ขย้ำรักมาเฟีย

ผู้หญิงของกู

รถส่วนตัวของออสตินเลื่อนเข้ามาจอดที่หน้ามหาวิทยาลัยชื่อดังในช่วงบ่ายของวันใหม่

นิ้วยาวคลึงเข้าที่กลางหว่างคิ้ว พยายามขับไล่ความรู้สึกบางอย่างที่รบกวนเขามาตลอดทั้งวัน

สุดท้ายมาเฟียหนุ่มก็ต้องตัดปัญหาทุกอย่างด้วยการสั่งให้ลูกน้องคนสนิทพามาหยุดที่หน้ามหา'ลัย หลังจากที่สะสางงานทุกอย่าง แม้จะไม่ได้เสร็จสิ้นแบบเต็มร้อยก็ตาม

ครืด~ ครืด~

ความเงียบถูกทำลายเมื่อโทรศัพท์ของอาชามีสายเรียกเข้า ลูกน้องคนสนิทของมาเฟียล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าพร้อมกับเพ่งดูรายชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ

"...ครับ" อาชาปรายตาจดจ้องที่กระจกมองหลังขณะที่รับสายไมเคิล

เป็นไปได้ว่าฝั่งนั้นคงโทรกลับหาเขาตามความต้องการของออสติน

[ ผมอยากคุยกับคุณออสตินเรื่องฮันนี่ เจ้านายของคุณอยู่ตรงไหนหรือเปล่า ] แว๊บหนึ่งที่อาชาละโทรศัพท์ออกจากหู และหมุนตัวกลับไปรายงานสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการกับผู้เป็นนาย

"คุณไมเคิลครับ อยากคุยเรื่องคุณฮันนี่" มาเฟียหนุ่มหมุนนาฬิกาข้อมือพลางกดสายตาเพื่อจับจ้องเวลา จากนั้นก็เลือกที่จะรับโทรศัพท์จากลูกน้องคนสนิทขึ้นมารับสาย

"ฉันหวังว่าฉันจะได้รับคำตอบที่น่าพอใจ"

[ เอ่อ...ฮันนี่ทำอะไรให้คุณออสตินไม่พอใจ หรือคุณออสติน...พอใจเธอเหรอครับ ] เจ้าของคลับเอ่ยถามด้วยน้ำหนักเสียงที่ไม่เต็มที่เท่าไหร่นัก

การที่ฮันนี่รับงานที่คลับของเขา แน่นอนว่าส่วนหนึ่งเขาเองก็ได้รับผลประโยชน์ ไมเคิลค่อนข้างรู้อยู่บ้างว่าจริงๆ แล้วฮันนี่เป็นเด็กดี ที่เธอพยายามดิ้นรนหรือรับงานกลางคืนมันไม่ได้เป็นเพราะเธอใจแตก แต่เธอแค่พยายามดิ้นรนเพื่อให้การเป็นอยู่ของชีวิตดีขึ้นก็แค่นั้นเอง

คนระดับออสตินเป็นตัวเลือกที่ไมเคิลค่อนข้างหลีกเลี่ยงได้ยาก หากคนที่ติดต่อเข้ามาถามถึงเรื่องเด็กในร้าน ยอมรับว่าเขาค่อนข้างรู้จุดประสงค์เป็นอย่างดี

แต่ไมเคิลก็จำเป็นต้องออกตัว เพราะฮันนี่ไม่เคยเต็มใจหรือยินยอมที่จะให้ใครคนใดคนหนึ่งเข้ามาบงการหรือวุ่นวายกับชีวิตเธอ

หน้าตาระดับนั้น หากเธอหวังที่จะรวยทางลัด การหาคนที่เพียบพร้อมทั้งวัตถุและรูปร่างหน้าตาก็หาไม่ยาก เพียงแต่เธอไม่เคยทำแบบนั้นแค่นั้นเอง

"ฉันมั่นใจว่าคนของฉันบอกสิ่งที่ฉันต้องการไปแล้ว"

[ ครับ ฮันนี่คบอยู่กับคุณอาร์ต อัจฉรายุที่เป็นนักธุรกิจเกี่ยวกับอสังหาฯ รายใหญ่ของภาคครับ ผมเคยได้ยินมาว่าสองคนนี้รู้จักกันเพราะเรียนมหา'ลัย เดียวกัน คุณอาร์ตเป็นเพื่อนรุ่นพี่ ตามจีบฮันนี่อยู่พักใหญ่ๆ สุดท้ายฮันนี่ใจอ่อน สองคนนั้นคบหาเป็นแฟนกันมาปีกว่า ตอนนี้กำลังมีปัญหากันเพราะฝ่ายชายมีคนอื่นครับ ]

"ยัยนั่นทำงานที่คลับเป็นประจำ?"

[ เปล่าครับ จริงๆ ฮันนี่ไม่เคยรับงานที่คลับ และเหตุผลที่เธอยอมรับงานนี้เป็นเพราะเธอต้องการชดใช้หนี้ที่ผมเองก็ไม่รู้ว่าเกิดจากอะไรให้กับแฟนเก่า เพื่อที่จะได้ตัดขาดกันแค่นั้นครับ ]

"เอาเป็นว่าถ้าคุณไมเคิลติดขัดหรือขาดเหลืออะไร ติดต่อมาที่อาชาได้ตลอดเวลา" มาเฟียหนุ่มตัดบทสนทนาอย่างเรียบง่าย

คำพูดประโยคนี้เป็นคำตอบที่ค่อนข้างชัดเจนว่าสิ่งที่ได้จากปากของไมเคิลค่อนข้างมีประโยชน์มากทีเดียว

ไม่เกลียดเธอแล้วเหรอ?

อาชาตั้งคำถามเงียบๆ ในหัว ทว่ากลับพลั้งปากถามในสิ่งที่มากกว่านั้นออกไป

"รอยเลือดบนเตียง เป็นคำตอบที่ชัดเจนใช่ไหมครับ"

"มึงเห็น?"

"ผมเห็น แต่มันคงดีกว่าการที่ผมหันไปมองเจ้าของรอยเลือดในตอนนั้น" อาชาตรงไปตรงมาเสมอ

ตอนนั้นเจ้านายของเขาโป๊ ฝ่ายหญิงก็คงไม่ต่างกัน เขาเลยเลือกที่จะมองไปยังเตียง

สายตาดันเห็นสิ่งนั้นพอดิบพอดี!

"นายชอบเหรอครับ"

"ยังไม่มีคำตอบชี้ชัดว่าผู้หญิงคนนี้กับเมียเก่าซานย์เป็นคนละคนกัน"

"แล้วถ้าผลสรุปออกมาว่าเป็นคนละคนกัน?"

"ทำทุกวิถีทางให้ยัยนั่นยอมเป็นผู้หญิงของกู"

"...ฮันนี่!" นักธุรกิจหนุ่มเดินเข้ามากระชากแขนเรียวทันทีที่พบว่าร่างบอบบางในชุดนักศึกษาเดินออกมาจากคณะ

ประกายตาดุดันที่หลบซ่อนอยู่ภายใต้แว่นกันแดดอย่างดีส่งผลให้หัวใจของฮันนี่กระตุกวูบ

"ปล่อย"

"เรามีเรื่องที่ต้องคุยกัน"

"ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย ปล่อยฉันนะ" ฝ่ามือใหญ่ตะปบที่ข้อมือเล็กแน่น ออกแรงกระชากเล็กน้อยร่างแบบบางก็ปลิวตามแรงดึง

"ปล่อยนะพี่อาร์ต เราควรตกลงกันดีๆ พี่ปล่อยฮันนี่แล้วเลิกยุ่งกับฮันนี่ซะ"

"เธอมีคนอื่นนอกจากพี่! เธอปล่อยให้ไอ้เวรนั้นกระทืบพี่ต่อหน้าต่อตา แน่ใจนะว่าเราไม่มีอะไรต้องคุยกัน"

"ใครกันแน่ที่นอกใจกัน พอเถอะ ถ้าไม่ได้มีความซื่อสัตย์ก็ช่วยต่างคนต่างอยู่เถอะ เราเลิกกัน อย่าทำให้ฉันต้องรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้เลย"

"พี่ไม่เลิก เมื่อวานพี่ฝากคำพูดไว้กับแม่ของเธอว่าให้เธอติดต่อกลับมา ที่พี่ไม่ยอมไล่เธอและแม่ออกจากที่นั่นเหมือนหมูเหมือนหมา เป็นเพราะว่าพี่ยังให้โอกาสเธอนะฮันนี่ แต่ถ้าเธอยังพยศและเลือกที่จะต่อต้านอย่าหาว่าพี่ใจร้ายก็แล้วกัน" สายตาหลายต่อหลายคู่หันกลับมามองที่เธอด้วยความสนใจ

เป็นอะไรที่โคตรโชคร้ายเมื่อโมจิดันไปเข้าห้องน้ำ ในสถานการณ์ที่เธอกำลังมีปัญหา แต่ก่อนที่อาร์ตจะลากเธอกลับไปที่รถส่วนตัวของเขาได้ ร่างสูงโปร่งที่อยู่ในชุดสูทสีดำกลับเลือกที่จะปรากฏตัว

"ฉันมารับเธอช้าเกินไปรึเปล่า" ทั้งอาร์ตและฮันนี่หันกลับไปมองที่ต้นเสียงในเวลาพร้อมกัน

ประกายตาของอาร์ตดุดันขึ้น ขณะที่ฮันนี่ขาทั้งสองข้างแทบอ่อนแรง

"มึง!"

"เอามือสกปรกออกไปจากตัวของฮันนี่ซะ"

"มึงมีสิทธิ์อะไรมาสั่งกูวะ แล้วที่กล้าปรากฏตัวแบบนี้ จะแสดงตัวว่าเป็นชู้กับเมียกูสินะ"

"หยุดนะพี่อาร์ต พี่ไม่มีสิทธิ์มาพูดอะไรแบบนี้นะ" ความโกรธถาโถมเข้าใส่อย่างจัง เป็นอะไรที่ไม่ชอบเอาซะเลย เมื่อเธอต้องโดนแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นทั้งๆ ที่เธอไม่ได้ทำอะไรผิดทั้งนั้น

"ผิดคนหรือเปล่า คำว่าชู้..."

"...ควรเป็นกูที่ใช้พูดกับมึง!" ประกายตาของอาร์ตแข็งกร้าว ในขณะที่บนมุมปากของมาเฟียหนุ่มปรากฏรอยยิ้มอย่างเย้ยหยัน

"เก็บภาพจากกล้องวงจรปิดให้เรียบร้อย กูจะพาฮันนี่ออกไปจากที่นี่ อย่าทำให้ผู้หญิงของกูต้องเสียหาย เข้าใจไหมอาชา"

"ครับนาย" ดวงตาคมกริบจ้องเขม็งที่ดวงหน้างดงาม วินาทีต่อมา ออสตินก็รั้งท่อนแขนเรียว แย่งคนตัวเล็กเข้าสู่อ้อมกอดของเขาทันที