ใครเขาหึงคุณ
1483 Words
“พี่หวาขอถ่ายรูปหน่อยค่ะ”
“ยี่หวา!”
“น้องหวาคะ ขอถ่ายรูป”
“ขอโทษนะครับ เธอต้องกลับแล้ว”
คิมหันต์จับข้อมือเล็กออกเดิน ไม่กลัวสักนิดว่าการทำแบบนั้นจะตกเป็นข่าวฉาวกับเธอ เขาต้องการแบบนั้นอยู่นะ จะได้เปิดตัวไปเลยว่าคบกับเธออยู่
“คุณทำแบบนี้ฉันเดือดร้อนนะ”
ยี่หวาขืนตัวไว้ไม่ให้เดินตามแรงฉุด แต่เมื่อเห็นคนมองอยู่เยอะ ก็ต้องฝืนทำตัวไม่ให้ผิดสังเกต เดินตามเขาไปเงียบๆ จนถึงรถบีเอ็มที่จอดอยู่ ที่เดิม
“ขึ้นมา” คิมหันต์เลื่อนกระจกรถลงเอ่ยเร่งคนที่ยังยืนข้างตัวรถไม่ยอมก้าวเข้ามานั่งด้านใน จะดื้อไม่ว่า แต่ดูเวล่ำเวลาหน่อย ดึกแล้วนะ
“คุณทำแบบนี้กับฉันทำไม”
ยี่หวาเข้ามานั่งในรถอย่างเลี่ยงไม่ได้ ถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ก่อนจะมองออกไปนอกรถ เมื่อไม่ได้คำตอบจากเขาที่เอาแต่มองถนน
คิมหันต์ตั้งใจขับรถเงียบๆ ไม่อยากพูดหรือโต้แย้งอะไรกับเธอ เพราะรู้ว่าผลลัพธ์มันจะออกมารูปแบบไหน ภายในรถเงียบสนิท ไม่มีเสียงอะไรดังไปกว่าเสียงเครื่องยนต์ ยี่หวาไม่อยากจะหันหน้าไปมองเขา เพราะรู้สึกไม่ดีที่เห็นเขาจูบกับคนอื่น
“พรุ่งนี้มีงานไหม”
คิมหันต์พูดขึ้นทำลายบรรยากาศน่าอึดอัด เขามีตารางงานของเธอตลอดทั้งเดือน แต่อยากหาเรื่องชวนคุย ไม่ชอบเลยเวลาที่เธอเงียบ มันให้ความรู้สึกว่าเขาอยู่ห่างไกลเธอเหมือนที่ผ่านมา
“….”
“ยี่หวา!” คิมหันต์เรียกเสียงดุ มองเสี้ยวหน้าคนที่ทำหูทวนลมสลับกับมองถนน ถ้าไม่ติดว่าขับรถนะยี่หวา จะคว้าหน้ามาจูบจริงๆด้วย!
“เกี่ยวอะไรกับคุณล่ะ”
คำพูดเย็นชากับสรรพนามห่างเหิน ทำให้คิมหันต์เลี้ยวรถเข้าข้างทางทันที ใบหน้าสวยหันไปมองตัวการด้วยความตระหนก ถอยหลังชิดประตูรถด้วยความหวาดกลัว
“เธอเองนะที่ไม่ยอมคบกับฉัน” คิมหันต์คว้าคนตัวเล็กเข้ามาใกล้ เอะอะอะไรก็ไม่เกี่ยว เขาอะอยากเกี่ยวกับเธอใจแทบขาด มีแต่เธอไหมที่ปฏิเสธเขาจนน่าเบื่อ
“ฉันยังคบกับคุณฉัตรอยู่ ถ้าคบกับคุณ มันก็เป็นการคบซ้อนนะสิ”
“เลิกกับไอ้ฉัตรแล้วมาคบกับฉัน!” คิมหันต์ออกคำสั่ง ทำไมเรื่องง่ายๆแค่นี้คิดไม่ได้วะยี่หวา
“แต่คุณฉัตรเขา…”
“ฉันจะจัดการเรื่องนั้นเอง เชื่อฉันสิ ฉันปกป้องเธอได้นะ”
คิมหันต์ยอมอ่อนลง เมื่อเจอท่าทางของเธอที่ดูกังวลใจ เขารู้มาคร่าวๆว่าฉัตรชัยใช้ข้ออ้างเรื่องสัญญามาบีบให้เธอคบด้วยเพื่อสร้างข่าว การคบกันที่มีผลประโยชน์มาเกี่ยวข้อง เขาไม่เห็นว่าจะยากตรงไหนถ้าจะจบมันลงไป
“ทำไมต้องเป็นฉันคะ ในเมื่อรอบตัวคุณก็มีผู้หญิงเยอะแยะ ฉันไม่เข้าใจคุณเลย ฉันไม่ใช่ของเล่นนะ” ยี่หวาจ้องหน้าเขาเขม็ง เขาเห็นว่าเธอง่ายเหรอ ถึงได้เล่นสนุกกับใจเธอได้ขนาดนี้ เธอไม่สนุกด้วยหรอกนะ
“ฉันบอกตอนไหนว่าเห็นเธอเป็นของเล่น ถ้าแค่เล่นๆ จะทำถึงขนาดนี้ทำไม”
“แค่คำพูดฉันไม่เชื่อหรอกค่ะ ในเมื่อคุณยังสนใจผู้หญิงคนอื่นอยู่ ฉันก็เชื่อคุณไม่ได้” ยี่หวาหลบตา เมื่อเผลอแสดงออกมากไป ว่ากำลังหึงหวงเขาอยู่ น้ำเสียงน้อยใจนั่นก็ด้วย เธอมีสิทธิ์อะไรไปหึงเขา มีสิทธิ์อะไรที่จะน้อยใจ
“ฉันไม่ได้ทำอย่างนั้น”
“ทำค่ะ ตอนอยู่ในงานฉันเห็น”
“เห็นอะไร?” คิมหันต์ตีหน้าซื่อถาม เมื่อเธอเดินมาติดกับดักเขาเข้าจนได้
“ก็คุณจูบกับผู้หญิงคนอื่น” ยี่หวาจ้องหน้า นัยน์ตาฉายแววโกรธเคืองเมื่อคิดถึงภาพตอนนั้นขึ้นมา ในขณะที่คนได้ยินหัวเราะร่าเริงเหมือนฟังเรื่องตลก
“ฮะฮ่า จากตรงนั้นเห็นเป็นแบบนั้นเหรอ” คิมหันต์หยุดหัวเราะ เขาไม่คิดเลย ว่ามุมมองจากตรงนั้น เธอจะเห็นว่าเขาจูบกับผู้หญิงคนอื่นอยู่
“ฮึ่ม! ตลกมากไหมคะ”
“อืม ตลกดีที่เห็นเธอหึง”
คิมหันต์พูดอย่างอารมณ์ดี หันกลับไปสนใจการขับรถต่อพลางฮัมเพลงไปด้วย เขาตั้งใจว่าจะค่อยๆเข้าหาเธอ จะค่อยๆจีบจนกว่าเธอจะมีใจ แต่เหมือนตอนนี้เขาไม่ต้องทำอะไรเลยก็ยังได้ เพราะเธอกำลังทำเหมือนว่ามีใจให้เขาเหมือนกัน
“ใครเขาหึงคุณ”
ยี่หวาหันใบหน้าแดงก่ำออกไปนอกรถ เขาหลงตัวเองมาก ส่วนเธอก็ปากไม่ตรงกับใจ แต่รู้สึกดีมากมายเวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน เธอรู้สึกปลอดภัยนิดหน่อย ทั้งที่ถูกเขาคุกคามทางร่างกายบ่อยๆ แต่ไม่แปลกใจนัก เพราะเธอตกหลุมรักเขามานาน
คิมหันต์ เกียตริหิรัญทรัพย์ เจ้าของบริษัทขนส่งชื่อดังประจำจังหวัดนครปฐม อายุเพียงแค่ 27 ปี แต่ครองทรัพย์สินมากมาย ด้วยการเปลี่ยนเงินที่ได้จากการเล่นหุ้น เป็นทรัพย์สินที่มีค่า ที่สามารถขายทอดตลาดได้ ในยามที่ต้องใช้เงิน
ยี่หวาเองก็ได้แนวคิดนั่นมาจากเขา เธอใช้เงินที่หามาได้เปลี่ยนเป็นทรัพย์สิน ซื้อบ้านราคาแพงหูฉี่ไว้ขายกินกำไร ในตอนที่ไม่ได้ทำงานในวงการ รถก็เลือกที่แพงหน่อย เวลาขายจะได้ไม่ขาดทุนมากนัก เงินที่เหลือก็ซื้อทองเก็บไว้ รอขายตอนที่ราคาสูงกว่าที่ซื้อมา ทุกอย่างที่เธอทำ ได้มาจากการส่องไอจีของคิมหันต์ทั้งสิ้น
เขามักจะโพสต์ภาพความสำเร็จของตัวเองลงไอจีบ่อยๆ หุ้นตัวไหนที่เขาจับ มักจะมีคนซื้อตาม แม้บางครั้งจะขาดทุนอย่างคาดไม่ถึง แต่ก็เกิดขึ้นน้อยครั้งมาก จนแทบไม่ส่งผลอะไรกับชีวิตเขาเลย เธอชื่นชมในความเก่งของเขา ไปๆมาๆ กลายเป็นว่าเธอชื่นชอบเขามากยิ่งขึ้น จนกลายเป็นความรักที่เธอเองรู้ตัวดีที่สุด ว่ามันมีมากแค่ไหน
“ถึงแล้ว”
คิมหันต์เรียกคนที่อยู่ในภวังค์อีกครั้ง ไม่รู้คิดอะไรถึงได้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว ถึงบ้านนานแล้วก็ไม่ยอมลง ลากกลับคอนโดซะเลยดีไหม!
“ยี่หวา!”
“คะ!”
“ไม่ลงเหรอ” คิมหันต์โน้มหน้าเข้าไปใกล้ ไม่สบายหรือเปล่า หน้าแดงๆ มือหนาขยับเร็วดังใจ วางแหมะลงบนหน้าผากมนเพื่อวัดไข้ แต่เมื่อไม่มีอะไรผิดปกติ ก็มองอย่างสงสัย
“คิดถึงใครทำไมหน้าแดง” ใบหน้าหล่อเหลาบึ้งตึง อยากไปนั่งอยู่ในความคิดและหัวใจเธอ อยากรู้ว่ามันจะมีเขาอยู่ในความคิดของเธอบ้างไหม
“คุณไม่ต้องรู้หรอกค่ะ นี่ค่ะค่าเสียเวลา”
ยี่หวาวางธนบัตรสีเทาใส่มือเขาสามใบ เขาควรได้เพราะเสียเวลามารับส่งเธอ ไม่คิดว่านั่นเป็นการดูถูก แต่เป็นสินน้ำใจที่เธอควรให้ ไม่ว่าเขาจะมีฐานะใดก็ตาม
“น้อยเกิน 5000 ได้ไหม” คิมหันต์พูดประชด ยัดเงินใส่มือเธอแรงๆ เขาควรให้เธอ ไม่ใช่เธอให้เขา ที่อยากได้ไม่ใช่เงิน คำขอบคุณมีไหมยัยเด็กนี่!
“โอนได้ไหมคะ”
คิมหันต์อยากจะโขกหัวตัวเองเข้ากับพวงมาลัย ยัยนี่ซื่อหรือแกล้งกวนตีนเขาก็ไม่รู้ ไม่รู้เหรอว่าเขาประชดอะ
“ยี่หวา ฉันประชด เปลี่ยนจากเงินเป็นขอบคุณได้ไหม เรื่องง่ายๆทำไมถึงคิดไม่ได้ฮะ!” คิมหันต์ไม่อยากเป็นคนแบบนี้ เพราะมันยิ่งห่างไกลความชอบเธอออกไปทุกที แต่มันจะมีสักครั้งไหม ที่เธอไม่ทำให้เขารู้สึกโมโหอะ
“ขอบคุณค่ะ” ยี่หวายกมือไหว้อย่างสวยงาม ตามมารยาทที่ถูกสอนสั่งมาอย่างดี ก้มหัวลงด้วยเผื่อเขาจะถูกใจ แต่กลับกลายเป็นว่าเขาดูโกรธกว่าเดิมอีก
“ทำไมชอบประชดนักฮะ”
“เปล่านะคะ” ยี่หวาเงยหน้าสบตา ทำไมถึงได้ดูหงุดหงิดขนาดนี้ ก็ขอบคุณแล้วนะ คุณคิมนี่เข้าใจยากจริงๆ
“พอๆ ลงไปเลย เสียเวลา” คิมหันต์รีบไล่ขืนอยู่นานกว่านี้มีแต่จะเถียงกันเปล่าๆ
ยี่หวาลงจากรถทันที ปิดประตูเสียงดังเพราะระงับความโกรธไว้ไม่ไหว เดินไปไขประตูบ้าน ด้วยความรู้สึกเจ็บแปลบในอก น้ำตาร่วงหล่นลงมาไม่ขาดสายเพราะน้อยใจที่เขาไล่ เดินหนีเข้าบ้านโดยที่ไม่หันหลังกลับไปมองเขาอีกเลย
- Writer
