เล่ห์...กลของใจ

ตอนที่3[ตกหลุมเสน่ห์]

เล่ห์…กลของใจ

ตอนที่ 3

[ตกหลุมเสน่ห์]

"ฉันอิ่มแล้ว ไหนเธอจะมาสมัครงานใช่มั้ยเอาเอกสารมาดูสิ" พ่อเลี้ยงพูดออกมาเพราะเห็น

ว่าหญิงสาวกินข้าวอิ่มแล้ว

พ่อเลี้ยงลุกจากโต๊ะอาหารมานั่งที่โต๊ะทำงานในออฟฟิศอยู่ติด ชุดรับรองแขก

"ขอดูเอกสารหน่อย" พูดเสียงห้วนจนคนฟังรู้สึกหายใจติดขัด

หญิงสาวก้มลงหยิบเอกสารขึ้นมาส่งให้

ชายหนุ่มก้มดูเอกสารในมือ

"นี่เธอชื่อพิมพ์ชนก วตานันท์เหรอ อายุสิบแปดกว่า ๆ คิดจะมาทำงานที่ไร่ฉันเนี่ยเหรอ" พ่อเลี้ยงสบประมาทขณะก้มดูเอกสาร หลังสำรวจดูสิ้นสุดลง จึงเงยหน้าละจากเอกสาร มาจ้องมองสำรวจเด็กสาวตรงหน้าแทน อย่างตั้งใจเป็นครั้งแรก

แม่สาวน้อยตรงหน้าไม่ใช่เด็กน้อยกะโปโลอย่างที่คิด เพราะร่างบางที่อยู่ตรงนี้ มีใบหน้าได้รูป รับกับเครื่องหน้าไม่ว่าดวงตาที่หวานคม จมูกโด่งได้รูป และริมฝี ปากบางน่าจูบน่าเม้มอีกนั้นเล่า สวยสะดุดตามีเสน่ห์จนไม่อยากละสายตาเอาเสียเลย

และที่สำคัญทำไมเธอจึงใช้นามสกุลเดียวกันกับใครบางคนที่ทิ้งเขาไปแต่งงานกับชายอื่น

สุดา วตานันท์เพื่อนสาวสมัยเรียนมัธยมที่ตอนน้้นเขากับเธอมีใจตรงกัน พอจบม.ปลาย แล้วแยกย้ายกันไปเรียนต่อ เพราะคุณพ่อส่งเขาไปเรียนต่อที่อังกฤษ เขากับเธอก็ได้สัญญาว่าจะรอจนเขากลับมา แล้วจะแต่งงานกันหลังทั้งสองเรียนจบ

แต่พอเขากลับมาถึงบ้าน อคินเพื่อนชายมาบอกว่าเธอแต่งงานกับชายอื่นไปแล้ว นี่อะไรกัน

แล้วมาวันนี้พิมพ์ชนก วตานันท์คนนี้เป็นใครกัน แต่ที่สำคัญเขาเห็นครั้งแรกก็อยากจะเก็บเธอเอาไว้เองเสียแล้ว

"พ่อเลี้ยง…!พ่อเลี้ยงค่ะ" เสียงหญิงสาวเรียกเบา ๆ ทำให้พ่อเลี้ยงหลุดจากภวังค์

"มีอะไร…?"

"คือหนู…พิมพ์อยากจะถามว่า"

"อะไรก็พูดมาสิ มัวอึกอักอยู่นั้นแหละ" พูดเสียงเรียบลง

"พ่อเลี้ยงจะรับพิมพ์เข้าทำงานมั้ยค่ะ"

"บอบบางขนาดนี้จะอยู่ในไร่ฉันได้สักกี่วัน"

"พิมพ์อยู่ได้… พิมพ์ทำได้ค่ะ"

"ถ้ามั่นใจก็ลองดู" พ่อเลี้ยงพูดยังไม่ทันขาดคำ หญิงสาวก็แทรกขึ้นมา

"พิมพ์ทำได้ทุกอย่างค่ะ ขอบคุณพ่อเลี้ยงมากนะคะ ที่รับพิมพ์เข้าทำงาน" ขณะกล่าวขอบคุณเขา หญิงสาวก็ยกมือไหว้ชายหนุ่มเจ้าของไร่ แล้วเขาก็หันมาเอ่ยกับป้าอุ่น

"ป้าอุ่นช่วยพาพิมพ์ไปพักที่เรือนเล็กด้วยนะครับ" หันมาบอกกล่าวป้าอุ่น

"หนูพิมพ์ตามป้ามา" หญิงสาวลุกขึ้นหอบเป้เดินตามป้าอุ่นออกไปหลังเรือนใหญ่

พ่อเลี้ยงมองตามร่างบางจนลับตา จึงหันมาหยิบหมวกเดินออกไปขึ้นรถขับออกไปในไร่

"นี่เป็นบ้านพักของหนูพิมพ์นะของป้าอยู่หลังถันไปมีอะไรเรียกป้าได้น่ะ"

หญิงสาวยกมือผลักบานประตูเข้าด้านใน ภายในมีห้องนอนสองห้องพร้อมห้องน้ำในตัว มีเครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน ทั้งทีวี ตู้เย็น หญิงสาวเดินไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าห้องนอนก่อนเข้าไปด้านใน

ในห้องนอนมีเตียงนอนขนาดกลางและตู้เสื้อผ้า หญิงสาวจึงนำเสื้อผ้าออกมาเข้าตู้ เสร็จมานั่งลงขอบเตียง ล้มตัวลงนอน กับอากาศเย็น ๆที่มีลมพัดผ่านเข้ามาในห้องทำให้หญิงสาวหลับไหลเพราะความเหมื่อยล้าจากการเดินทาง

ด้านนอกป้าอุ่นกำลังอาบน้ำให้ไข่ตุ่นไข่ต้มเจ้าหมาพันธุ์ชิสุเพศผู้ ขนสีขาวยาวปุย

เสียงเจ้าแสบส่งเสียงเห่าออกมาดังเหมือนนาฬิกาปลุก ทำให้พิมพ์ชนกงัวเงียตื่นขึ้นมา แล้วเดินออกมาด้านนอก

"ของป้าอุ่นเหรอคะน่ารักจังเลย"

"ของพ่อเลี้ยงค่ะไม่ใช่ของป้าหรอก"

"ไหนมานี่สิ ชื่ออะไรมั้งครับ" หญิงสาวดัดเสียงเล่นกับเจ้าแสบสองตัว

"ชื่อไข่ตุ่นกับไข่ต้มคะหนูพิมพ์" ป้าอุ่นเอ่ย

หญิงสาวหันไปเห็นลูกบอลอยู่ข้างบ้านจึงลุกไปหยิบแล้วโยนให้สองแสบ หญิงสาวเล่นกันล้มลุกคลุกคลาน พร้อมส่งเสียงหัวเราะชอบใจ ที่สามารถแกล้งสองแสบให้วิ่งตามลูกบอลจนลิ้นห้อย หญิงสาวเล่นเพลินจนไม่รู้ตัวว่ามีสายตาของใครบางคนแอบมองอยู่ริมกระจกใสบานใหญ่ชั้นบนด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมสุขที่ไม่เคยมีมาก่อน ยืนมองดูภาพตรงหน้าเพลินจนไม่ได้ยินเสียงป้าอุ่นร้องถาม

"พ่อเลี้ยง พ่อเลี้ยงค่ะ" เสียงป้าอุ่นทำให้พ่อเลี้ยงหลุดจากภวังค์

"ป้าอุ่นมีธุระอะไรรึครับ"

"ป้าแค่มาบอกว่าป้าตั้งโต๊ะอาหารให้แล้วค่ะ"

"เดี๋ยวผมอาบน้ำก่อนครับ แล้วพิมพ์ล่ะ"

"ป้าจัดไว้ให้หนูพิมพ์แล้วค่ะ" ว่าจบป้าอุ่นก็เดินลงมาชั้นล่าง

วันนี้ชายหนุ่มเข้าห้องอาบน้ำ รู้สึกว่าวันนี้มีความสุขที่สุด

หลังอาบน้ำเสร็จหยิบชุดกางเกงนอนผ้าบาง ๆ มาสวมใส่ก่อนเดินลงมาชั้นล่าง มานั่งกินข้าวคนเดียว

เป็นอยู่แบบนี้มากี่ปีแล้ว ตั้งแต่เรียนจบกลับมาอยู่บ้านที่กรุงเทพฯ ได้ไม่นานพ่อก็จากไป ส่วนพี่สาวมีครอบครัวก็ไม่เคยเข้ามาที่ไร่อีกเลย

ตั้งแต่นั้นมา'ธนดล'ก็แทบจะไม่เคยเข้ากรุงเทพฯอีกเลย จนอายุย่างเข้าสามสิบห้าไปแล้ว

ตั้งแต่พ่อเลี้ยงธนดลมีความมุ่งมั่นที่จะพัฒนาไร่เทวัญ ให้เติบโตขึ้นไปเรื่อย ๆ จนประสบความสำเร็จ และเป็นที่ยอมรับ ว่าพ่อเลี้ยงมีความสามารถสูง ในบรรดาไร่ใกล้เคียงที่เข้ามาปรึษาอยู่บ่อยครั้ง

พัฒนาไร่เทวัญจนประสบผลสำเร็จร่ำรวยมีทุกอย่าง แต่ไม่เคยเจอความสุขที่แท้จริงว่าเป็นเช่นไร

จนกระทั่งสาวน้อยได้ผ่านเข้ามาทำให้รู้ว่าชีวิตนี้ อยากมีใครสักคนช่วยมาเติมเต็มสิ่งที่ขาดหายไป