Demirkan
Menesa ve Korel içeriye girdiğinde babama döndüm. Yüzünde öfke vardı. Benimle ne konuşacağını gayet iyi biliyordum. Onun tam karşısına geçtim. Yaptığımdan pişman değildim. Bunu ona göstermek için de dimdik karşısındaydım.
Dünün öfkesini bana kusmasını bekliyordum. Bütün öfkesi ondan habersiz evlenmemdi. Ona söylesem asla izin vermezdi. Beril’le evlen deyip duruyordu. Bunu benim yapamayacağımı biliyordu.
Babam öfkeyle konuştu. “Seni tanıyamıyorum! Sen ne yaptığının farkında bile değilsin! Sen bu kadar salak mısın? Kör müsün oğlum? Olanların farkında değil misin?”
“Ne yapmışım! Asıl ben olması gerekeni yaptım, baba! Asıl sen bu kadar kör müsün?”
Kolumu tutup sıktı. Babam o kadar öfkeliydi ki hayatımda ilk defa beni dövecek gibi bakıyordu. Bu zamana kadar hep benim yanımda ol
