ตอนที่1 [อ้อนลุงหางาน]
1131 Words
เล่ห์…กลของใจ
ตอนที่ 1
[อ้อนลุงหางาน]
"พิมพ์เทอมนี้ได้เกรดเฉลี่ยเท่าไหร่เหรอ" เสียงทุ้มของนาวินเอ่ยถามเพื่อนสาว ที่แอบชอบมาตั้งแต่ต้นปี
"เราได้สี่แล้ววินล่ะ" พิมพ์ชนกหันมาหาเพื่อนชายขณะก้มดูเกรดเฉลี่ยของตัวเอง
"ของวินสู่พิมพ์ไม่ได้หรอก วินได้สามจุดสองน่ะ"
"แค่นี้ก็เก่งแล้วนะ"
"พิมพ์จบม.ปลายแล้ว จะไปต่อไหนดีเราไปที่เดียวกันมั้ย" นาวินชักชวนเพื่อนสาว
"พิมพ์คงไม่ได้เรียนต่อหรอก" พูดด้วยน้ำเสียงหมองลง
"ทำไมละพิมพ์ เรียนเก่งออกขนาดนี้ ทำไมไม่เรียนต่อ"
"พิมพ์สงสารลุงกับป้านะ ท่านอายุมากแล้ว"
"พิมพ์ไม่เรียนเสียดายแย่" นาวินทำสีหน้าผิดหวัง ถ้าเพื่อนสาวไม่ได้เรียนต่อ ก็คงไม่เจอหน้ากันอีกนาน
"อ้าว..!นั่นขวัญเดินมาโน้นแล้ว" หญิงสาวชี้ไปทางเพื่อนสาวบอกนาวิน
พาขวัญเดินถือถุงขนมมาสองถุงพร้อมยื่นส่งให้พิมพ์ชนกถุงหนึ่ง
"เอ้า…!นี่ของพิมพ์ เราซื้อมาฝาก"
"วินกินขนมด้วยกันสิ" พาขวัญชวนเพื่อนชาย
"จบแล้วเราไปฉลองกันมั้ย" พาขวัญเอ่ยชวน
"ไม่เอาหรอกพิมพ์กลับบ้านดีกว่า"
"ฉลองส่งท้ายไง เดี๋ยวก็ไปต่อคนละสถาบันไม่เจอกันอีกนานเลย"
"ไม่เอาน่ะ…ถ้าขวัญจะไปก็ไปกับวินเลยพิมพ์จะกลับบ้าน"
"พิมพ์ไม่เรียนต่อจริง ๆ ใช่มั้ย" พาขวัญห่วงเพื่อนสาว
"จริงสิ พิมพ์จะหางานทำก่อน แล้วค่อยลงเรียนเสาร์-อาทิตย์เอาน่ะ"
"ก็ขวัญอยากให้พิมพ์ไปเรียนด้วยกันนี่นา"
เพื่อน ๆ ต่างมีโปรแกรมจะเรียนต่อที่โน้นบ้างที่นี่บ้าง ต่างจากพิมพ์ชนกถึงอยากเรียนต่อมากขนาดไหน แต่หญิงสาวต้องตัดใจ เพราะไม่อยากรบกวน ลุงกับป้ามากไปกว่านี้แล้ว เท่าที่ท่านทั้งสองให้ความรักความเอ็นดูเลี้ยงและดูแลจนโตมาขนาดนี้ หญิงสาวก็ไม่อยากให้ท่านต้องมาลำบากไปกว่านี้
ถ้าพ่อแม่ยังมีชีวิตอยู่หญิงสาวคงไม่ต้องลำบากในเรื่องเรียนแน่นอน
พิมพ์ชนกไปดูผลการเรียนเทอมสุดท้าย กลับมาถึงบ้าน
"หนูพิมพ์ไปดูผลการเรียนมาแล้วเหรอ ได้เกรดเท่าไหร่ล่ะลูก" ลุงมานพถามหลานสาว
"ได้สี่ค่ะลุง"
"หนูพิมพ์คิดรึยังว่าจะไปต่อที่ไหนดี"
"หนูคิดว่าหยุดเรียนก่อนค่ะลุง"
"ทำไมถึงไม่อยากเรียนต่อ ต้องเรียนสูง ๆ จบมาจะได้มีงานดี ๆ ทำน่ะ"
"หนูสงสารลุงกับป้าค่ะ อายุมากแล้วเลี้ยงดูพิมพ์จนโต
ขนาดนี้แล้ว พิมพ์อยากหางานทำ ได้งานแล้วเรียนไปด้วยนะค่ะ"
"ลุงตามใจหนูพิมพ์น่ะ ส่วนลุงอยากให้เราตั้งใจเรียนอย่างเดียวดีกว่า"
"พิมพ์จะหางานดูก่อนค่ะ"
"ตามใจหนูนะ"
ส่วนป้าแก้วตา ขึ้นเชียงใหม่เป็นสัปดาห์แล้วเพราะพี่สุดาท้องแก่ใกล้คลอดลูกคนที่สอง พี่สุดาเป็นลูกสาวคนเดียวของลุงมานพกับป้าแก้วตา
ส่วนลุงมานพเป็นพี่ชายแท้ ๆ ของอานนท์พ่อของพิมพ์ชนก
อานนท์กับดาราเป็นพ่อแม่ของหญิงสาว ทั้งสองประสบอุบัติเหตุรถคว่ำเสียชีวิตทั้งสองคน ตอนพิมพ์ชนกอายุได้สี่ขวบ
ลุงมานพกับป้าแก้วตา จึงรับอุปการะเลี้ยงดูตั้งแต่นั้นมา
"พี่ดาคลอดรึยังค่ะ"
"คลอดแล้ว พรุ่งนี้ป้าก็กลับมาแล้ว"
"น้องนัทคงดีใจนะค่ะที่พี่ดาคลอดน้องสาวมาให้"
"ป้าบอกว่าน้องนัทยิ้มไม่หุบเลยเพราะอยากได้น้องสาว"
พี่สุดาเรียนจบปริญาตรี ก็แต่งงานกับพี่กสิน แล้วย้ายไปอยู่เชียงใหม่ เพราะพี่กสินเป็นลูกคนเดียวของครอบครัว ทางบ้านมีรีสอร์ท ทั้งสองจึงต้องไปบริหารแทนบิดามารดาที่อายุมากแล้ว
"พรุ่งนี้พิมพ์จะหางานดูค่ะลุง"
วันนี้เพื่อน ๆ ต่างพากันวิ่งสมัครเรียนต่อกันหมด คงมีแต่พิมพ์ชนกคนเดียว ที่กำลังหางานทำ
หญิงสาวคิดไว้ว่างานอะไรก็ได้ ที่ตัวเองทำได้ ก็จะลงมือทำ
หญิงสาวออกหางานเป็นสัปดาห์แล้วก็ยังหาไม่ได้ จนบางครั้งทำให้รู้สึกท้อ แต่ไม่กล้าปริปากเกรงลุงล่วงรู้ ท่านอาจสั่งห้ามได้
เช้านี้หญิงสาวรีบตื่นแต่เช้าเข้าครัวทำกับข้าวไว้ให้ลุงกับป้า แล้วไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อออกไปหางานต่อ จนบ่ายหญิงสาวก็ยังหางานไม่ได้
จึงตัดสินใจซื้อหนังสือพิมพ์มาหนึ่งฉบับแล้วกลับเข้าบ้าน เดินเข้าห้องนอนรีบหยิบหนังสือพิมพ์มาไล่ดูงาน ไปเรื่อย ๆ สายตาไปสะดุดกับงานในไร่
'ไร่เทวัญ' รับสมัครพนักงานทำบัญชี พร้อมกินอยู่ฟรี และมีเบอร์โทรติดต่อสอบถาม
พิมพ์ชนกใจเต้นแรงขณะกดเบอร์โทรหาไร่เทวัญ
"ฮัลโหล…หนูขอสอบถามเรื่องงานค่ะ"
["ฉันเจ้าของไร่เทวัญ กำลังพูดอยู่ มีอะไรจะถามมั้ย"]
"คือหนูอยากทำงานที่ไร่ของท่านค่ะ"
["อยากทำก็มาลองดูสิ มาตามที่อยู่นี่เลย"]
"ขอบคุณค่ะท่าน หนูไปแน่นอนค่ะ"
หลังจากวางสายหญิงสาวรู้สึกเต้นตื่นเป็นพิเศษจึงเข้าไปหาลุงกับป้า
"หนูพิมพ์มีอะไรรึเปล่าลูก หน้าระรื่นมาเลยเชียว" เสียงป้าแก้วตาเอ่ยออกมา
"พิมพ์ได้งานแล้วค่ะป้า"
"งานอะไรลูก" เสียงลุงมานพแทรกขึ้น
"งานบัญชีในไร่เทวัญค่ะลุง"
"แล้วไอ้ไร่เทวัญมันอยู่ไหนล่ะ" เสียงลุงถามต่อ
"อยู่เขตชลบุรีค่ะ"
"ทำไมมันไกลจัง หางานใกล้ ๆ ก็พอถ้าหาไม่ได้ก็ไปสมัครเรียนต่อเลยลูก" เสียงป้าแก้วตาเอ่ยขึ้นบ้าง
"นั่นนะสิ"เสียงลุงกล่าวย้ำอีก
"ลุงป้าค่า…ก็พิมพ์อยากทำงานแล้วลงเรียนไปด้วยนี่ค่ะ"
"แล้วเดินทางยังไงตั้งไกล" เสียงลุงถามขึ้นมาอีก
"พิมพ์เช็คดูแล้วค่ะ มีรถบัสประจำทางค่ะ แล้วไปต่อสองแถวเข้าไร่"
"ฟังดูแล้วมันกันดารมากเลยนะหนูพิมพ์ ลุงไม่อนุญาตหรอก อันตรายเกินไป"
"ลุงค่า…จากกรุงเทพบ้านเราไปชลบุรีไม่ไกลหรอกค่ะ"
"จะไปให้ได้ใช่มั้ย ลุงตามใจหนูพิมพ์ ไปอยู่ไกล ๆ ก็โทรมาหาลุงบ้าง แล้วก็ดูแลตัวเองดี ๆ เข้าใจมั้ย"
"พิมพ์เข้าใจค่ะ ว่าลุงกับป้าห่วงพิมพ์ แต่พิมพ์จะดูแลตัวเองให้ดีที่สุดเลยค่ะ" พูดจบก็โผเข้ากอดลุงและป้าที่เปรียบเสมือนพ่อแม่ที่ให้กำเนิดเพราะทั้งสองเลี้ยงดูมาอย่างดี
- Writer
