เจย์ :: พาร์ท
ผมนั่งปลอบฮารุเกือบยี่สิบนาที จนตอนนี้คนที่นั่งพิงอกผมอยู่มีท่าทีที่อ่อนเเรงลงเเต่ก็ยังมีเสียงสะอื้นดังออกมาเป็นระยะๆ
"ขอโทษที่เราไม่ได้บอกเนียร์ก่อนที่จะไป.. เเต่อย่าใจร้ายกับเราเลยนะ"
"ฉัน..ไม่โกรธ..."ผมตอบเเต่ไม่เต็มเสียง ..ความเจ็บปวดที่ผ่านมาของผมมันไม่ได้จะลบออกไปง่ายๆ
"งั้นเรากลับมาเป็นเหมือนเดิม ..ไม่เย็นชาใส่กันได้ไหม"
เป็นคำถามที่ตอบยากที่สุด ..เพราะคำว่าเหมือนเดิมสำหรับผมเเล้วมันเป็นเเบบไหนดีล่ะครับ ?
"ไม่ใจร้ายกับเราได้ไหม..จูเนียร์"เธอถามเสียงค่อยปนเสียงสะอื้นไปด้วย
ผมไม่ได้พูดอะไรตอบกลับไป รู้สึกเหมือนมันกำลังจุกอกซะมากกว่า
มันทั้งหน่วงเเล้วมันก็เสียใจ เเต่รู้สึกมันจะน้อยลงกว่าเมื่อก่อน ตอนนี้ผมรู้สึกสงสารเธอซะมากกว่า
"ว่าไงจูเนียร์ให้อภัยเราได้ไหม ขอโทษที่ไปโดยไม่ได้บอก..เรามีเหตุผลจริงๆ"
"อืม เลิกร้องไห้ได้เเล้ว"
"อึ่ก.."
"มันขี้เหร่รู้ป่ะ"
เธอเง
