Demirkan “Kimse karışmasın! Silahlar kalkmayacak! O zaten geldiği gibi gidecek!” dedi.
Babamı hiç tanımamıştı. Onun öfkesi sesinden bile belliydi. Demirkan ise hala aynı pozisyondaydı. Asla tepki vermiyordu. Babam içeriye girince “Sen benim kızıma ne yaptın? Menesa hemen yanıma gel!” diye bağırdı.
Demirkan ise elleri cebinde ona doğru gitti. Alpay ve Kağan da arkasındaydı. Bütün vücudum korkudan titriyordu. Şu an korkum Demirkan’a zarar vermesiydi. Babamın gözü dönebilirdi.
Esmira “Sakin ol,” dediğinde ona döndüm.
“Babam, Demirkan’ı öldürecek! Onun öfkesini görebiliyor musun?”
Elisa “Yapmaz. Çakır amca, ne olursa olsun hala bizi seviyor. Bunu yapmaz,” dediğinde kafamı iki yana salladım. Babam çok değişmişti. Hele benim yaşadıklarımdan sonra kimseye merhamet edecek halde değildi.
