Menesa
Ofise geri döndüğümde Esmira’yı beklemeye başladım. Verdiğim bu karar bütün hayatımı etkileyebilir hatta travmalarımı tetikleyebilirdi ama bana dolaylı yoldan savaş başlatan bir kadından kaçmayacaktım. Esmira haklıydı. Eğer kaçarsam ortamı ona bırakmış olacaktım. Ona istediğini vermeyecektim.
Beş dakika sonra içeriye Esmira girdi. Nefes nefese kalmıştı. Derin bir nefes aldı. İki adımda yanıma gelip sarıldı. “Gitmemişsin! Ödüm koptu.” dediğinde kafamı salladım.
Yanıma oturup masanın üzerinden su içti. Benim yüzümden koşmuştu. Esmira’nın kalbi nakildi. Ona kuzenim Mia’nın kalbi verilmişti. O ölmeden önce halama ve Esmira’ya umut olmuştu. Mia çok saf ve temiz bir kızdı.
“İyi misin? Benim yüzümden koştun.”
“İyiyim. Doktor her şeyin yolunda olduğunu söyledi.”
Buna sevinmiştim
