สุดแต่รักจะกำหนด

บทที่6

แววดาวส่งยิ้มหวานละมุนให้กับคนรักที่กำลังนั่งรออยู่ในร้านอาหารเจ้าประจำของเธอกับเขาเมื่อมาถึง หญิงสาวค่อนข้างตกใจอยู่ไม่น้อย เมื่อจู่ๆ คู่หมั้นก็โทรศัพท์เรียกเธอออกมาพบกะทันหันแบบนี้

“พี่ทัชบอกว่ามีเรื่องจะพูดกับแวว เรื่องอะไรเหรอคะ” รอยยิ้มและแววตาใสซื่อของคนตรงหน้าทำให้อินทัชพูดอะไรไม่ออกอยู่เป็นนาน เขาไม่อยากทำลายทุกสิ่งตรงหน้า เพราะรู้ดีว่าหากพูดออกไปแล้วเขาคงไม่มีโอกาสได้เห็นมันอีก แต่อย่างไรก็ต้องพูดไปในเมื่อเลือกแล้ว

“พี่ขอโทษนะครับแวว พี่…พี่คงแต่งงานกับแววไม่ได้แล้วครับ” คำพูดนั้นทำให้คนฟังตกใจจนพูดอะไรไม่ออก สุดท้ายความอ่อนแอก็ทำให้เธอต้องร้องไห้ออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เธอไม่รู้จริงๆ ว่าทำอะไรผิด

“วะ…แววไม่ดีตรงไหนเหรอคะ พี่ทัชบอกแววได้นะคะ แววยินดีปรับปรุงตัวทุกอย่างให้เหมาะสมกับพี่ พี่ทัชบอกแววสิคะว่าแววต้อง…”

“พี่ทำเทียนท้อง! พี่ต้องรับผิดชอบด้วยการแต่งงานกับเขา” แต่แล้วความจริงที่ได้ยินจากปากของผู้ชายที่เธอรักจนหมดหัวใจนั้นดูคล้ายจะทำให้โลกทั้งใบของเธอพังทลายลงตรงหน้าเมื่อได้ยิน มันเจ็บเสียยิ่งกว่าตอนที่พ่อตายจากเธอกับแม่ เจ็บกว่าครั้งไหนที่เคยผ่านมา

“มะ..ไม่จริง พี่ทัชโกหกแววใช่ไหมคะ พี่ทัชกับเทียน…ไม่จริง! แววไม่เชื่อ!” หญิงสาวย้อนถามพร้อมทั้งส่ายหน้าไปมาราวกับคนไร้สติ ตลอดเวลาเธอเชื่อใจเขามาโดยตลอด เชื่อว่าเขาจะเป็นคนรักที่ดีไม่นอกใจกัน ไหนจะพลอยบุหลันที่เธอมองอีกฝ่ายเหมือนเพื่อน ไม่คิดว่าจะมีวันนี้ วันที่พวกเขาสองคนพากันหักหลังด้วยการกระทำที่แสนเลว

ไม่คิดเลยว่าคนที่เธอไว้ใจที่สุดจะพากันทำร้ายเธอได้ถึงขนาดนี้

“แววฟังพี่นะครับ! พี่ไม่ได้รักเขา สักนิดก็ไม่มี คนที่พี่รักคือแวว แต่พี่ต้องทำเพราะไม่อย่างนั้นเขาจะพาลูกพี่ไปอยู่ที่อื่น พี่ขอโทษที่ทำให้แววต้องผิดหวัง พี่ขอโทษนะ” มีเพียงแต่คำขอโทษเท่านั้นที่อินทัชจะมอบให้คนน่าสงสารตรงหน้าได้ เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเขาเองที่ผิด แววดาวไม่ได้ผิดอะไรเลยสักนิด ตลอดเวลาที่คบหากันเธอเป็นคนรักที่แสนดีและมั่นคงของเขาเสมอ เป็นเขาต่างหากที่ไม่คู่ควรกับความดีของเธอ

อินทัชอาสาไปส่งอดีตคนรักที่บ้านแต่อีกฝ่ายกลับปฏิเสธอย่างไร้เยื้อใจนั่นทำให้เขาคอตกยอมเดินกลับมาที่รถ รถที่มีใครบางคนรออยู่

“คุณทัชจะว่าอะไรไหมคะถ้าเทียนจะขอเข้าไปห้องน้ำสักครู่” พลอยบุหลันเอ่ยขึ้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ ไม่กล้าบอกความจริงกับเขาไปว่าตลอดเวลาหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมาเธอต้องนั่งรอเขาอยู่ที่นี่เธอปวดท้องอยากเข้าห้องน้ำแค่ไหน หากเขาไม่ยืนยันว่าจะเป็นคนพาเธอไปฝากท้องด้วยตัวเอง เธอก็คงไม่มีทางยอมขึ้นรถมากับเขาแบบนี้

“จะไปก็รีบไป” อินทัชตอบอย่างคนไร้ความรู้สึก ตอนนี้เขาไม่อยากพูดอะไรมากนัก เพราะรู้ดีว่าทุกคำพูดของตัวเองมันจะส่งผลต่อใครอีกคนโดยตรง และแม้ว่ามันจะยากยิ่ง แต่เมื่อตัดสินใจเลือกแล้วว่าลูกไม่ได้ทำผิดอะไร เขาจึงต้องยอมรับผลการกระทำของตัวเองอย่างไม่มีทางเลือก

พลอยบุหลันเอ่ยขอบคุณอีกคนที่เข้าใจ ซ้ำยังไม่ต่อว่าเธอด้วยเสียงดุๆ อีกด้วย หญิงสาวเดินตรงเข้าไปยังร้านอาหารก่อนจะขอเข้าห้องน้ำด้วยท่าทีอายๆ ซึ่งพนักงานของร้านก็ใจดีอนุญาตตามที่เธอขอ

“เดี๋ยวก่อน!” จนเมื่อเดินออกมากลับมีเสียงของใครบางคนเรียกกันเอาไว้ซะก่อน ใครบางคนที่มันทำให้เธอรู้สึกผิดจนไม่กล้าพอที่จะมองหน้า เพราะสำนึกดีว่าตัวเองเป็นต้นเหตุที่ทำให้เรื่องราวทุกอย่างมันแย่ลง

“คุณแวว”

แววดาวจ้องมองคนตรงหน้าด้วยสายตาเกลียดชังจับใจพอกันทีกับสิ่งดีๆ ที่เธอเคยมอบให้ เพราะว่าผู้หญิงคนนี้ไม่คู่ควรที่จะได้รับมัน

“ฉันไม่เคยคิดเลยนะว่าคนที่ฉันเห็นเป็นเพื่อนมาโดยตลอดจะกล้าทำกับฉันแบบนี้ เธอมันเลวกว่าที่ฉันคิดเอาไว้ซะอีกเทียน!” คำว่า ‘เลว’ ที่ได้ยินมาได้ทำให้พลอยบุหลันนึกโกรธคนตรงหน้าแต่อย่างไร เธอน้อมรับทุกคำด่า ต่อให้มันจะแรงกว่านี้ก็ยอม เธอเองที่ผิด และเธอไม่โทษใครในเรื่องนี้

ถ้าหากเธอควบคุมตัวเองให้ดีพอก็คงไม่เกิดพลาดตั้งท้องขึ้นมา

ทุกอย่างก็คงจะไม่เลวร้ายมาถึงขันนี้

“คุณแววคะคือว่าเทียนขอ…”

“แต่ก็ต้องขอแสดงความยินดีด้วยนะ ที่วันนี้เธอทำสำเร็จ เธอแย่งพี่ทัชไปจากฉันได้ ฉันล่ะนับถือใจเธอจริงๆ เลยเทียน เธอเก่งจริงๆ” แววดาวไม่ปล่อยให้อีกคนได้เอ่ยคำว่าขอโทษ เพราะว่าเธอไม่อยากได้ยินมัน เธอจึงเลือกที่จะทิ้งท้ายเอาไว้ ก่อนจะเป็นฝ่ายเดินออกมาเอง

หนึ่งเดือนต่อมา

งานแต่งงานที่แสนจะเรียบง่ายถูกจัดขึ้นในอีกหนึ่งเดือนต่อมาตามความต้องการของเจ้าบ่าวที่ไม่อยากป่าวประกาศให้ใครได้รู้ถึงที่ไปที่มาของภรรยาสุดสวยว่าเป็นใครมาจากไหนสักเท่าไหร่

ไหนจะเรื่องเปลี่ยนตัวเจ้าสาวกะทันหันที่ใครๆ ต่างก็พากันพูดไปต่างๆ นาๆ จะมีก็แค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ว่าเรื่องจริงนั้นเป็นมาอย่างไร ส่วนคุณประกายดาวก็แทบจะตัดเพื่อนกับคุณทอแสงที่กล้าหักหน้านางและลูกสาวด้วยการกระทำที่สุดแสนจะยากต่อการให้อภัย มันทำให้มิตรภาพระหว่างสองครอบครัวต้องพังลงในชั่วข้ามวัน และนับจากนั้นถึงวันนี้ก็ไม่เคยมีใครเห็นหน้าแววดาวอีกเลย

พลอยบุหลันคิดถึงเรื่องราวต่างๆ มากมายที่เกิดขึ้นภายในระยะเวลาแค่เดือนเศษก็อดเสียใจไม่ได้ที่ตัวเองคือสาเหตุหลักของหลายๆ สิ่ง ซึ่งมันก็สมควรแล้วที่อินทัชจะทำกับเธอเหมือนคนไม่มีค่าแบบนี้ ไม่มีแหวนเพชรเม็ดโตอย่างที่แขกในงานหวังจะได้เห็น มีเพียงแหวนเงินเรียบๆ ราคาหลักพันเท่านั้นที่เขาไปหาซื้อมาสวมให้ แหวนที่คิดว่าแค่นี้ก็คงน่าจะเหมาะสมกับผู้หญิงไร้ค่าอย่างเธอ

“ทำไมแหวนมันถึงได้เรียบแบบนี้ล่ะตาทัช! นี่แกกะจะฉีกหน้าแม่ต่อหน้าแขกรึไง!” เดือดร้อนผู้เป็นแม่ที่เอ่ยถามอย่างหงุดหงิดเมื่อได้เห็นเข้า นางพลาดที่ปล่อยให้ลูกชายเป็นคนจัดการเรื่องนี้ตามคำขอร้อง