YAKAP ang sarili ay napaiyak na lamang si Joebbie. Wala na yata siyang ginagawa kundi ang umiyak na lamang ng umiyak. Nakakapagod na pero hindi man lang nauubos ang mga luha niya. Maging ang puso niya ay parang hindi na tumitibok sa sobrang sakit at manhid.
Napataas ang kanyang tingin nang makita niya si Isabel na pumasok sa kanilang kwarto.
“Isabel,” wika niyang sunod-sunod ang pagtulo ng kanyang luha. “Magpapaliwanag ako.”
“Bakit mo nagawa ‘yun? Bakit mo niloko si Papa? Mahal na mahal ka niya,” punong-puno ng hinanakit na sumbat sa kanya ng anak. Magalit na sa kanya ang lahat ‘wag lamang ang kanyang mga anak.
“Hindi ko yun magagawa. Hindi ko kayang lokohin ang Papa mo. Alam mo kung gaano ko siya kamahal,” sagot niya pang sunod-sunodna umiling.
“Kung mahal mo siya hindi mo siya sasa
