Jack, the Disc Jockey (FREE to READ)

SEVEN: ONE

“Where do you want to eat?” He asked after an eternity of deafening silence.

“I just want go home.” Mababang tono na sabi ko. Bigla akong nakaramdam ng pagod at mas gugustuhin ko na lamang na magpahinga.

“Julianne, why do you always refuse me? Can’r you agree with me instead?” He said irritatingly.

Eto na naman kami, pag-aawayan na namin ba ito?

“Jack, who are you to dictate me what to do with my life? You have no right to mandate me to do this and that, eat this and that. My god! You’re getting to my nerves! Stop this bullshit! To think that we are not even close! You owe me nothing, you don't have to do all this shits because I've never asked you this in the first place.”

He snorted. “I guess you're right.”

Yes! I am absolutely right!

“Pero hayaan mo akong dalhin ka sa restaurant. Let's have dinner then ihahatid na kita. Rest assured; you won't see me after tonight. I've something to do.”

“No. I want to go home. Gusto kong magpahinga at hindi ako nagugutom. Just take me home, please?”  I begged him to take me home dahil pagod ako. Physically and emotionally.

Hindi ko maipaliwanag kung bakit pagdating sa taong ito ay nasasagad ako. People know me for being patient and discreet. But when Jack enters the picture, iba't ibang damdamin ang nararamdaman ko. Galit, inis, kaba, takot, pangamba. At isiping ilang araw pa lang kami nagkakilala!

He shook his head and sighed in resignation. “Alright. Pagbibigyan kita sa ngayon.”

“Thank God.” I uttered with a mix of sarcasm.

Hindi na kami nag-imikan pagkatapos niyon. Hanggang sa makarating kami sa Well-On Tower ay hindi kami nag-usap. He parked the car at the driveway. Binuksan ko ang pinto.

“Thanks for the ride.” sabi kong hindi lumilingon sa kanya.

Ngunit napigil ang pag-ibis ko nang dinantay nito ang kanyang palad sa aking palad. Napaigtad ako. Nilingon ko siya.

His eyes looking straight ahead. His head resting against the headrest. My eyes dropped on his hand resting over my mine.

“May sasabihin ka pa ba?”

Umiling ito nang mabagal. “Just be safe. Lock the doors and eat something light, at least before you sleep. I'm saying this not because I'm obligated to do so. I'm not saying this because I'm treating you like a child. I'm saying this because I really, really care about you.” He paused. He then turned his gaze towards me, and I was caught under his scrutiny. He didn't blink. His eyes were tantalizing, captivating me. Hypnotizing me. He flickered his eyelids and then the magic was gone. “Have a good night.”

The air caught behind my throat. His voice sincere. “Thanks.”

Bumaba na ako ng tuluyan mula sa kanyang kotse. Hindi ko siya nilingon kahit nahahati ang damdamin kong sulyapan siya. Alam kong hindi pa ito umaalis dahil hindi ko narinig ang pag-arangkada ng kanyang sports car. I heard his car door opened but I dared not to look back.

Nasa tapat na ako ng lift nang nilingon ko ang driveway. He was still there, leaning against his car, looking at me. Simpleng tango lamang ang ginawa ko and he smiled a little. When I heard the ting sound of the lift, pumasok na ako doon.

Sumandal ako sa corner ng lift at saka pa lang nagpakawala ng malalim na buntong-hininga. Iniisip ko kung ano kaya ang gagawin niya ngayong gabi? May ka date kaya siya? Uuwi kaya siya sa condo? O baka naman doon siya sa condo ng ka-date niya matutulog?

“Ano bang pakialam mo sa kanya Julianne? Kung ano man ang gawin niya sa gabing ito ay wala ka na roon. You push him away, remember?” Bulong ko sa sarili ko.

“s**t. What the hell is wrong with me?” Nagdabog akong palabas ng lift nang makarating na ako sa 27th floor. I fished my key card inside my bag and swiped it hastily on the electronic door lock after I got it.

Ngayon ko lang napagbatid kung bakit nakapasok si Jack sa loob ng condo. Kasi kahit walang key card, pwede rin palang e-type lang ang code ng condo sa keypad door lock. Kung anuman ang code for access ay hindi ko alam.

Dumiretso agad ako sa aking kwarto para magshower. After kong maligo ay tumungo ako sa kusina para tignan kung ano ang pwedeng lutuin nang mabilisan.

At dahil sa mabilisan ang gusto ko, I decided to eat instant noodles for my dinner. After kung kumain ay pumunta na ako sa room ko. I got my laptop and decided to read some documents in my email.

When I glanced at my wall clock, nagulat pa ako nang malaman kung anong oras na. Lagpas alas nueve na pala.

Minasahe ko ang pagitan sa aking mga mata. Kailangan ko na atang magsuot ng salamin pag ganitong nakatutok ako sa computer screen.

I shutdown the gadget and decided to turn on the stereo instead. Gusto kong mag-relax and music is the answer. Mahilig ako sa musika, it just so happens that music doesn't like me. I smiled with the thought. I can sing, but I'm no singer.

Nang mabuksan ko iyon ay bumalik ako sa kama at tumihaya. Ang ulo ko ay nakaunan sa aking mga kamay. Naisip ko si Gabriel. Hindi tumatawag sa akin ang lalakeng yun. What is he up to this time? But how come I don't miss him? Infact, he has never crossed my mind this whole day.

And Jack. Jack enters my mind like a flash of lightning, everytime and I hate it. I hate the fact that he consumes me effortlessly. I hate how his grinning face looks at me. I hate the way he smiles, the way he moves. I hate all his actions. I even hate his voice. I hate everything that he does.

But I hate myself more. Hindi ko nagugustuhan ang pagbilis ng t***k ng puso ko sa tuwing malapit siya. Hindi ko matanggap sa sarili ko na may isang taong kagaya ni Jack na halos tatlong araw ko pa lang nakikilala ang makakapabigay sa akin ng ganitong banyagang pakiramdam.

His presence suffocates me, literally and figuratively.

Napabaling ako sa stereo nang magsalita ang DJ. Oh, so Midnight Blue is on-air. I grinned. For sure my cousin of mine is squirming by this point in time.

“Good evening my listeners. This is your Midnight Blue. You might be wondering why I'm on-air.” He chuckled. “It so happens that our DJ Candy is not feeling well as of this moment so I'm here to take over temporarily. I hope you don't mind.”

“Oh, I don't mind, really.” Sagot ko. Natawa ako. Pakiramdam ko kasi ako ang tinatanong mismo ng DJ. Who the hell cares about DJ Candy, anyway? All I care about is Midnight Blue! And I'm sure listeners would agree with me.

Tumunog ang message alert tone ko. Mabilis akong kumilos para kuhanin iyon sa loob ng aking bag. Isang text mula kay Brenda ang aking natanggap para sabihin sa aking on-air si Midnight Blue. Nagtrending daw kasi agad kaya nasagap niya agad ang balita. Loka-loka talaga. Nireplyan ko lamang ito na nakikinig ako ngayon sa paborito niyang DJ.

Ang pagkakaaalam ko ay weekends lamang ang schedules ni Midnight Blue. But since it's Tuesday, marami tiyak ang nagulat.

“Please stay tuned with me until one o'clock in the morning. And as always, I will spice up your night with love and romance from yesterday's hits which are now today's classics. If you have song requests, please don't hesitate to call our hotline and I would love to speak with you over the phone. Let's start our evening with the song from James Ingram, Just Once.” The DJ went off-air at ang musika ang sunod kong narinig.

Kakaiba talaga ang boses ng DJ na iyon. Something mysterious, totally different from other dj's that I've heard. O baka naman sa pandinig ko lang iyon? Naalala ko pa ang pagkanta niya sa akin ng Aubrey on-air. Ang sarap pakinggan ng kanyang boses. Humahagod ito sa pandinig ko, tumatagos hanggang sa aking dibdib.

Napakagat ako sa labi ko. Kung ano-ano na naman ang pinag-iisip ko. Nangangati akong abutin ang telephone at tumawag ulit sa station. Pwede kaya ulit magrequest? Kakantahin niya kaya ulit kung anuman ang kantang nais ko?

Napaupo ako sa kama. Wala akong alam na kanta! Namemental block na naman ata ako! I wrinkled my nose at nagpadala na lamang sa agos ng kagustuhan ng aking isipan.

“Bahala na.” Wika ko at pinindot ang dialled numbers ng partikular na station na iyon.

Busy ang linya. Bumuntong-hininga ulit ako at nahiga. Huwag na nga lang.

Ilang minuto pa ulit ang pinalipas ko at ninanamnam ko lamang ang bawat liriko ng mga kantang kanilang pinatugtog. Sunod kong narinig ang kanta mula kay Olivia Newton-John.

Dumapa ako sa kama at binaon ang mukha sa unan. Gusto kong marinig ang boses ng DJ sa telepono!

“Okay, I'm crazy. But I'll choose to be crazy kung ang kapalit naman niyon ay ang marinig ang boses ng DJ. Baka sakaling kumanta siya ulit. A woman can hope, can't she?” Para akong tanga na kinukumbinsi ang sarili. Sige, sige. Go!

Nagdial ulit ako at sinamahan ko ng dasal na sana makapasok ang tawag ko.

“Yes!” Napatili ako nang magring iyon! Naka-squat ako sa kama at yakap-yakap ang unan.

“Good evening.” Bungad nung DJ.

Ang ngiti ko ay napalis. I know this voice!

“Jack.” Wala sa sariling sambit ko.

“Excuse me?” Halatang nagulat din ang tao sa kabilang linya.

But ofcourse, he's no Jack! Maraming magkakaboses sa telepono! Get you shits together, Julianne! Don't screw this up!

“Oh. I'm sorry. May kaboses ka kasi. I'm sorry Mr. Midnight Blue.”

“Did you call me Jack?”

I gasped. Magkapareho talaga eh. His voice had an uncanny resemblance to Jack's. It seems odd. My hair prickles.

“Uh. Yeah. But you’re not Jack. It's my mistake.”

“Of course, Miss. May I know who's on the line, please?” Medyo gumaan na ang tono ng DJ. Thank God at hindi ito nakasalang on-air.

“Aubrey. But Aubrey Julianne is my real name. Ako yung tumawag last Sunday? Tapos kumanta ka on-air? Ako po yung caller na yun.” Ngumingiti ako habang nagsasalita.

Marahas ang pagsinghap ng lalake sa kabilang linya. "Fvck me."

“Excuse me?” Did he just cuss on me?

He cleared his throat. “No. I mean something interrupted me. Anyway, Miss Aubrey, what would you like me to play?” Parang nagmamadali na ang boses nito. Mukhang may importante itong ginagawa.

“Oh.” Again, I'm lost for words. Wala na naman akong maisip na title ng kanta. "Kayo na po bahala. Kahit ano lang po.”

“As you wish. Thank you for calling, Miss Aubrey. Bye.” He hung up the phone.

Ngumuso ako. Wala ata sa mood ang DJ ngayong gabi. Binalik ko na lamang sa side table ang telephone at humiga. Hihintayin ko kung ano ang kantang napili ng DJ.

The DJ spoke again. “This song is dedicated to you Miss Aubrey. I hope you like it. This song was from Kenny Loggins titled For the First Time.”

Narinig ko ang pag-umpisa ng musika. Oh, he's not going to sing. Kahit paano ay nanlumo ako. I was really expecting him to sing live but then, it's not his fault because I've expected too much. Gayunpaman ay nagustuhan ko ang kantang kanyang napili. I embraced the pillow so tight against my chest. I closed my eyes and let myself tranced by the music. Sa hindi malamang kadahilan ay mukha ni Jack ang pumasok sa aking balintataw.

Are those your eyes, is that your smile

I've been lookin at you forever

But I never saw you before

Are these your hands, holding mine

How I wonder how I could have been so blind

For the first time, I am looking in your eyes

For the first time, I've seen who you are

I can't believe how much I see, when you looking back at me

Now I understand what love is, love is

for the first time

Can this be real, can this be true

Am I the person I was this morning

And are you the same you

It's all so strange that came in me

All the longest love was right infront of me

For the first time, I am looking in your eyes

For the first time, I'm seeing who you are

I can't believe how much I see, when you looking back at me

Now I understand what love is, love is

for the first time

Such a long time ago, I have given up on finding this emotion ever again

But you're here with me now

Yes, I'd have found you somehow

And I'll never been so sure

For the first time, I am looking at your eyes

For the first time, I'm seeing who you are

I can't believe how much I see, when you looking back at me

Now I understand what love is, love is for the first time

Natapos na ang kanta pero nakapikit pa rin ako. Suddenly, I feel empty inside and I wanted to weep. Knowing that I'm all alone in this place and yes, I'm lonely. It's been years since I started living by myself. And then Gab came and painted colours to my empty, plain life.

Pero bakit ganun? May kulang pa rin. Parang hindi pa rin sapat.

Napaigtad ako sa pagtunog ng cell phone ko. Kumunot ang aking noo nang makitang number iyon ni Jack.

Sinagot ko iyon sa kabila ng pagkabog ng puso ko. “Yes?”

“Bakit gising ka pa? I thought you're tired, love?” His tone reprimanding and yet there's softness in it, especially when he said ‘love.’

I rolled my eyes upward habang kagat-kagat ko ang aking ibabang labi. “Matutulog na sana kung hindi ka lang tumawag. What is it this time Jack?”

He groaned. “Nothing. I just want to check on you. Mukhang okay ka naman at humihinga pa. Matulog ka na Julianne, hindi ka dapat nagpupuyat.” Aba at pinangaralan pa ako.

“End the call now so I can sleep, Jack.”

And he did. Hinagis ko ang cell phone ko sa kama. At talagang pinatayan ako! Walang modo! Itatanong ko pa sana kung uuwi siya dito ngayong gabi.

Sa inis ko ay pinatay ko ang stereo, sinara ang mga kurtina at pinatay ang mga ilaw. Matutulog na lang ako!

Sunod-sunod na tunog ng doorbell ang aking narinig. I glanced up to the wall clock at mag aalas tres na pala ng madaling araw. Sino namang walang hiya ang mandidistorbo sa pagtulog ko!

Agad na bumangon ako at nagsuot ng roba. Mabilis ang paglakad ko patungong pintuan. Binuksan ko iyon without checking who pressed the doorbell.

Napakapit ako sa aking damit nang makitang mga security guards ang mga ito sa lobby. Akay-akay ng dalawang ito si Jack na lasing!

“Anong nangyari?” Binuksan ko ang pinto upang maipasok nila si Jack na pasuray-suray sa paglalakad.

“Hindi po namin alam Ma'am. Nakita lang po siya naming halos matumba na sa paglalakad papasok ng building. Buti nga po at nakaya pa niyang magmaneho.” Napapalatak ang isang guard.

Napahumindig ako. Paano kung may nangyaring masama sa kanya sa daan? Diyos ko. “Sige po ako na ang bahala sa kanya. Thank you po sa inyo.”

“Wala pong anuman, Ma'am.” Sagot nilang dalawa at lumabas na ng unit.

Humalukipkip ako habang tinitignan si Jack na nakahiga sa sofa. “Pambihira naman oh.”

Tinanggal ko ang kanyang sapatos at medyas. Kumuha ako ng maligamgam na tubig na nasa maliit na planggana at bimpo na rin.

“Calm down, Julz. This isn't the first time you gonna take man's clothes off him. Nagawa mo ito noon kay Gab, di ba? Noong nalasing din siya?”

Pero ibang kaso yun. Si Gab yun. Si Jack ito. At hindi ko mapigilang panginigan ng kalamnan ngayon. My heart is pounding erratically against my chest.

Sa nanginginig na kamay ay tinaas ko ang kanyang tshirt. Ginamit ko ang buong lakas ko para maiangat ko ang kanyang pang itaas.

He kept whispering words at hindi ko maintindihan iyon.

Pinagpawisan ako ng malagkit nang matanggal ko ang kanyang T-shirt. Napalunok ako ng bumalandra sa akin ang matipuno niyang katawan. He has a body any woman would like to fantasize for a man. Well-built, trimmed and chiselled.

Napalunok ako. Christ! But he's a perfection! Kahit lasing na ito at magulo ang buhok ay hindi iyon naging kabawasan. Bagkus mas lalo lamang nadagdagan ang appeal nitong maala-bad boy image.

Binabad ko ang bimpo sa maliit na planggana at piniga iyon pagkatapos. Lumuhod ako sa kanyang gilid. Pinunasan ko muna ang kanyang mukha. Umuungol pa rin ito.

“Jack kung maglalasing ka lang din naman ay huwag ka nang magmaneho. Paano kung may nangyari sa'yo? Buhay ka pa kaya ngayon?” Samu't saring eksena ang nagfa-flash sa utak ko at talagang pinanginigan ako ng laman.

Sinunod kong pinunasan ang kanyang leeg pababa sa kanyang dibdib hanggang tiyan. Sinigurado kong hindi dumadantay ang balat ko sa balat niya.

Alam kong naginhawaan siya dahil medyo hindi na ito umuungol. Tumayo ako mula sa aking pagkakaluhod. Kukuha ako ng bago niyang damit sa kanyang kwarto. Pero nagulat ako sa isang kamay na pumigil sa palapulsuhan ko.

“Jack!” I exclaimed.

Namumungay ang mga mata nitong nakakatitig sa akin. Hinila niya ako at nawalan ako ng balanse kaya napahiga ako sa sahig. Ngunit dahil sa hindi na siguro ito ganun kalakas dahil sa kalasingan ay pati siya ay nadala ko. Ang nangyari ay nakadagan siya sa ibabaw ko!

His head resting on my neck. I gasped when I felt his lips brushing against my skin.

“Where have you been all my life, love. Bakit ngayon ka lang dumating. Why now when everything is complicated.” He whispered in my ear. His voice clipped, sad and pained.

Napatda ako at itinutok lamang ang aking mata sa chandelier ng living room. Hindi ko alam kung bakit nag-uunahang pumatak ang mga luha sa aking mata. Ang sunod kong narinig ay ang mumunti niyang hilik.

I wept silently. Pinalandas ko ang aking mga daliri sa kanyang likod. I could feel the beating of his heart against mine. And for some unfathomable reason, I feel like our hearts are beating as one.