ดวงฤดีกัดปากและก้มหน้าลงมองมือตัวเองด้วยความอดสู เขาคงไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับเรื่องเมื่อกี้นี่หรอก ในเมื่อสำหรับเขาแล้วหล่อนเป็นผู้หญิงน่ารังเกียจที่สุดในโลกนี่ น้ำตารื้นออกมาคลอหน่วยตา แต่ก็พยายามที่จะซ่อนมันเอาไว้จากสายตาคมกริบของคนตัวโต
“แน่นอน ผมส่งคุณกลับแน่...”
แล้วคนตัวโตก็ลุกขึ้นยืน จากนั้นก็ก้าวออกไปนอกห้องรับแขก ดวงฤดีนั่งนิ่งอยู่นานกว่าจะสามารถพยุงกายให้เดินตามออกไปได้ แต่พอเดินออกมาที่หน้าตึกกับไม่พบลุคคา มีเพียงลุงแก่ๆ คนหนึ่งยืนรอรับอยู่เท่านั้น
“เชิญคุณหญิงแม้นสรวงขึ้นรถครับ...”
ท่าทางงงงวยและหันซ้ายแลขวาของหล่อนทำให้ลุงตรงหน้าเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสุภาพ
“คุณลุคคาสั่งให้ผมไปส่งคุณหญิงครับ เชิญครับ...”
คำพูดของคู่สนทนาตอกย้ำให้หล่อนรู้ว่าผู้ชายคนนี้ชิงชังหล่อนแค่ไหน น้ำตาที่คลอหน่วยตาอยู่เอ่อล้นออกมาอาบแก้มนวล มือบางรีบยกขึ้นป้ายทิ้ง ก่อนจะตัดสินใจก้าวขึ้นไปนั่งบนรถ
ทำไ
