เล่ห์...กลของใจ

เล่ห์…กลของใจ ตอนที่ 1 [อ้อนลุงหางาน] "พิมพ์เทอมนี้ได้เกรดเฉลี่ยเท่าไหร่เหรอ" เสียงทุ้มของนาวินเอ่ยถามเพื่อนสาว ที่แอบชอบมาตั้งแต่ต้นปี "เราได้สี่แล้ววินล่ะ" พิมพ์ชนกหันมาหาเพื่อนชายขณะก้มดูเกรดเฉลี่ยของตัวเอง "ของวินสู่พิมพ์ไม่ได้หรอก วินได้สามจุดสองน่ะ" "แค่นี้ก็เก่งแล้วนะ" "พิมพ์จบม.ปลายแล้ว จะไปต่อไหนดีเราไปที่เดียวกันมั้ย" นาวินชักชวนเพื่อนสาว "พิมพ์คงไม่ได้เรียนต่อหรอก" พูดด้วยน้ำเสียงหมองลง "ทำไมละพิมพ์ เรียนเก่งออกขนาดนี้ ทำไมไม่เรียนต่อ" "พิมพ์สงสารลุงกับป้านะ ท่านอายุมากแล้ว" "พิมพ์ไม่เรียนเสียดายแย่" นาวินทำสีหน้าผิดหวัง ถ้าเพื่อนสาวไม่ได้เรียนต่อ ก็คงไม่เจอหน้ากันอีกนาน "อ้าว..!นั่นขวัญเดินมาโน้นแล้ว" หญิงสาวชี้ไปทางเพื่อนสาวบอกนาวิน พาขวัญเดินถือถุงขนมมาสองถุงพร้อมยื่นส่งให้พิมพ์ชนกถุงหนึ่ง "เอ้า…!นี่ของพิมพ์ เราซื้อมาฝาก" "วินกินขนมด้วยกันสิ" พาขวัญชวนเพื่อนชาย "จบแล้วเราไปฉลองกันมั้ย" พาขวัญเอ่ยชวน "ไม่เอาหรอกพิมพ์กลับบ้านดีกว่า" "ฉลองส่งท้ายไง เดี๋ยวก็ไปต่อคนละสถาบันไม่เจอกันอีกนานเลย" "ไม่เอาน่ะ…ถ้าขวัญจะไปก็ไปกับวินเลยพิมพ์จะกลับบ้าน" "พิมพ์ไม่เรียนต่อจริง ๆ ใช่มั้ย" พาขวัญห่วงเพื่อนสาว "จริงสิ พิมพ์จะหางานทำก่อน แล้วค่อยลงเรียนเสาร์-อาทิตย์เอาน่ะ" "ก็ขวัญอยากให้พิมพ์ไปเรียนด้วยกันนี่นา" เพื่อน ๆ ต่างมีโปรแกรมจะเรียนต่อที่โน้นบ้างที่นี่บ้าง ต่างจากพิมพ์ชนกถึงอยากเรียนต่อมากขนาดไหน แต่หญิงสาวต้องตัดใจ เพราะไม่อยากรบกวน ลุงกับป้ามากไปกว่านี้แล้ว เท่าที่ท่านทั้งสองให้ความรักความเอ็นดูเลี้ยงและดูแลจนโตมาขนาดนี้ หญิงสาวก็ไม่อยากให้ท่านต้องมาลำบากไปกว่านี้ ถ้าพ่อแม่ยังมีชีวิตอยู่หญิงสาวคงไม่ต้องลำบากในเรื่องเรียนแน่นอน พิมพ์ชนกไปดูผลการเรียนเทอมสุดท้าย กลับมาถึงบ้าน "หนูพิมพ์ไปดูผลการเรียนมาแล้วเหรอ ได้เกรดเท่าไหร่ล่ะลูก" ลุงมานพถามหลานสาว "ได้สี่ค่ะลุง" "หนูพิมพ์คิดรึยังว่าจะไปต่อที่ไหนดี" "หนูคิดว่าหยุดเรียนก่อนค่ะลุง" "ทำไมถึงไม่อยากเรียนต่อ ต้องเรียนสูง ๆ จบมาจะได้มีงานดี ๆ ทำน่ะ" "หนูสงสารลุงกับป้าค่ะ อายุมากแล้วเลี้ยงดูพิมพ์จนโต ขนาดนี้แล้ว พิมพ์อยากหางานทำ ได้งานแล้วเรียนไปด้วยนะค่ะ" "ลุงตามใจหนูพิมพ์น่ะ ส่วนลุงอยากให้เราตั้งใจเรียนอย่างเดียวดีกว่า" "พิมพ์จะหางานดูก่อนค่ะ" "ตามใจหนูนะ" ส่วนป้าแก้วตา ขึ้นเชียงใหม่เป็นสัปดาห์แล้วเพราะพี่สุดาท้องแก่ใกล้คลอดลูกคนที่สอง พี่สุดาเป็นลูกสาวคนเดียวของลุงมานพกับป้าแก้วตา ส่วนลุงมานพเป็นพี่ชายแท้ ๆ ของอานนท์พ่อของพิมพ์ชนก อานนท์กับดาราเป็นพ่อแม่ของหญิงสาว ทั้งสองประสบอุบัติเหตุรถคว่ำเสียชีวิตทั้งสองคน ตอนพิมพ์ชนกอายุได้สี่ขวบ ลุงมานพกับป้าแก้วตา จึงรับอุปการะเลี้ยงดูตั้งแต่นั้นมา "พี่ดาคลอดรึยังค่ะ" "คลอดแล้ว พรุ่งนี้ป้าก็กลับมาแล้ว" "น้องนัทคงดีใจนะค่ะที่พี่ดาคลอดน้องสาวมาให้" "ป้าบอกว่าน้องนัทยิ้มไม่หุบเลยเพราะอยากได้น้องสาว" พี่สุดาเรียนจบปริญาตรี ก็แต่งงานกับพี่กสิน แล้วย้ายไปอยู่เชียงใหม่ เพราะพี่กสินเป็นลูกคนเดียวของครอบครัว ทางบ้านมีรีสอร์ท ทั้งสองจึงต้องไปบริหารแทนบิดามารดาที่อายุมากแล้ว "พรุ่งนี้พิมพ์จะหางานดูค่ะลุง" วันนี้เพื่อน ๆ ต่างพากันวิ่งสมัครเรียนต่อกันหมด คงมีแต่พิมพ์ชนกคนเดียว ที่กำลังหางานทำ หญิงสาวคิดไว้ว่างานอะไรก็ได้ ที่ตัวเองทำได้ ก็จะลงมือทำ หญิงสาวออกหางานเป็นสัปดาห์แล้วก็ยังหาไม่ได้ จนบางครั้งทำให้รู้สึกท้อ แต่ไม่กล้าปริปากเกรงลุงล่วงรู้ ท่านอาจสั่งห้ามได้ เช้านี้หญิงสาวรีบตื่นแต่เช้าเข้าครัวทำกับข้าวไว้ให้ลุงกับป้า แล้วไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อออกไปหางานต่อ จนบ่ายหญิงสาวก็ยังหางานไม่ได้ จึงตัดสินใจซื้อหนังสือพิมพ์มาหนึ่งฉบับแล้วกลับเข้าบ้าน เดินเข้าห้องนอนรีบหยิบหนังสือพิมพ์มาไล่ดูงาน ไปเรื่อย ๆ สายตาไปสะดุดกับงานในไร่ 'ไร่เทวัญ' รับสมัครพนักงานทำบัญชี พร้อมกินอยู่ฟรี และมีเบอร์โทรติดต่อสอบถาม พิมพ์ชนกใจเต้นแรงขณะกดเบอร์โทรหาไร่เทวัญ "ฮัลโหล…หนูขอสอบถามเรื่องงานค่ะ" ["ฉันเจ้าของไร่เทวัญ กำลังพูดอยู่ มีอะไรจะถามมั้ย"] "คือหนูอยากทำงานที่ไร่ของท่านค่ะ" ["อยากทำก็มาลองดูสิ มาตามที่อยู่นี่เลย"] "ขอบคุณค่ะท่าน หนูไปแน่นอนค่ะ" หลังจากวางสายหญิงสาวรู้สึกเต้นตื่นเป็นพิเศษจึงเข้าไปหาลุงกับป้า "หนูพิมพ์มีอะไรรึเปล่าลูก หน้าระรื่นมาเลยเชียว" เสียงป้าแก้วตาเอ่ยออกมา "พิมพ์ได้งานแล้วค่ะป้า" "งานอะไรลูก" เสียงลุงมานพแทรกขึ้น "งานบัญชีในไร่เทวัญค่ะลุง" "แล้วไอ้ไร่เทวัญมันอยู่ไหนล่ะ" เสียงลุงถามต่อ "อยู่เขตชลบุรีค่ะ" "ทำไมมันไกลจัง หางานใกล้ ๆ ก็พอถ้าหาไม่ได้ก็ไปสมัครเรียนต่อเลยลูก" เสียงป้าแก้วตาเอ่ยขึ้นบ้าง "นั่นนะสิ"เสียงลุงกล่าวย้ำอีก "ลุงป้าค่า…ก็พิมพ์อยากทำงานแล้วลงเรียนไปด้วยนี่ค่ะ" "แล้วเดินทางยังไงตั้งไกล" เสียงลุงถามขึ้นมาอีก "พิมพ์เช็คดูแล้วค่ะ มีรถบัสประจำทางค่ะ แล้วไปต่อสองแถวเข้าไร่" "ฟังดูแล้วมันกันดารมากเลยนะหนูพิมพ์ ลุงไม่อนุญาตหรอก อันตรายเกินไป" "ลุงค่า…จากกรุงเทพบ้านเราไปชลบุรีไม่ไกลหรอกค่ะ" "จะไปให้ได้ใช่มั้ย ลุงตามใจหนูพิมพ์ ไปอยู่ไกล ๆ ก็โทรมาหาลุงบ้าง แล้วก็ดูแลตัวเองดี ๆ เข้าใจมั้ย" "พิมพ์เข้าใจค่ะ ว่าลุงกับป้าห่วงพิมพ์ แต่พิมพ์จะดูแลตัวเองให้ดีที่สุดเลยค่ะ" พูดจบก็โผเข้ากอดลุงและป้าที่เปรียบเสมือนพ่อแม่ที่ให้กำเนิดเพราะทั้งสองเลี้ยงดูมาอย่างดี