ข้ามเวลามาเป็นเมียที่ (ถูกเกลียด)

อีพิกุลขอสู้ตาย

" เอาสิไหนๆก็ไหนๆแล้ว ในเมื่อฉันเป็นเมียกลางเมืองเป็นเมียที่ไม่ต้องการ แล้วคนสวยอย่างฉันจะสนเพื่อ.....ฮ่าๆฮ่าๆ" น้ำผึ้งพูดจบเธอก็ผายมือออกพร้อมกับหัวเราะอย่างกับคนบ้า แต่เคราะห์ดีตรงที่เธอยืนเป็นป่าไผ่เพราะเธอมาเดินออกกำลังกาย และอีกอย่างนางก็อยากมาดูราดเราของการเริ่มต้นชีวิตโสด

กรึบกั๊บ กึบกั๊บ กึบกั๊บ

เสียงของม้าวิ่งมาทางที่เธอเดินเล่นออกกำลังกาย พิกุลเมื่อได้ยินแบบนั้นเธอก็หันไปมองก่อนจะเห็นชายหนุ่มแต่งตัวเหมือนคนชั้นสูงเพราะดูจากเสื้อผ้าที่เขาใส่ด้วยความที่เธอหัวไวเลยทำให้เธอรู้ได้ว่าไอ้หนุ่มหล่ออย่างกับหนุ่มเกาหลีอยุธยาเป็นชนชั้นสูง

" ยะ ยะ ยะ " ฮี๊....... ระหว่างที่พิกุลยืนตกตะลึงกับหนุ่มหล่อตรงหน้า อยู่ๆชายหนุ่มที่ควบม้ามาก็หยุดม้าจนม้ายกขาหน้าขึ้นจนขาม้าแทบกระทืบเข้าที่หน้าเธอ พิกุลเมื่อเห็นแบบนั้นเธอก็เอามือขึ้นมาบังก่อนจะกรีดร้องออกมา

" กรี๊สสสสสสสส" พิกุลกรีดร้องออกมาเสียงดังด้วยความตกใจ กลับกันกับไอ้คนที่เกือบฆ่าเธอเขากับนั่งอยู่หลังม้าพร้อมกับมองหน้าเธอด้วยสายตาเรียบนิ่งอย่างยากจะอธิบายเมื่อพิกุลเห็นไอ้หน้าหล่อแต่เลวจ้องเธออย่างกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอก็เท้าสะเอวพร้อมกับชี้หน้าไอ้เลวตรงหน้าด้วยความโกรธแค้น

" ไอ้บ้าขี่ม้าไม่ดูคนรึไง เกือบฆ่าฉันตายแล้วรู้ไหมไอ้เลว...." พิกุลชี้หน้าด่ากราดผู้ชายตรงหน้าโดยเธอไม่รู้เลยว่าผู้ชายที่เธอชี้หน้าด่าอยู่นั้นเป็น ขุนไกรสามีของตัวเอง ขุนไกรเมื่อเห็นเมียกลางเมืองของตัวเองชี้หน้าด่าเขาก็ขมวดคิ้วหนามองเธอด้วยความสงสัยและแปลกใจ เมื่อผู้หญิงที่ออ่นปลวกเปียกและจ้องจะจับเขามาตลอดพูดภาษาที่เขาไม่เคยได้ยินและท่าทางของนางที่เปลี่ยนแถมยังทำเป็นจำผัวของตัวเองไม่ได้ขุนไกรรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก เพราะแต่ก่อนนางรักเขาและก็เข้าหาเข้าจนทำให้เขาต้องยอมตกลงแต่งงานกับเธอแต่ด้วยความที่จันทร์เจ้าเป็นลูกสาวของเสนาบดีและเป็นลูกสาวของเมียใหญ่เลยทำให้เขาต้องแต่งเธอเข้ามาตามที่ผู้ใหญ่ต้องการและจัดหาให้แต่ตั้งแต่เขาแต่งแม่นางจันทร์เจ้าเข้ามาในเรือน ขุนไกรไม่เคยแตะต้องนางเลยแม้แต่ปลายเล็บเพราะขุนไกรไม่เคยรักนาง แต่ก็ไม่ได้รังเกรียจนางแต่อย่างใด กลับกันกับแม่หญิงพิกุลเขากับเกลียดเธอเข้าใส้เพราะนางใช้กลอุบายต่ำช้าเข้าหาเข้า และนี้ก็เป็นสาเหตุที่ขุนไกรเกลียดนาง แต่พอมาเห็นท่าทางและคำพูดที่เหิมเกริมของนางทำให้ขุนไกรรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก ก่อนจะกระโดดลงมาจากหลังม้าพร้อมกับย่างสามขุมเข้าหาเธอก่อนจะกระชากตัวเธอเข้าหาตัวอย่างแรง พิกุลที่ไม่ได้ตั้งหลักเธอถึงกับตกใจกลัวพร้อมกับหลับตาปี๊ เพราะเรื่องที่เธอได้ยินมาเขาร้ายกาจกับเธอมาก

“ นี้เจ้าจำผัวของตัวเองไม่ได้อย่างนั้นรึ พิกุลหรือว่าเป็นมารยาของเจ้าที่แกล้งตกน้ำเพื่อใส่ร้ายแม่หญิงจันทร์เจ้าเมียของข้า “ ขุนไกระกระชากแขนเรียวของพิกุลเข้าหาตัว พร้อมกับพูดออกมาด้วยเสียงเรียบนิ่งที่แฟงไปด้วยความประชดประชัน พิกุลเมื่อได้ยินว่าชายหนุ่มบอกว่าเขาเป็นใครเธอถึงกับเบิกตากว่างอย่างตกใจที่ชายตรงหน้าบอกว่าเธอแกล้งตกน้ำและก็ใส่ร้ายเมียรกของเขา ตอนแรกก็ตกใจเรื่องที่เขาเป้นสามีของพิกุลเจ้าของร่างแต่ก็เท่านั้นเมื่อได้ยินคำต่อมานี้สิ น้ำผึงเจ้าแม่แฟชั่นและเธอก็ยังเป็นมือตบของวงการนางงามจนใครๆก็ไม่กล้ายุ่งกับเธอ เมื่อเธอได้ยินไอ้หล่อเลวพูดใส่ร้ายพิกุลแบบนั้นวิญญาณอยุติธรรมก็เข้าสิงเธอทันที

ผลัก

“ อย่ามาแตะต้องตัวข้าในเมื่อท่านไม่ได้รักข้าและก็เกลียกข้าอย่างกับใส้เดือนกิ้งกือ ดังนั้นเรามาเลิกกันหน้าจะดีกว่า แล้วอีกอย่างท่านก็ได้ตายไปจากหัวใจข้าแล้วด้วยข้าคิดว่าเราสองคนก็ไม่สมควรที่อยู่ด้วยกันอีก เลิกกันเถอะคะท่านขุน “ พิกุลผลักชายหนุ่มที่ดึงเธอเข้าหาตัวอย่างแรง พิกุลก็พูดออกมาด้วยเสียงที่เอาจริงและท่าทางอวดดีของเธอก็ทำให้ขุนไกรที่ฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบางแต่ก็พอจะเข้าใจได้ว่านางอยากเลิกกันกับเขา เมื่อขุนไกรได้ยินแบบนั้นเขาก็กัดกรามแน่นพร้อมกับเดินเข้ามากระชากแขนของหญิงสาวอีกครั้งแต่ครั้งนี้แรงกว่าตอนแรก

พิกุลที่เห็นสายตาและท่าทางน่ากลังของชายหนุ่มแบบนั้นเธอก็รู้สึกกลัวชายตรงหน้าอย่างยากจะอธิบายเพราะสายตาของไอ้ขุนไกรมองเธอเหมือนจะฆ่าเธอให้ตายตรงนั้นทันที

“ เมื่อกี่เจ้าว่ากะไรนะ เจ้าว่าเลิกอย่างนั้นรึ / เจ้าคิดวจะมาก็มา คิดจะไปก้ไปอย่างนั้นรึ ห๊ะ “ ขุนไกร โมโหจนเลือดขึ้นหน้าเขาก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาถึงได้โกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนั้นเมื่อได้ยินว่าเธอบอกว่าเธออยากเลิกกันกับเขา พิกุลเมื่อเห็นท่าทางน่ากลัวของชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าเป็นผัวของเธอและที่สำคัญก็เกลียดเธออีกด้วย พิกุลก็กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่อย่างยากลำบาก ก่อนจะต้องตกใจอีกครั้งเมื่ออยู่ๆเธอก็โดนกระชากตัวอย่างแรงแล้วก็โดนโยนขึ้นไปบนหลังม้า แล้วก็ตามมาด้วยขุนไกรที่กระโดดตามเธอขึ้นก่อนจะควบม้าด้วยความเร็ว วิ่งตรงเข้าป่าไผ่ไปแทนที่จะวิ่งตรงไปยังเรือนของเธอ แต่เขากับวิ่งเข้าไปในป่าและนั้นก็ยิ่งทำให้พิกุลรู้สึกกลัวเป็นอย่างมากว่าชายหนุ่มจะเอาเธอไปฆ่า และก็ทำลายศพของเธอ ( ป้าด….นางดูข่าวมากเกินไป5555)

กึ๊บ กึ๊บ กึ๊บ กึ๊บ

“ ยะ ยะ ยะ “ เสียงขุนไกรสรเร่งม้าให้วิ่งไปยังทางที่เขาต้องการ ด้วยความเร็วโดยมีพิกุลนั่งอยู่ด้านหน้าตัวแข็วทือ อย่างไม่กระดุก กระดิกเลยด้วยความที่เธอกลัวเลยทำให้เธอไม่กล้าแม้แต่จะขยับ หลังจากนั้นไม่นานม้าก็วิ่งเข้ามาหยุดที่บ้านไม้หลังหนึ่ง เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีบ้านทรงไทยเหมือนอย่างกับบ้านน็อคดาวอยู่กลางป่า

“ ว๊าย “ ระหว่างที่พิกุลกำลังนั่งอึ้งปนตกใจกับความเร็ว และก็การที่ชายหนุ่มจะฆ่าเธอหรือว่าเธอมาทำอะไรและก็บ้านน๊อคดาวอะไนนี้อีก อยู่ๆขุนที่หยุดม้าเขาก็กระโดดลงมาก่อนจะกระชากตัวเธอลงจากหลังม้าอย่างแรงด้วยอารมณ์โมโห

“ คุณ คุณ ปล่อยฉันนะคุณจะฆ่าฉันได้ลงคอจริงๆเหรอ ก็ฉันกำลังจะไปอยู่นี้ไงแล้วท่านจะมาฆ่าข้าให้เสียมือทำไม สู้ปล่อยข้าไปแล้วท่านก็ไปมีความสุขกับเมียรักของท่านไม่ดูกว่ารึ “ น้ำผึ้งที่โดนกระชากลากถูไปอยู่นั้นนางก็ตัดสินใจพูดสิ่งที่นางคิดว่าหน้าจะช่วยให้นางรอดจากการทำร้ายหรือว่าอันตรายได้ แต่ผิดคลาดเมื่อขุนไกรได้ยินแบบนั้นแทนที่เขาจะดีใจแต่กลับโมโหยิ่งกว่าเดิม เขาลากเธอมาถึงลานหน้าบ้านขุนไกรก็เหวียงเธออย่างแรงลงที่พื้น

ปึก

“ อ๊ะ กูละคิดถึงพี่บัวขาวขึ้นมาเลยแม่งเอ้ย เอาว่ะตายเป็นตายงานนี้อีผึ้งขอสู้ตาย “ ผึ้งเมื่อโดนเหวี่ยงลงพื้นเธอก็จุกจนร้องออกมาเล็กน้อยไหนจะศอกที่โดนกิ่งไผ่จนถลอก เธอก็พูดกับตัวเองเบาๆเมื่อนึกถึงมวยที่เธอเคยไปฝึกกับแฟนเก่าของเธอ เมื่อเธอคิดว่าตัวเองจะสู้เธอก็หันมามองชายตรงหน้าด้วยสายตาเอาเรื่องพร้อมกับรีบลุกขึ้นพร้อมกับกำหมัดในท่าของมวยไทยเพื่อต่อสู้ ขุนไกรไม่อยากจะเชื่อว่าเมียกลางเมืองที่เขาแต่งมาด้วยความจำเป็นตั้งกราดเพื่อที่จะสู้กับเขา ขุนไกรที่โมโหอยู่แล้วเมื่อเห็นท่าทางและสายตาของนางมองมาแบบนั้นความอดทนก็ขาดวิ้น

“ ทาสแท้ของเจ้าออกแล้วสินะ แสร้งทำเป็นว่าตัวเองออ่นแอ ออ่นหวาน แทรงตลบตะแหลงทำอย่างกับว่าตัวเองเป็นแม่หญิงออ่นแอโดนคนอื่นกระทำ ที่แท้เจ้าก็เป็นอย่างที่แม่หญิงจันเจ้าพูดไว้ไม่มีผิด เจ้ามันเป็นหญิงร้ายกาจวันนี้ถ้าข้าไม่กำหราบเจ้า เจ้าก็ลั้งแต่จะสร้างความเสื่อมเสียมายังข้า วันนี้ถ้าเจ้าไม่ได้นอนหยอดน้ำข้าวต้มเจ้าอย่ามาเรียกข้าว่าขุนไกรเลย “ เมื่อพูดจบขุนไกรก็เอาดาบไปวางที่แคร่ไม้ไผ่แล้วก็หยิบไม้ไผ่ลำขาดเหมาะมือ เพื่อที่จะเอามาตีหญิงสาว พิกุลพอเห็นไม้เรียวในมือของขุนไกรหน้าของเธอก็ซีดเผือดลงทันทีแต่ในเมื่อเธอเตรียมตัวมาเพื่อสู้แล้วต่อให้ตายเธอก็จะไม่ยอมเจ็บฝ่ายเดียวอย่างแน่นอน