มาเฟียจอมหวง

ตอนที่ 5 หวง

เรือนร่างอรชรเปลือยเปล่าอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนหนาภายในห้องนอนของมาเฟียหนุ่ม เขานั่งดูอาการของเธออยู่บนเตียงอย่างใกล้ชิด เคลลินซ์อดใจไม่ไหวที่จะสัมผัสเต้านมอวบใหญ่ที่ติดตามาตั้งแต่เมื่อวันก่อน ปลายนิ้วโป้งถือวิสาสะถูวนรอบยอดปทุมถันเชื่องช้า อารมณ์ปรารถนานึกอยากสัมผัสมันด้วยริมฝีปาก ทว่า...

"ผู้หญิงน่ารังเกียจทุกคน!" เขาพึมพำขึ้นมาเพื่อห้ามการกระทำของตนเองที่กำลังถลำลึก

"หนาวว..." ซารียาละเมอขณะพลิกตัวเข้าหามาเฟียหนุ่ม ร่างเล็กขยับกายขึ้นมานอนบนตักของเคลลินซ์ท่าทางสบายตัว

"มารยา!" ปากว่าแต่มือหนากลับทัดปอยผมที่หล่นลงมาปกปิดพวงแก้มซีดเผือดไว้ที่หูให้จนเห็นใบหน้าสะสวยชัดเจน

"เปลือยกายต่อหน้าผู้ชายยังไม่รู้จักอาย คงกร้านโลกมากสินะ" เคลลินซ์หัวเราะในลำคอเย้ยหยัน แต่ถึงอย่างนั้นก็ยอมนั่งนิ่งเพื่อให้หญิงสาวได้หลับอย่างสบายตัว

"มึงว่าแม่นี่จะเสร็จนายหรือเปล่าวะ"

"กูว่านายจะเสร็จแม่นี่มากกว่า หึ!" ลูกน้องหลายคนตั้งโต๊ะคุยกันโดยมีเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์ตั้งอยู่ตรงกลาง

"นายไม่เอากับผู้หญิงมาหลายปีแล้ว พวกมึงนี่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย" หรินพูดเสริมขึ้น

"พี่หรินรู้หรือเปล่าว่าทำไม"

"เรื่องของเจ้านาย พวกมึงจะอยากรู้ทำไมวะ"

"ก็เพราะนายโดนเมียหักหลังคบชู้ ตอนนั้นผู้หญิงคนนั้นโดนนายยิงตายคาเตียงนอน แต่ชู้หนีไปได้ หลังจากนั้นนายก็เกลียดผู้หญิงทุกคน" เหมเดินเข้ามาร่วมวงพร้อมทั้งเล่าให้บรรดาลูกน้องหายสงสัย

"เอาจนได้นะมึง" หรินยกแก้วเหล้าให้เหม

"พวกมันจะได้เลิกถามกวนใจ"

"แต่คนนี้ทั้งเด็ก ทั้งสวย เซ็กซี่ แถมฉลาดด้วย" บอดี้การ์ดคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

"เลิกคุยเรื่องนี้สักทีได้ไหมวะ" หรินหงุดหงิด เขาพูดจบแล้วจึงกระดกเหล้าเข้าปากจนหมดแก้ว

เช้าตรู่

"ที่นี่ที่ไหน?" หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มถูกพาตัวมาจากโรงนาและขัดเนื้อขัดตัวใหม่เสียจนสวยสะดุดตา เธอถูกคนแปลกหน้าพามายังสำนักงานใหญ่ของห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งหนึ่ง

"นี่คือโต๊ะทำงานของเธอ!" หรินกดหัวไหล่ร่างบางให้นั่งลงบนเก้าอี้ท่ามกลางสายตาบรรดาพนักงานเกือบร้อยชีวิตในนี้ที่กำลังจ้องมองมา

"ทำไมฉันต้องมาทำงานที่นี่"

"ระหว่างโรงนากับที่นี่อยากอยู่ที่ไหนกันล่ะ หุบปากแล้วทำงานไปซะ!" หรินพูดเสียงดุจนหญิงสาวหวาดกลัวตัวสั่น ทันใดนั้นชายหนุ่มรูปร่างสูงกำยำราวหนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตรในชุดสูทสีดำปกปิดรอยสักอันงดงามก็เดินเข้ามา เรือนผมสีน้ำตาลเข้มถูกจัดเป็นระเบียบเรียบร้อย ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มค่อนไปทางชาวตะวันตกตามแบบฉบับผู้เป็นบิดายิ่งทำให้เขามีเสน่ห์ชวนมอง

"วันนี้ฉันงานเยอะ ถ้าไม่มีใครตายห้ามรบกวน" เคลลินซ์สั่งเสียงเข้ม

"ได้ยินคำสั่งกันแล้วนะ ห้ามถามอีก" หรินเองก็สวมชุดสูทแบบฉบับหนุ่มออฟฟิศ จะว่าไปวันนี้ทุกคนก็มาในแบบหนุ่มออฟฟิศกันหมด พวกเขาสลัดคราบมาเฟียกันจนหมดสิ้น

"เด็กใหม่ที่นี่ไม่ใช่ว่าใครจะได้เข้ามาทำงานกันง่ายๆ นะ ทำไมเด็กอายุสิบเก้าอย่างเธอถึงได้เข้ามาล่ะ แถมมาพร้อมกับคนสนิทของท่านประธานด้วย" สาวๆ ในที่ทำงานต่างวิ่งเข้ามาหา 'สิตางค์' ในเวลาพักเที่ยงเพราะอดสงสัยเรื่องทั้งหมดไม่ได้

"เอ่อ คือ..."

"หรือว่าเธอมีความสัมพันธ์พิเศษกับท่านประธาน ไมธรรมดาจริงๆ นะเนี่ย รู้ไหมว่าท่านประธานไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนมาที่นี่แม้แต่คนเดียว"

"ชะ ใช่...ฉันกับเขา...มี...."

"โอววว อย่าพูดต่อเด็ดขาด ฉันอิจฉาเธอที่สุดเลย" สิตางค์ยิ้มเขินอายนึกถึงภาพที่เธอเคยช่วยให้เคลลินซ์มีความสุข แม้หล่อนจะได้ยินเสียงครวญครางของเขาเพียงนิดเดียวแต่ทว่าก็เก็บไปฝันทุกค่ำคืน

"ไม่มีอะไรทำกันหรือยังไง!" เคลลินซ์เปิดประตูออกมาและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดันจนทุกคนตกใจกลัวหัวหด

"เธอเข้ามานี่" มาเฟียในคาบประธานออกคำสั่งเสียงดุ

"ค่ะ"

'น่าอิจฉาจังเลย'

'นั่นสิ ฉันอ่อยท่านประธานมาตั้งหลายปียังไม่ได้เลย'

'ชีวิตฉันต้องห่อเหี่ยวแน่ๆ'

'จะว่าไปแม่นี่ก็ไม่สวยสักนิด'

เสียงซุบซิบนินทาดังขึ้นตามหลังเมื่อสิตางค์เดินเข้าไปหาเคลลินซ์ในห้องทำงาน

"คุณอยากให้ฉันใช้ปากให้ในนี้เลยมั้ยคะ หรือคุณจะทำอะไรฉันมากกว่านั้นก็ได้นะคะ" สิตางค์เสนอตัวโดยไม่รีรอ

"ทุเรศ! อย่าพูดเรื่องนี้ให้ใครฟังถ้าเธอไม่อยากตาย ออกไป!" เขาไม่มองเธอแม้แต่หางตา หล่อนหน้าเสียและรู้สึกหวาดกลัวกับท่าทางของชายหนุ่มจึงรีบหมุนตัวเดินพรวดพราดออกจากห้องทำงานไป

เคลลินซ์กดโทรศัพท์เพื่อโทรหาเหมซึ่งตนมอบหมายให้ดูแลซารียาอยู่ที่บ้านเพราะอดห่วงไม่ได้

(ครับนาย)

"ถ้าซารียาไม่สบายหรือว่ามีอะไรให้โทรมาหากู และถ้าเธอหนีไปอีกกูเอามึงตายแน่" มาเฟียหนุ่มออกคำสั่งเสียงแข็ง

"งั้นช่วงที่นายไม่อยู่ ผมชวนเธอทำอะไรสนุกๆ แก้เหงาได้หรือเปล่าล่ะครับ" เหมนึกอยากจะหยอกล้อเจ้านายให้อารมณ์ดี

"มึงอยากเหลือเเต่ชื่อก็ลองดู ดูแลดีๆ ด้วย" เคลลินซ์ขู่ฟ่อ ทว่าน้ำเสียงอ่อนโยนลงในช่วงท้าย เหมจึงกดวางสายพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก

"ทำเป็นหวงของไปได้" บอดี้การ์ดหนุ่มส่ายหน้าน้อยๆ ทันใดนั้นเสียงเล็กก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

"นี่นาย" ซารียาเดินลงมาชั้นล่าง เธอมองออกไปด้านนอกยังคงเห็นบอดี้การ์ดเต็มบริเวณหน้าบ้าน

"มีอะไร ลงมาทำไม" เหมถามเสียงดุ

"ไอ้มาเฟียไปไหนแล้วล่ะ" เธอถามในขณะที่ถ่อสังขารไปนั่งบนเก้าอี้ในห้องนั่งเล่น

"พูดถึงนายให้ดีๆ หน่อย รู้มั้ยว่าคุณเคลลินซ์ดีกับเธอเเค่ไหน เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ได้มาเหยียบบ้านหลังนี้แถมนอนห้องเดียวกันกับนายด้วยทั้งๆ ที่นายเกลียดผู้หญิงนะ"

"หมายความว่าเจ้านายคุณเป็นเกย์น่ะสิ ไม่น่าล่ะฉันถึงอยู่รอดปลอดภัยมาจนถึงตอนนี้" เธอเบะปากคว่ำ

"ไม่ใช่เกย์ นายเคยมีเมีย"

"ใครหรอ?" เธอเผลอตัวนึกอยากรู้อยากเห็น

"ไม่ต้องอยากรู้ คุยเรื่องเรียนกันดีกว่า" บอดี้การ์ดหนุ่มจำคำพูดของผู้เป็นบิดาซารียาได้ดี

"แต่ชีวิตฉันไม่มีใครแล้ว ทำไมฉันต้องเรียน"

"พ่อคุณอยากให้คุณได้ใช้ชีวิตปกติเหมือนวัยรุ่นทั่วไป"

"แต่พ่อกับแม่ทิ้งฉันไปแล้ว ฉันตัวคนเดียวและฉันจะตามแก้แค้นคนที่มันฆ่าพ่อแม่ฉัน" ซารียายังคงมีแววตาที่มุ่งมั่น

"คุณเคลลินซ์จะดูแลคุณเอง"

"ทำไมเขาต้องดูแลฉัน เขาทำร้ายฉัน เขาเกลียดฉัน...หรือว่าเขาฆ่าพ่อแม่ฉัน" คิ้วเรียวขมวดยุ่ง อยู่ๆ ก็นึกสงสัยข้อนี้ขึ้นมา

"ไปกันใหญ่แล้ว"

"คุณเหม ช่วยฉันหนีออกไปจากที่นี่หน่อยสิ ฉันขอร้องนะคะ" ซารียาขยับมือมาเขย่าท่อนแขนเหมเบาๆ พร้อมทั้งบีบน้ำตาขอความเห็นใจ

"ไม่ตลกนะคุณ คุณเคลลินซ์ไม่ใช่คนใจดี เพราะฉะนั้นอย่าทำให้เขาโกรธ" บอดี้การ์ดพยายามแกะมือเล็กออกจากการเกาะกุม

"นั่นแหละที่ฉันยิ่งต้องไปจากที่นี่ วันดีคืนดีเกิดเขาอยากฆ่าฉันขึ้นมาล่ะ" ซารียาไม่ได้โง่เขลาไร้เดียงสา ทว่าใครจะไปคิดว่าเคลลินซ์จะเจ้ากี้เจ้าการเกินมนุษย์ เธอหารู้ไม่ว่าการกระทำของตนอยู่ในสายตาของมาเฟียหนุ่มตลอดเวลา

บริษัท

เคลลินซ์นั่งมองพฤติกรรมของซารียาผ่านกล้องวงจรปิดมาสักระยะหนึ่งพร้อมกับถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความกระวนกระวายใจ

"นายครับอีกสามสิบนาทีต้องประชุมแล้วครับ" หรินเปิดประตูเข้ามารายงาน

"ยกเลิกประชุม กูจะกลับบ้าน" พูดจบร่างสูงก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงานด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียด จากนั้นจึงสืบเท้ายาวเดินออกจากห้องทำงานไป

"ใครมาแหย่รังแตนตอนนี้วะเนี่ย" หรินบ่นตามหลังด้วยความงวยงง จากนั้นจึงรีบเดินตามเจ้านายออกไป