บทที่5
1277 Words
ตลอดหลายวันที่ผ่านมาพลอยบุหลันต้องจมอยู่กับเสียงนินทาที่ไม่ว่าเธอจะเดินไปทางไหน ก็มักจะมีเสียงต่อว่าดังตามหลังมาด้วยทุกที่ สิ่งที่ต้องแบกรับทำให้ความเครียดเริ่มครอบงำ มันทำให้ป้าของเธอตัดสินใจเลื่อนเวลาที่จะให้เธอไปจากที่นี่เร็วขึ้นกว่ากำหนด ซึ่งหญิงสาวก็น้อมรับมันอย่างไม่มีข้อแม้
เธอขอแค่ให้เธอกับลูกไปออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่านั้น ต่อให้หนทางข้างหน้าจะยากลำบากสักแค่ไหนก็ไม่เป็นไร
ทว่าระหว่างที่กำลังวุ่นอยู่กับเก็บของอยู่นั้นประตูห้องพักกลับถูกกระชากให้เปิด ก่อนที่ใครบางคนที่พยายามหลบหน้ากันตลอดหลายวันจะปรากฏตัวขึ้นพร้อมสีหน้าที่บอกให้รู้ว่าเขากำลังอารมณ์ไม่ดี
“นั่นเธอคิดจะเก็บของไปไหน!” อินทัชตวาดถามเสียงแข็ง หากลองเขาไม่บังเอิญไปให้ยินพวกคนใช้คุยกันเรื่องที่เธอกำลังจะไปจากที่นี่เขาคงไม่มีวันได้รู้ว่าแม่ตัวดีกำลังคิดจะหอบลูกของเขาหนีไปอยู่ที่อื่น
นั่นลูกเขา! หล่อนไม่มีสิทธิ์ที่จะพาออกไปลำบากลำบนด้วย!
“ฉันถามไม่ได้ยินรึไงว่าเธอจะไปไหน!”
“ไปจากที่นี่คะ” พลอยบุหลันตอบกลับโดยไม่คิดจะหันไปมองอีกคน เธอไม่รู้ว่าเขาไปหงุดหงิดอะไรมา และเธอก็ยังไม่พร้อมที่จะรองรับอารมณ์ร้ายๆ ของเขาตอนนี้ เพราะมีสิ่งสำคัญมากกว่าที่ต้องทำ
“ฉันไม่ให้เธอไป!”
“แต่เทียนต้องไป…”
“ฉันคุยกับแม่แล้วเรื่องของเรา ฉันจะส่งเสียเลี้ยงดูเด็กในท้องเธออย่างดีทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ ส่วนเรื่องงานแต่งงานของฉันกับน้องแววก็คงต้องมีขึ้นเพราะพวกผู้ใหญ่คุยกันเอาไว้หมดแล้ว ถ้าจะยกเลิกตอนนี้คงไม่ได้” ความรับผิดชอบที่เขามีต่อลูกช่างน่าซึ้งใจยิ่ง แต่นั่นกลับไม่ได้ช่วยเปลี่ยนใจของอีกคนไปได้เลยแม้แต่น้อยนิด
“เพราะอย่างนั้นเทียนถึงต้องไปจากที่นี่ไงคะ อย่าให้เทียนกับลูกต้องทำให้เรื่องทุกอย่างมันแย่ไปมากกว่านี้เลยนะคะ ปล่อยเราสองคนไปเถอะค่ะ” มันจะง่ายกว่าไหมถ้าเขาปล่อยเธอกับลูกไปซะ ให้เรื่องทุกอย่างมันจบลงด้วยการที่เธอกับลูกจากไป ส่วนเขาจะไปแต่งงานกับใครก็สุดแล้วแต่เขาเลยเพราะเธอคงไม่เข้าไปยุ่ง ไม่คิดแม้แต่จะขอให้เขารับผิดชอบอะไรมากไปกว่าการจากกันด้วยดี
“ฉันไม่ยอมให้เธอหอบลูกของฉันออกไปลำบากแน่พลอยบุหลัน เธอกับลูกต้องอยู่ที่นี่” อินทัชยังคงยืนยันถึงคำสั่งเดิมออกไป
“ไม่ค่ะ!”
“เธอว่ายังไงนะ!”
“เทียนบอกว่าไม่ค่ะ! คุณทัชไม่มีสิทธิ์มาออกคำสั่งกับเทียน ส่วนเรื่องลูก เขาเป็นลูกของเทียนคนเดียว เทียนจะรับผิดชอบเด็กในท้องคนนี้เองค่ะคุณทัชไม่ต้องห่วง” นี่นับว่าเป็นครั้งแรกก็ว่าได้ที่พลอยบุหลันกล้าขัดคำสั่งของเขา เออเธอเก่ง แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังเก่งไม่พอ!
“เธออยากได้สิทธิ์อย่างนั้นใช่ไหม ได้! งั้นฉันจะแสดงให้เธอเห็นว่าฉันมีสิทธิ์ทุกอย่างในตัวเธอให้ดูเอง!” เสียงกรีดร้องของพลอยบุหลันไปอาจส่งตรงไปถึงผู้คนด้านนอกได้เลยเมื่อคนใจร้ายฉกลงมาปิดปากของเธอด้วยจูบที่แสนหยาบกระด้าง ไร้ซึ่งความปราณีอย่างที่ควรเป็น
อินทัชบีบแก้มคนดื้อเงียบให้อ้าออกก่อนจะแทรกปลายลิ้นเข้าไปเกี่ยวพันลิ้นเล็กๆ ที่กำลังหลบหลีกกันอย่างเอาเป็นเอาตาย การกระทำที่เหมือนจะรังเกียจกันนักหนาของคนใต้ร่างยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดจนเผลอกระชากเสื้อลูกไม้ของเธอจนมันขาดวิ่น เผยให้เห็นเนินอกอวบอิ่มที่เขารู้ดีว่าใครๆ ว่ารสชาติของมันหวานซาบซ่านแค่ไหน
แต่ยังไม่ทันที่จะได้ก้มลงไปชินประตูห้องก็ถูกผลักให้เปิดออกเสียก่อนพร้อมกับการปรากฏตัวของคนที่สองคนที่เขาไม่อยากให้มาเห็นภาพบาดตาบาดใจนี้เลย…
“หยุดเดี๋ยวนี้นะตาทัช!” คุณทอแสงตวาดลั่นพร้อมกับลากคอเสื้อผ้าพ่อลูกชายตัวดีให้ออกห่างมาจากร่างสั่นเทาที่กำลังเสียขวัญของพลอยบุหลันที่โผเข้ากอดผู้เป็นป้าอย่างน่าสงสารเมื่อเป็นอิสระ
“แม่!” โดยไม่ทันที่จะมีใครได้คาดคิด คุณทอแสงก็ฟาดมือลงบนใบหน้าของลูกชายอย่างแรง ภาพนั้นทำให้คนที่วิ่งมาตามเสียงเอะอะโวยวายพากันส่งเสียงร้องอย่างตกใจ ไม่เว้นแม้แต่พลอยบุหลัน
“นี่แม่ไม่คิดเลยนะว่าแกจะเป็นคนแบบนี้ไปได้อินทัช!” คุณทอแสงเอ่ยขึ้นทั้งน้ำตา ความผิดหวังแพร่ซ่านทุกอณูหัวใจ นางไม่เคยตบตีลูกมาก่อน นี่เป็นครั้งแรก แม้จะรู้สึกผิดแต่พอคิดถึงสิ่งที่อินทัชทำลงไปก็เห็นว่ามันเหมาะสมที่สุดแล้ว ลูกชายของนางทำตัวไม่ให้เกียรติคนอื่น รังแกได้แม้กระทั่งคนที่อ่อนแอกว่า ซึ่งนางรับไม่ได้ นางไม่เคยสอนลูกให้โตขึ้นมาเป็นคนแบบนี้ ไม่เคยเลย
“ผม….”
“ตลอดหลายวันที่ผ่านมาฉันให้โอกาสแกได้หาทางแก้ปัญหาด้วยตัวเอง แต่ดูเหมือนมันจะยิ่งทำให้แกสร้างปัญหาให้ไปกันใหญ่ เอาอย่างนี้ก็แล้วกันนะอินทัช แม่จะให้แกเลือก...ว่าระหว่างหนูแววกับเทียนว่าแกจะเลือกใคร ถ้าแกเลือกหนูแววแกก็ปล่อยเทียนกับลูกไปซะ! อย่าทำให้เรื่องมันเลวร้ายลงไปมากกว่านี้ เพราะว่าแม่จะไม่ทนอยู่เฉยอีกต่อไป!” คุณทอแสงยื่นข้อเสนอให้บุตรชายด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
เรื่องพวกนี้มันควรต้องจบลงเสียที ไม่อย่างนั้นนางคงไม่มีวันนอนหลับได้อย่างสนิทใจ และสุดท้ายไม่ว่าลูกชายของนางจะเลือกใครนางก็พร้อมเข้าใจและให้สิทธิ์ในการเลือกกับลูกเต็มที่ ไม่คิดเข้าไปขวาง
“แต่เด็กในท้องนั่นมันลูกของผมนะครับแม่!” ลูกที่แม้จะไม่ได้ตั้งใจให้เกิดขึ้น แต่ก็เป็นลูกของเขา
“แล้วยังไง ถ้าแกรักลูกของแกจริง อยากเห็นเด็กคนนี้เติบโตขึ้นด้วยตาตัวเองก็แต่งงานกับแม่เทียนซะ! แต่ถ้าแกไม่แต่ง…แกก็ไม่มีสิทธิ์ไปบังคับขืนใจให้เขาต้องทนอยู่เป็นเมียน้อยของแก!” สิ้นคำขาดของผู้เป็นแม่อินทัชก็หน้าชาราวกับถูกตบซ้ำเป็นรอบสอง เขาได้แต่มองคนนั่นทีคนนี้ที ก่อนที่สายตาจะหันไปหาผู้หญิงที่กำลังกลายมาเป็นแม่ของลูก ภาพของพลอยบุหลันที่กำลังซุกกายเข้าหาผู้เป็นป้าด้วยท่าทีหวาดผวาทำให้เขาเริ่มรู้สึกผิด แค่ครั้นจะให้เขาเลือกรับผิดชอบเธอกับลูกเขาก็ยังห่วงหาผู้หญิงอีกคน คนที่ไม่ได้ทำอะไรผิด คนที่เขารักคนนั้น
คนที่เขาจะต้องยอมปล่อยมือ
เพื่อทำในสิ่งที่ถูกต้องแต่ไม่ถูกใจ
- Writer
