ตอนที่10 มาเฟียงอนเมีย (น่ารัก)
1358 Words
ซารียาตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวันก็รู้สึกปวดเมื่อยเนื้อตัวราวกับร่างจะแตกสลาย ภาพที่เธอกำลังมีความสุขกับเคลลินซ์ผุดขึ้นมาในหัวจนหญิงสาวเผลอยิ้มออกมา
"นี่เราจะหลงรักตามาเฟียในคราบนักธุรกิจแบบนี้จริงๆหรอ" เธอตั้งคำถามกับตนเอง
'ก๊อกๆๆ'
"เคลลินซ์!" ซารียาหยิบเสื้อคลุมมาห่มรอบตัวไว้
"จะนอนต่อก็ได้นะ" ชายหนุ่มรูปร่างกำยำเพิ่งกลับมาจากออกกำลังกาย เหงื่อชุ่มไปทั้งตัวจนมันวาวบ่งบอกว่าเขาออกกำลังกายอย่างหนัก
"วันนี้ขอไปทำงานด้วยได้มั้ยอ่า" เธอถามเสียงอ้อน
"ไม่ได้!"
"ทำไม!"
"อย่ามาขึ้นเสียง!" เขาดุเธอ ใบหน้าสวยจิ้มลิ้มบึ้งตึงทันทีเมื่อถูกขัดใจ
"ถ้านายกลับมาแล้วไม่เจอฉัน ก็ไม่ต้องตามหาก็แล้วกัน" เธอประชดเขา
"อย่าเอาแต่ใจได้มะ?" มาเฟียหนุ่มหงุดหงิด ซารียาไม่ตอบทว่าเธอกลับนั่งกอดอกและเบือนหน้าหนีเขา เคลลินซ์ส่วยหัวเบาๆก่อนจะเดินเข้ามาใกล้
"ถ้างั้นต้องมีข้อแลกเปลี่ยน"
"อะไร" หญิงสาวหันขวับกลับมาพร้อมฉีกยิ้มกว้าง เคลลินซ์ได้แต่ถอนหายใจในความดื้อรั้นของเธอ
"เธอต้องกลับไปเรียนหนังสือ" เขายื่นคำขาด
"ไม่" รอยยิ้มสดใสหายไปทันทีเมื่อพูดถึงเรื่องเรียน
"งั้นก็นอนอยู่บ้านนี่แหละ" มาเฟียหนุ่มหยิบผ้าเช็ดตัวและเดินเข้าห้องน้ำทว่าถูกคนตัวเล็กขวางทางไว้
"เรียนก็ได้" เธอตอบหน้าบึ้ง
"ก็แค่นั้น"
"ว่าแต่...ทำไมนายถึงดีกับฉัน ทำไมต้องส่งฉันเรียนแล้วก็ให้ฉันอยู่ที่นี่" เธอตั้งใจจะถามเขาหลายครั้งแล้ว
"เพราะครั้งหนึ่ง...พ่อเธอก็เคยดีกับฉัน" เคลลินซ์ตอบเสียงเบาหลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่
"ที่นายทำดีกับฉัน เพียงเพราะอยากตอบแทนพ่ออย่างนั้นหรอ" เธอยังคงตั้งคำถาม
"ก็ส่วนหนึ่ง"
"แล้ว..."
"เลิกถาม! ฉันจะอาบน้ำ" เขาดันหัวไหล่เธอเบาๆให้หลบทาง
ซารียาจำต้องถอยเพราะไม่อยากให้เขาอารมณ์เสีย
"แล้วเสื้อผ้าที่ซื้อมาเมื่อวานอยู่ไหนนะ" เธอพึมพำกับตนเอง
เคลลินซ์ใช้เวลาในห้องน้ำราวๆสิบนาทีก่อนจะออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเดียวพันรอบเอวไว้
"เสื้อผ้าเธออยู่ในตู้" เขาพยักหน้าไปทางตู้เสื้อผ้าบานใหญ่"
"ในนี้หรอ?" เธอขมวดคิ้วถาม
"ก็ใช่ไง"
"ไหนบอกจะแยกห้องให้ไง" เธอทวงสิ่งที่ขอเสียงเบา
"แล้วอยากแยกหรือเปล่าล่ะ" คำถามของเคลลินซ์ทำให้ซารียาเงียบไป แม้ในใจจะร่ำร้องอยากอยู่กับเขา แต่ก็อยากมีเวลาเป็นส่วนตัวบ้าง
"แยก!" เธอคิดอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะตัดสินใจพูดออกไป
เคลลินซ์เบือนหน้าหนีเธอ เขาแสดงท่าทีโกรธเธออย่างชัดเจนโดยการไม่ตอบกลับใดๆ มือหนาคว้าเสื้อผ้ามาสวมลวกๆ
"ให้เวลายี่สิบนาทีแล้วรีบตามลงมา!" เขาสั่งเสียงแข็ง ซารียาพยักหน้ารับคำก่อนจะรีบคว้าผ้าเช็ดตัวและเดินเข้าห้องน้ำไป
บนรถ
"โกรธหรอ" คางมนเกยบนไหล่กำยำในขณะที่มือของซารียาควงแขนเขาไว้ราวกับกลัวว่าเขาจะหายไป
"เปล่า" เขาตอบเสียงเรียบในขณะที่มือหนาเลื่อนอ่านข่าวสารบนจอแล็ปท็อปที่วางอยู่บนตัก ซารียาถือวิสาสะกดหน้าจอให้ปิดลงโดยไม่สนสายตาห้ามปรามของหรินซึ่งนั่งอยู่ด้านหน้า เคลลินซ์ไม่สนใจการกระทำของเธอและเบือนหน้าออกไปทางนอกกระจกรถ
"งั้นคืนนี้ไปนอนด้วยก็ได้" คำพูดของหญิงสาวทำให้บอดี้การ์ดซึ่งประจำที่คนขับอยู่หันมามองหน้ากับหรินอย่างอดขำเสียมิได้
"พูดอะไร" มาเฟียหนุ่มส่งสายตาดุไปยังสองคนข้างหน้า
"ก็ที่งอนนี่ไม่ใช่เพราะเรื่องที่หนูขอแยกห้องนอนหรือยังไง" เธอเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวเองว่า'หนู'เพื่อง้อมาเฟียหนุ่ม
"หนู?" เคลลินซ์ก้มหน้าลงมาถามคนตัวเล็กข้างกาย
"ก็ใช่ไง ชอบใช่มั้ยล่ะ" เธอฉีกยิ้มกว้าง
"อื้ม" เขาตอบสั้นๆ หญิงสาวดีใจที่ชายหนุ่มชอบ
"แล้วนี่เรากำลังจะไปไหนคะ" ซารียาถามขณะที่มองออกไปนอกกระจกรถเพราะเห็นว่าเป็นเส้นทางที่ไม่คุ้นเคย
"คะ?" มาเฟียหนุ่มก้มหน้าลงมาถามคนตัวเล็กข้างกายอีกครั้ง เป็นครั้งแรกที่เธอพูดมีหางเสียง
"ก็...ขอโทษที่เคยพูดจาไม่ดี คุณจัดเสื้อผ้าเข้าตู้ให้หนูหรอคะ?" เธอเอียงคอถาม
"อื้ม" เคลลินซ์ยังคงตอบสั้นๆคำเดิม
"งั้น...ไม่แยกก็ได้" เธอดึงมือเขามากุมไว้ เคลลินซ์หันขวับมาหาคนตัวเล็กข้างกาย
"ขึ้นมานั่งบนนี่มา" มาเฟียหนุ่มตบต้นขาตนเองเบาๆ
"จูบได้มะ" ซารียาขยับขึ้นไปนั่งบนตักของเคลลินซ์ วงแขนเรียวโอบกอดรอบคอชายหนุ่มพร้อมทั้งซบใบหน้าจิ้มลิ้มลงบนแผงอกกว้าง
"แล้วทำไมไม่จูบล่ะ" เมื่อได้รับอนุญาตริมฝีปากบางไม่ลังเลแตะสัมผัสริมฝีปากของมาเฟียหนุ่มแผ่วเบาก่อนจะซบลงบนแผงอกกว้าเช่นเดิม เคลลินซ์กลัวเหลือเกินว่าหญิงสาวจะรู้ถึงจังหวะการเต้นหัวใจของตน ว่ามันกำลังเต้นรัวราวเสียงกลองเพียงเพราะได้ผัสแผ่วเบาจากริมฝีปากที่เขาโหยหา
"คราวหน้าห้ามใส่กระโปรงสั้นแบบนี้อีก" เคลลินซ์ออกคำสั่ง
"จะบ้ารึเปล่า ชุดนักศึกษาสั้นกว่านี้อีก" เธอว่า
"งั้นก็ไม่ต้องไปเรียนแล้ว" เขาหวงออกหน้าออกตา
"ก็คุณพูดแล้วว่าจะให้เรียน ห้ามผิดคำพูดสิ" เธอทวงคำพูดของเขา
"งั้นก็ห้ามใส่สั้น!" เขาออกคำสั่งเด็ดขาด
"เฮ้อ...นี่ผัวหรือพ่อเนี่ยยย..." เธอพึมพำกับตนเอง
"เป็นผัว!" เคลลินซ์กระซิบบอกที่ข้างหู หญิงสาวหน้าแดงเพราะเขินอาย แค่คำพูดคำเดียวของเขาทำให้เธอทำอะไรแทบไม่ถูก
รถยนต์จอด ณ สถานที่แห่งหนึ่ง
"รออยู่ในรถ" มาเฟียหนุ่มพูดจบก็อุ้มซารียานั่งลงที่เบาะอย่างนุ่มนวลก่อนที่เขาจะก้าวลงจากรถ
"เฝ้าซารียาไว้" เคลลินซ์สั่งเหมเสียงเข้มก่อนจะเดินเข้าไปภายในบ้านหลังหนึ่งกับหริน
"นายครับ ผมว่าเธอเอาแต่ใจเกินไป" หรินอดที่จะพูดไม่ได้เพราะเห็นว่าเคลลินซ์เองก็เป็นเพื่อนสนิทของตนถ้าไม่นับว่าเป็นเจ้านายกับลูกน้อง
"แล้วมึงจะให้กูทำยังไง!" มาเฟียหนุ่มถามไม่จริงจังนัก
"นายแค่เล่นๆหรือจริงใจล่ะครับ" หรินถามออกไปตรงๆ
"ไม่รู้"
"ไม่รู้ งั้นก็แปลว่าแก้ขัด หึหึ จะหวนกลับวงการเพลย์บอยหรือยังไงครับ"
"มึงจะอยากรู้เรื่องของกูทำไมวะ มึงเองยังหาเมียไม่ได้สักคนเลย" เคลลินซ์เล่นคืนบ้าง
"ผมไม่รีบครับ รอนายมีเมียเมื่อไหร่ ผมค่อยจะหา ฮ่าๆๆ" หรินตอบอารมณ์ดี
"มึงเข้าไปดูเถอะ คืนนี้เป็นของล็อตสำคัญมาก ห้ามพลาดเด็ดขาด" เคลลินซ์สั่งหรินเดินเข้าไปภายในตัวบ้านหลังเปลี่ยวกับลูกน้องอีกหกคน ในขณะที่ตนซุ่มดูอยู่ด้านนอกกับลูกน้องอีกสี่คน
เวลาผ่านไปราวๆสามสิบนาทีหรินก็พาลูกน้องเดินกลับออกมาพร้อมรายงานผลกับเจ้านายหนุ่ม
เคลลินซ์เดินออกมาพร้อมกับลูกน้องนับสิบยิ่งทำให้ซารียาสงสัย มาเฟียหนุ่มเปิดประตูเข้ามาในรถก็เห็นสีหน้าบึ้งตึงของหญิงสาว
"มีอะไร" เขาถามขณะที่จัดระเบียบเสื้อของตนให้เข้าที่
"ในบ้านหลังนั้นสิมีอะไร...?" เธอถามแบบคาดคั้นเอาคำตอบ
- Writer
