“ทำไมกลับเร็วนักล่ะหญิงแม้น”
เมื่อก้าวเท้าเข้ามาภายในตึก เสียงของหม่อมราชวงศ์อติเทพก็ดังขึ้น ดวงฤดีหยุดเดิน สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะยิ้มให้กับชายชราที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุขตรงหน้า
“พอดี... คุณลุคคามีงานด่วนน่ะค่ะ หญิงก็เลยไม่อยากกวน...”
หญิงสาวไม่กล้าบอกออกมาตรงๆ ว่าที่หล่อนกลับมาเร็วแบบนี้ก็เพราะถูกลุคคาไล่มา จึงต้องโกหกออกไป
“อย่างนั้นเหรอ แต่น่าเสียดายจัง ปู่นึกว่าหญิงแม้นของปู่จะได้ไปดินเนอร์กับเทพบุตรอย่างคุณลุคคาสักมื้อ” ชายชราพยักหน้าน้อยๆ แต่ก็อดแสดงความเสียดายออกมาไม่ได้
ดวงฤดีพูดไม่ออกได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ ร่องรอยของเขาที่ทิ้งเอาไว้บนผิวสาวยังมีผลต่อจังหวะการเต้นของหัวใจมากนัก หล่อนลืมมันไม่ได้ และก็น่าละอายเหลือเกินที่ต้องการจะกลับไปรู้สึกแบบนั้นอีกครั้งหนึ่ง ลุคคาเป็นผู้ชายที่น่าหลงใหล และตอนนี้หล่อนก็ลุ่มหลงเขาจนโง่หัวไม่ขึ้นเสียแล้วละ
“งั้นหญิง... ขอตัวขึ้นไปอาบน้ำก่อ
