ฉันเดินออกมาจากโรงพยาบาลโดยที่ไม่ได้บอกกล่าวใครก่อน ..ไม่รู้สิ ฉันเเค่รู้สึกเเปลกๆเวลาเขาเเสดงท่าทีห่วงใยขนาดนั้น
ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังกลับไปเป็นเด็กที่ขี้หวงของเล่น ..หวงทั้งๆที่รู้ว่าสิ่งนั้นไมได้เป็นของฉัน หวงทั้งๆ ที่เราไม่ได้เป็นอะไรกัน
เหอะ..
"ลืมชาร์จเเบตด้วยดิ"
พึ่งนึกขึ้นได้ว่ามือถือฉันเเบตหมด เเถมวันนี้ก็ยุ่งๆเลยลืมชาร์จด้วย
ปกติฉันไม่ค่อยได้หยิบมันขึ้นมาเท่าไหร่หรอก ใช้รับกับโทรออกเเค่นั้นเเหละ
ฉันใช้ชีวิตเรียบง่ายเกินไปไหม..
ดูน่าเบื่อจังเลยเนอะ..
"จา!"
"เจย์.."
ฉันรีบลุกขึ้น ก่อนที่เขาจะมาถึงตัว
"จะไปไหน"เขาถามเเล้วคว้ามือฉันไว้
"ฉันจะกลับบ้าน"ฉันตอบกลับ ก่อนจะเเกะมือเขาออก
"กลับพร้อมกัน"
"ไม่ดีกว่า.. พอดีฉันมีหนังสือที่ต้องอ่านใกล้สอบเเล้ว"
ฉันระบายยิ้มออกมาน้อยๆ ก่อนจะเขย่งปลายเท้าเเล้ววางมือตบบนบ่าเขาเบาๆ
"นายเองก็ดูเเลตัวเองด้วย"
"อย่าพูดแบบนี้ได้ป่ะ
