Zaman insanı büyüten ve sona doğru koşmasına neden olan olguydu. Hep zamanla geçer deniyordu ama geçmiyordu. Sadece alışıyordu insan ve alıştığı her şeyin daha büyüğü karşısında bir duvar gibi duruyordu. Genç kız bahçede güneşli havaya rağmen üşüdüğünü hissediyor ve kollarını kendine sarmış öylece duruyordu. Saatler önce ablasını ve Arthur’u yolcu etmişti. Kabusundan sonra bunu hiç istemese de onunla konuşan Andrew ile nefesini bırakıp sadece “Öyle olsun” demekle yetinmişti. Şimdi tam göğsünün ortasındaki ağırlık sanki ruhunu da avucunun içinde sıkan bir canavar pençesi gibiydi.
Gülşen bahçeye çıktığında elindeki çalan telefonu ona uzattı. Anlık irkilme yaşasa da küçük ve zoraki gülümseme ile karşılık verip arayan kişiye baktı. Zühre’nin adını görünce gerçekçi bir tebessüm ona misafir o
