตั้งตัว ใครจะคิดว่าจะต้องเจอกับสิ่งนี้ กำแพงพรหมจรรย์ของหญิงสาว ศิลาดลหยุดนิ่งยังไม่ขยับตัว เพราะกลัวอีกคนจะเจ็บมากกว่าเดิม เขาเลื่อนตัวลงมากอดบุญสิตาเอาไว้แน่น จูบซับคราบน้ำตาออกให้อย่างคนรู้ตัวว่าผิด “ไม่เป็นไรหนูบุญ ค่อยๆ หายใจนะเดี๋ยวจะไม่เจ็บแล้ว” บุญสิตาไม่อยากได้ยินอะไรอีกแล้ว หญิงสาวหลับตาลงแน่นแล้วซุกหน้าหนีตรงอกเขา

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more