ขย้ำรักมาเฟีย

'...สารเลว ชู้ มึงเป็นชู้กับเมียกู!' เสียงตะโกนของซานย์ดังก้องไปทั่วโสตประสาท หมัดร้อนๆ ของนายแพทย์ซานย์กระแทกลงมาที่ใบหน้าหล่อเหลาครั้งแล้วครั้งเล่า ร่างสูงโปร่งล้มลงเมื่อต้านทานหมัดที่กระแทกลงมาอย่างต่อเนื่อง ไม่ใช่ว่าสู้ไม่ได้ แต่มาเฟียหนุ่มรู้อยู่แก่ใจว่ากับเพื่อนคนนี้ เขาเต็มใจที่จะยอมมันเอง "กูไม่ได้เป็นชู้!" ออสตินตะโกนลั่น พร้อมกับร่างกายที่ดันลุกนั่งบนเตียง ไอความเย็นจากเครื่องปรับอากาศกระทบลงมาบนโกรกหน้า เม็ดเหงื่อที่ผุดพราย บ่งบอกว่าฝันร้ายยังคงเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขา เขายังคงฝันถึงเรื่องเฮงซวยนี่ ทั้งที่คนอย่างออสติน ไม่มีวันยุ่งกับผู้หญิงของใคร ก๊อกๆ ก๊อกๆ เสียงจากหน้าประตูส่งผลให้มาเฟียหนุ่มสะบัดศีรษะเพื่อขับไล่เรื่องไร้สาระในหัว มือหนายกขึ้นสางเส้นผมของตัวเองลวกๆ ก่อนที่จะตะโกนออกไป "เข้ามา" "มีนัดกับลูกค้าตอนหกโมงเย็นครับนาย" อาชา มือขวาคนสนิทของมาเฟียหนุ่มรายงานในสิ่งที่ต้องทำสำหรับวันนี้ ออนตินดันตัวลุกจากเตียงกว้าง ตามด้วยการเดินไปคว้าผ้าขนหนูขึ้นมาพาดบนบ่าแกร่ง ใบหน้าที่ไม่เต็มอิ่มส่งผลให้อาชาเอ่ยถามด้วยความห่วงใย "ยังฝันร้ายอยู่อีกเหรอครับ" "อืม" "ผมว่านายควรทำบุญสักหน่อยนะครับเผื่อว่าฝันร้ายมันจะกลาย..." "ไร้สาระ มึงว่างนักก็ไปทำแทนกู" อาชาก้มหน้าลงทันที ชักอยากรู้แล้วสิว่าฝันร้ายที่มีมาตลอดหลายเดือน ต้องทำยังไงมันถึงจะหายไป อีกด้าน 'อะ! อ๊ะ! อ๊ะ! อาร์ต...อ๊าส์' "เฮงซวยสิ้นดี!" ริมฝีปากเอิบอิ่มพ่นวาจาร้ายกาจตามด้วยการดับหน้าจอโทรศัพท์ลงทันที มีประโยชน์อะไรกับการนั่งมองภาพบัดสีแล้วร้องไห้ แค่ผู้ชายไม่รู้จักพอที่สมสู่ไม่เลือกที่ เฮงซวยแบบนี้ก็ถึงเวลาที่คนอย่างฮันนี่จะเอาความโสดของตัวเองกลับคืนมา "ครั้งนี้เอาไงดีอ่ะฮันนี่" โมจิถามเพื่อนอย่างห่วงใย เธอไม่กล้าถามอะไรมากเพราะไม่รู้ว่าระดับความเสียใจของเพื่อนมันอยู่ที่ระดับไหน เธอไม่อยากเห็นฮันนี่ร้องไห้ ไม่อยากเห็นฮันนี่ฟูมฟาย และ... "คนอย่างฮันนี่ไม่มีวันเสียน้ำตาให้ผู้ชายเฮงซวย" "มันต้องแบบนี้สิ ฉันรักแกที่สุดเลยฮันนี่" "กลัวว่าฉันจะร้องไห้เพราะความผิดหวังล่ะสิ ไม่มีทาง" "สรุปแกจะเลิกกับพี่อาร์ต?" "อืม งานเย็นนี้ฉันตกลงรับนะ ดูแลพวกมาเฟียกระเป๋าหนักใช่ปะ ดีเลย กำลังอยากได้ตังค์มาใช้หนี้แฟนเก่าเฮงซวยอยู่พอดี ทีนี้มันจะได้เลิกยุ่งกับฉันสักที" MICHAEL CLUB "คนสวย มาแล้วเหรอ" ไมเคิลกดยิ้มที่มุมปาก ขณะกวาดสายตามองรุ่นน้องสาวที่ตกปากรับคำว่าจะมาทำงานที่คลับของเขาเพื่อหาเงินไปใช้หนี้แฟนเก่า "มองแบบนี้มันเสียมารยาทนะคะพี่ไมค์ ฮันนี่ไม่ใช่ผู้หญิงของพี่นะ" ไมเคิลหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ ผู้หญิงอย่างฮันนี่แปลกที่สุดเท่าที่เคยเจอมา ความสวยแบบนี้เข้าวงการและดันตัวเองไปเป็นอันดับต้นๆ ของวงการก็ยังไหว หาเสี่ยเลี้ยงที่หล่อและรวยมากสักคนก็ยังได้ นับถือความซื่อสัตย์ที่เธอมี แต่ดันเสียหลักที่เธอดันมีให้กับผู้ชายหน้าโง่ที่ไม่รู้จักพอ "สนใจมาเป็นผู้หญิงของพี่ไหมล่ะ สัญญาเลยนะว่าพี่จะดูแลฮันนี่เป็นอย่างดี" "ถ้าผู้หญิงของพี่มาดักตบฮันนี่ ตบมาตบกลับไม่โกงนะ อย่าเข้าข้างผู้หญิงของตัวเองแล้วไล่น้องออกจากผับล่ะ" ไมเคิลหัวเราะอย่างชอบใจ ความตรงไปตรงมาเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของผู้หญิงที่ชื่อฮันนี่ สวย ฉลาด เสน่ห์แพรวพราว ดีแล้วที่เธอหลุดพ้นจากผู้ชายหน้าโง่ ที่มีของดีอยู่ในมือแล้วแต่ไม่รู้จักพอ "สรุป แขกของพี่มาถึงรึยังคะ" "อ่า...นั่นไงมาพอดี เดี๋ยวพี่ส่งสัญญาณให้ตามเข้าไป" ไมเคิลตบเบาๆ ที่ไหล่บาง ก่อนจะปลีกตัวเข้าไปหาแขกคนสำคัญที่กำลังเดินเข้ามาพร้อมลูกน้องคนสนิท ฮันนี่มองตามอัตโนมัติ คำว่ามาพอดีหมายความว่าเขาคนนี้ต้องเป็นคนที่เธอต้องเข้าไปดูแล ยอมรับว่าแอบสะดุดตากับโครงหน้าที่โคตรจะลงตัว ชายหนุ่มอยู่ในชุดสูทสีดำสนิท เบื้องหลังมีคนคอยติดตาม เสน่ห์ของเขาดึงดูดจนยากเกินกว่าจะดึงสายตากลับไป และโชคร้าย ที่ผู้ชายคนนั้นดันตวัดสายตามาประสานสบตากับเธอ เขาชะงักไปทันที ฮันนี่ที่ชีวิตนี้ พบเจอผู้ชายมาหลากหลายรูปแบบ มีคนพยายามเข้าหาจนนับครั้งไม่ถ้วน เธอไหวตัวทันก่อน ใบหน้าสะสวยเบือนหนี ขนตางอนยาวที่โอบล้อมหน่วยตาคู่สวยตวัดมองไปทางอื่น เลยไม่มีโอกาสได้เห็นว่ามุมปากหนาของมาเฟียหนุ่มผุดรอยยิ้มจางๆ "...คุณอาเธอร์ยังมาไม่ถึงเลยครับ ผมคงต้องส่งน้องๆ ให้มาดูแลคุณออสตินระหว่างที่คอยนะครับ" ไมเคิลเสนอหนทางดีๆ ให้กับแขกคนสำคัญ เชื่อว่าวันนี้คงไม่มีปัญหาอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น วันนี้เขามีตัวช่วยดีๆ อย่างฮันนี่มาเป็นกำลัง ผู้ชายกับของสวยๆ งามๆ เป็นของคู่กัน สดใสขนาดนั้น ผู้ชายคนไหนไม่ชอบถือว่าแปลกมากทีเดียว "คนเดียวกันรึเปล่า" อาชาจ้องเหยื่อเขม็ง รู้ดีว่าต่อให้จะใช่หรือไม่ใช่คนเดียวกัน แต่การถูกเมินแบบซึ่งๆ หน้า ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครมาจากไหน เจ้านายของเขาจะต้องรู้ อยู่ด้วยกันมาตั้งนานเขารู้ดี "เดี๋ยวเช็กให้ครับ" ออสตินกดปลายลิ้นที่มุมปาก ผู้หญิงของซานย์ ผู้หญิงที่เป็นต้นเหตุของทุกอย่าง ยินดีต้อนรับการกลับมาของเธอ ดีอย่างยิ่งที่จะได้สะสางทุกอย่างสักที VIP_5 "ขออนุญาตค่ะ" สายตาทุกคู่หันมาจับจ้องที่ทิศทางของเสียงอย่างพร้อมเพียง "มานี่สิฮันนี่ เดี๋ยวพี่แนะนำให้รู้จักแขกพิเศษของคลับเรา" ศีรษะเล็กขยับเบาๆ ก่อนที่หญิงสาวจะเดินนวยนาดเข้ามาหาผู้ที่เป็นเจ้านาย "คุณอาเธอร์ ส่วนนั่นคุณออสติน สองท่านนี้คือคนที่เธอจะต้องดูแล" คนที่ในชีวิตนี้ปากกัดตีนถีบมาตลอดยกมือไหว้แขกทั้งสองของไมเคิล ปั้นหน้าแสยะยิ้มให้กับคน แสร้งพูดหวานๆ ดูแลเทคแคร์พวกคนมีตังค์ มันไม่ใช่เรื่องที่ยากเท่าไหร่นัก จบงาน รับตังค์ กลับบ้านนอน สบายสำหรับเธออยู่แล้ว "สวัสดีค่ะคุณอาเธอร์ สวัสดีค่ะคุณ...ออสติน" ใจดวงน้อยกระตุกวูบในยามที่ได้สบตากับเจ้าของใบหน้าคมคายในระยะประชิด กลิ่นบนลำตัวของเขามันช่างหอมสะอาดสะอ้าน ถึงว่าทำไมวันนี้คนอื่นๆ ถึงได้ทำท่าทางเหมือนอิจฉาเธอนักหนา ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง "ตามสบายนะครับ ผมขอส่งสาวสวยที่ฮอตที่สุดในนี้มาดูแลแขกคนพิเศษของผมทั้งสองท่านก็แล้วกัน" "วันนี้ทำได้ดีเชียวแหละคุณไมค์" อาเธอร์มองฮันนี่อย่างถูกใจ ไมเคิลยิ้มรับก่อนจะเดินปลีกตัวออกมา "ขออนุญาตบริการเครื่องดื่มนะคะ" ฮันนี่หยัดตัวลุกไปที่โซนเครื่องดื่ม แม้จะพยายามบอกตัวเองว่าสิ่งที่ทำมันไม่ได้ยาก แต่เอาจริงๆ แล้วการเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่อยู่ภายในห้องวีไอพีที่ถูกโอบล้อมด้วยผู้มีอิทธิพลถึงสองคนซ้ำยังมีลูกน้องของเขาอยู่ด้วยอีก ยอมรับว่าหญิงสาวเองก็รู้สึกประหม่าอยู่เช่นกัน "ผมดีใจนะครับที่คุณออสตินมาตามนัด เรื่องการส่งของที่เราคุยกันค้างไว้ ข้อเสนอเป็นที่ถูกใจไหมครับ" "ยาที่จะลักลอบส่งเข้ามาจำนวนมันไม่น้อยเลย เรื่องผลประโยชน์ผมไม่ติดขัดอะไร แต่รู้สึกว่าคุณจะยังไม่ไว้ใจผมมากพอ ไม่สมกับที่เราจะลงเรือลำเดียวกันเลยนะครับ" ฮันนี่ชะงักมือที่กำลังคีบน้ำแข็ง ไม่คิดว่าคนที่ไมเคิลส่งเธอให้เข้ามาดูแลเขาจะทำผิดกฎหมายบ้านเมือง "เราไว้ใจผู้หญิงคนนี้ได้เหรอครับ?" เอเธอร์มองฮันนี่ แม้จะถูกใจในความสวยแต่เรื่องของการใหญ่ที่คิดจะทำ เขาไม่ควรเอาความพึงพอใจเล็กๆ มาเกี่ยวข้องกับงาน "ให้ผมจัดการไหมครับ" มือขวาคนสนิทของเอเธอร์ถามขึ้น เป็นจังหวะที่ฮันนี่ขยับตัวถอยห่าง เรื่องอะไรเธอจะยอมโดนหางเลขกับเพียงเรื่องที่เธอบังเอิญได้ยิน "ไม่ต้อง ผมจะจัดการเอง" ออสตินหยัดตัวลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูง ในยามที่มองสบตากันอีกครั้งฮันนี่เลือกที่จะถอยห่างอย่างรวดเร็ว หากเทียบกับเรื่องราวที่เป็นสาเหตุของฝันร้ายที่มีมาตลอดหลายเดือน กับเรื่องที่เขากำลังเจรจาในครั้งนี้ เรื่องของวันนี้มันกลายเป็นเรื่องที่เล็กน้อยไปเลยทีเดียว มาเฟียหนุ่มเดินตามหญิงสาวที่กำลังเดินหนีเขาแบบซึ่งๆ หน้า อาชาทำได้ดีทีเดียว ที่วิ่งไปอีกทางเพื่อไปดักอยู่ที่ทิศทางด้านหน้า ในยามที่ฮันนี่กำลังจะถอยหลังเพราะถูกขวาง แผ่นหลังบางก็ประชิดเข้ากับอกแกร่งพอดี ปึก! หมับ! "อื้ออ! ปล่อยฉันนะ" "ซานย์! ชื่อนี้ หวังว่าเธอจะคุ้นหูคุ้นตา" "ใคร? ฉันไม่รู้จัก" "เธอเคยเป็นเมียมัน" "คนอย่างฉันไม่เคยเป็นเมียใคร!" "พูดน่ะมันง่าย ของแบบนี้มันต้องพิสูจน์อย่างลึกซึ้ง ถึงจะรู้ว่าใครจริงใครปลอม!" "หมายความว่าไง ปล่อยฉันนะ ฉันแค่มาทำงานของฉัน ไม่ได้คิดที่จะยุ่งเรื่องของใครทั้งนั้น ไม่เชื่อไปถามพี่ไมค์ดูก็ได้" "เสียเวลา ฉันชอบเชื่อสายตาของตัวเองมากกว่า" "ว่าไงนะ แล้วมันยุติธรรมกับฉันไหมล่ะ ฉันไม่รู้จักเจ้าของชื่อที่คุณพูดถึง ปล่อยฉัน" "ฮันนี่!" เสียงของอาร์ตดังขึ้นจากทางด้านหลัง นักธุรกิจหนุ่มที่หน้าตาและโปรไฟล์ไม่ธรรมดาสาวเท้ามาที่เบื้องหน้า ดวงตาคมกริบจ้องมือออสตินที่จับมือผู้หญิงของเขาไม่วางตา "ปล่อยเมียกูนะเว้ย" อาร์ตถือวิสาสะประกาศความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของทั้งที่เขาไม่มีสิทธิ์ "อ้อ ไม่ได้เป็นเมียไอ้ซานย์ แต่มันเมียมัน?" "ฉันไม่ใช่เมียใครทั้งนั้น!"