ข้ามเวลามาเป็นเมียที่ (ถูกเกลียด)

ข้าเกลียดท่าน

“ เข้ามาได้เลย งานนี้ข้าสู้ตาย “ พิกุลตั้งกราดมั้นพร้อมกับขยับเท้าเตรียมความพร้อมเพื่อที่จะรับมือกับ ชายหนุ่มที่ถือไม้เรียวขุนไกรเมื่อเห็นท่าทางยะโสโอหังแบบนั้นของหญิงสาวเขาก็ฟิวขาดทันทีเขาฟาดไม้เรียวในมือโดนอากาศอย่างแรงถ้าเนื้อเธอโดนไม้เรียวนั้นรับรองว่าเนื้อผิวของเธอขาดแน่นอน

“ ดี” ขุนไกรพูดแค่นนั้นก็เดินปี่เข้าหาหญิงสาวด้วยความโมโห เพราะแม่หญิงอโยธยาไม่มีผู้ใดลุกขึ้นมาสู้กับบุรุษ แต่แม่นางตรงหน้ากับพูดท่าทายขุนไกรอย่างไม่เกรงกลัว ขุนไกรไม่เคยมีผู้ใดกล้าขึ้นเสียงหรือแม้แต่เถียงเขาพอแม่หญิงที่ได้ชื่อว่าเมียกับจะลุกขึ้นมาสู้คิดเหรอว่างานนนี้แม่พิกุลจะรอดไปได้

ปึก ผลัวะ ตุบ

พิกุลไม่มีทางเลือกในเมื่อชายตรงหน้าใจร้ายโหดเหี้ยมคิดจะฆ่าเธอหมกป่า ( เธอเข้าใจแบบนั้น) พิกุลไม่รอช้าด้วยความที่อยู่ค่ายมวยทุกวันเพราะแฟนหนุ่มเป็นดารานายแบบเขาต้องฟิตหุ่นตลอดเวลา เธอก็เลยจำเป็นที่จะซ้อมมวยเพื่อที่จะได้อยู่ใกล้ชายหนุ่มทุกวัน แต่เธอไม่คิดเลยว่าเพราะความเคียวของเธอในวันนั้นจะมีประโยชน์ในวันนี้ เมื่อชายหนุ่มที่ไม่คิดว่าแม่นางพิกุลจะเป็นมวยเขาที่เดินปี่เข้าหาหญิงสาวก็โดนฝ่าเท้าของนางถีบเข้าที่ท้องอย่างแรงจนเขาเซ จากนั้นเมื่อเธอเปิดแล้วเธอก็ไม่จบพิกุลปี่เข้าหาชายหนุ่มพร้อใกับกำหมัดแน่นต่อยที่หน้าหล่อของเขาขุนไกรที่ไม่ได้ตั้งตัวพอโดนหมัดหนักๆของหญิงสาว ขุนไกรถึงกับล้มลงไปกองกับพื้นหญิงสาวเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มล้มลงไปกองกับพื้นแล้วเธอก็รีบหันหลังพร้อมกับทำท่าจะวิ่งหนี แต่เมื่ขุนไกรรู้แล้วว่าเมียกลางเมืองของเขาร้ายกว่าที่เขาคิดเขาก็รีบลุกขึ้นก่อนจะวิ่งมาดักหน้าเธอแล้วจัดการอุ้มเธอพาดบ่าแกร็งด้วยความรวดเร็ว พิกุลที่โดนอุ้มตัวลอยพาดบ่าแบบนั้นเธอก็ทั้งดิ้นทั้งร้องทั้งทุบทั้งตีชายหนุ่ม

ปึก

“ หยุด ถ้าไม่ฟังเจ้าจะหาว่าข้าใจร้ายไม่ได้” ขุนไกร วางเธอลงบนเตียงนุ่นขนาดเท่าที่นอนปิ๊กนิคสำหรับนอนป่าเพียงคนเดียว พิกุลทำท่าจะลุกขึ้นจากเตียงแต่ก็ต้องหยุดเพราะสายตาที่มองมายังนางตอนนี้บอกได้เลยว่าท่านขุนคนนี้พูดจริงและก็พร้อมจะฉีกเนื้อเธอเป็นชิ้นๆ เมื่อขุนไกรเห็นท่าทางของหญิงสาวสงบลงอยู่เขาก็ถอดเสื้อออกพร้อมกับจ้องหน้าหญิงสาวตรงอย่างไม่วางตาเหมือนกับว่ากำลังใช่ความคิด น้ำผึ้งเธอชิ้นกับกล้ามเนื้อเนื้อหนังมังสาของชายหนุ่มเพราะเธอเป็นถึงนางแบบซิกแพ๊กอะไรพวกนี้เธอชินชามาก แต่กับโอปป๊าตรงหน้าคนนี้เพียงแค่เธอเห็นหน้าท้องขาวซิกแพ๊คเป็นลูกๆของเขาทำให้เหงื่อของเธอผุดออกมาเป็นเม็ดๆ เธอไม่รู้ตัวเลยว่าเธอเอาแต่จ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าพร้อมกับกลื่นน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ท่านขุนเห็นท่าทางของนางแบบนั้นเขาก็ยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ ปากก็บอกว่าจะเลิกกับเขาแต่สายตาที่มองเขาอย่างกับจะกลืนกินทำให้ขุนไกรคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่าแม่นางคนนี้เรียกร้องความสนใจ และก็ยังอยากได้เขามาครองเหมือนเดิม

แป๊ะ แป๊ะ แป๊ะ

พิกุลเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองเอาแต่จ้องมองหน้าอกและก็กล้ามท้องเป็นลูกๆของเขาพอเธอได้สติเธอก็เอามือตบหน้าเรียกสติของตัวเอง เมื่อขุนไกรเห็นท่าทีของนางแบบนั้นเขาที่ถอดเสื้อออกจนหมดก็เข้ามานั่งข้างๆนาง เขาแค่อยากยั่วนางพอนางทำท่าอยากได้เขา เขาก็สลัดเธอทิ้งและนี้คือความคิดของเขา พิกุลพอเห็นชายหนุ่มที่เกลียดเธอและเธอก็เกลียดเขา น้ำผึ้งไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อนพอชายหนุ่มย้อนก้นมานั่งข้างเธอพิกุลก็ดีดตัวลุกขึ้นทันที พร้อมกับทำท่าทางรังเกรียจเขาเธอดันตัวเองมาทางประเพื่อที่จะตั้งท่าหนี ขุนไกรพอเห็นท่าทางแบบนั้นของหญิงสาวเขาก็คิดว่านางคงจะเล่นตัวแล้วเรียกร้องความสนใจ ขุนไกรก็เลยเอามือทำท่าตบเบาๆเพื่อบอกให้หญิงสาวมานั่งข้างๆตน

ปึกๆ

“ มานั่งนี้เถอะพิกุล ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า” ขุนไกรจอมเจ้าเล่ห์ เขาอยากหักหน้านางถึงขั้นยอมพูดดีกับนางทั้งๆที่ในใจของเขารังเกรียจนางอย่างกับอาจิน

“ ไม่ ท่านขุนท่านไม่ได้รักข้าและตอนนี้ข้าก็ไม่ได้รักท่านเราสองคนไม่ได้รักกัน ดังนั้นท่านปล่อยข้าไปเถอะนะเจ้าคะ” พิกุลกล่าวต่อรองกับขุนไกรอีกครั้ง ขุนไกรที่ตั้งใจจะดัดสันดารนางแล้วก็เขี่ยนางทิ้งอย่างไม่ใยดีแต่เมื่อแผนและความมั้นหน้าของเขาที่เขาคิดว่าตัวเองมีอยู่มากแม่หญิงในพระนครนี้ต่างก็อยากมาซบที่อกของเขาแต่ด้วยความที่เขาเป็นขุนนางเลยทำให้แต่งงานกับแม่หญิงทุกคนไม่ได้เพราะคนสมัยก่อนให้ความสำคัญกับหน้าตา ฐานะทางสังคมเลยทำให้ขุนไกรไม่สามารถแต่งงานกับแม่หญิงที่ตนรักไม่ได้ เพราะหญิงสาวที่เขารักเป็นแค่คนชั้นล่างธรรมดาพ่อแม่ของนางเป็นชาวบ้านธรรมดาเลยทำให้ความรักของเขาไม่มีทางเป็นไปได้เลย และนี้คือเหตุผลที่ทำให้ขุนไกรต้องมาปลูกบ้านน๊อคดาวอยู่กลางป่า เขาจะเขาเรือนเฉพาะมีราชโองการสำคัญจากขุนหลวงเท่านั้น

“ ถ้าเจ้าจะไปจากข้าก็ย่อมได้แต่ข้าจะเอาเจ้าไปอยู่ที่ซ่องชำเราบุรุษ หลังจากที่ข้าสั่งสอนเจ้าเสร็จ” เมื่อขุนไกรพูดจบเขาก็ผลุดลุกขึ้นยืนก่อนจะปี่เข้ากระชากร่างบางของหญิงสาวจากนั้นก็เหวี่ยงตัวเธอมาบนที่นอนอีกครั้งแต่ครั้งนี้เขาโถมตัวเขาหาหญิงสาว พิกุลเมื่อโดนแบบนั้นเธอรู้ได้ทันทีว่างานนนี้เธอคงยากที่จะรอดได้เธอหลับตาลงพร้อมกับตัดสินใจพูดออกมาด้วยความกล้าหาญ

“ ถ้าอย่างนั้นท่านก็เอาแค่ตัวของข้าไปเถอะส่วนหัวใจกับวิญญาณของข้าท่านอย่าหวังว่าจะได้ไป “ พิกุลพูดออกมาด้วยเสียงเกรี๊ยวกาจ ขุนไกรเมื่อได้ยินคำพูดที่อวดดีของพิกุลเขาก็หยุดการซุกไซร้ที่ซอกคอของนางก่อนจะมาเปลี่ยนมาจ้องหน้าของหญิงสาวด้วยสายตาเรียบนิ่งและหลากหลาย พิกุลเธอก็จ้องหน้าชายหนุ่มอย่างไม่เกรงกลัวเช่นเดียวกันในเมื่อคนที่นี้ใจร้ายแล้วเรื่องอะไรทำไมเธอถึงต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้ด้วยและอีกอย่างคนที่มาในยุคที่เลิกทาสหญิงชายศักดิ์ศรีเท่าเทียมกัน แล้วเหตุใดเธอถึงต้องยอมให้ผู้ชายใจร้ายคนนี้ข่มแหงเธอด้วย เมื่อสายตาของขุนไกรสบตาเข้าที่หน้าสวยใสราวรับหิมะของเธอ พิกุลก็พูดออกมาอีกคำและคำนนี้นี่แหละที่ทำให้ชายหนุ่มฟิวขาด

“ ปล่อยข้าไปเถอะท่านขุนข้าเกลียดท่าน ท่านมันเป็นคนไร้หัวใจ “ พิกุลมองหน้าชายหนุ่มด้วยสายตาจริงจัง เมื่อขุนไกร ได้ยินแบบนั้นแถมสายตาของนางก็เป็นเครื่องยืนยันในคำพูดอย่างดีว่านางเกลียดเขาจริงๆ