ตอนที่ 4
1148 Words
ดวงฤดีที่หลบอยู่ในห้องน้ำถอนใจออกมาเบาๆ อย่างโล่ง
อกเมื่อคนพวกนั้นทยอยกันออกไปจากห้องสูทจนหมดทุกคนแล้ว หล่อนก้าวออกมาจากห้องน้ำ และรีบเผ่นออกจากห้องกว้างนั้นอย่างรวดเร็วทันที เพราะขืนอยู่นานกว่านี้อาจจะมีใครมาใช้ห้องนั้นอีกก็ได้
หญิงสาวเดินเข้าไปในลิฟต์ที่เปิดออกพอดี จากนั้นก็รีบกดชั้นล่างสุดเพื่อมุ่งหน้าไปหาลุงทองดีที่ตอนนี้ก็ยังไม่ได้ออกจากโรงพยาบาล สมองอดคิดเรื่องที่ได้ยินมาเมื่อครู่นี้ไม่ได้
หลานสาวของหม่อมราชวงศ์อติเทพหรือ หล่อนเคยได้ยินเรื่องราวนี้มาจากที่ไหนกันนะ ดวงฤดีพยายามขบคิด คิดอยู่นานในที่สุดก็นึกได้
ใช่... ในหนังสือพิมพ์นั่นเอง หล่อนอ่านเจอมันมาหลายครั้งในหนังสือพิมพ์ตอนที่หล่อนพยายามจะหางานสุจริตทำ คุณหญิงแม้นสรวง อัครโยธการผู้หายไปกับสายน้ำแต่ไม่มีใครพบศพ และนั่นก็ทำให้ผู้เป็นปู่มีความหวังว่าสักวันจะได้พบหลานสาวอีกครั้ง
เด็กสาวคนนี้ช่างโชคดีเหลือเกิน... โชคดีที่แม้จะไม่รู้ว่ายังมีลมหายใจอยู่ในโลกนี้หรือเปล่า แต่ก็ยังมีคนรัก คนต้องการ และคนที่ปรารถนาจะเจอ ไม่เหมือนกับหล่อนที่ตอนนี้เหมือนไร้ญาติขาดมิตร พี่สาวน้องสาวถูกน้าใจร้ายจับแยกกันไปคนละทิศละทาง จนป่านนี้ไม่รู้ว่าชะตากรรมของดวงยิหวาและดวงหทัยจะเป็นยังไงบ้าง จะอยู่ดีมีสุขหรือว่าทุกข์ทรมานแบบหล่อนในขณะนี้
น้ำตาแห่งความขมขื่นคลอหน่วยตา ก่อนจะไหลออกมาอาบแก้ม หญิงสาวยกมือขึ้นเช็ดมันทิ้งไปอย่างไม่ไยดี ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดให้ลึกที่สุด หล่อนจะต้องสู้ จะต้องไม่ยอมแพ้กับโชคชะตาร้ายๆ แบบนี้ หล่อนจะต้องอยู่เพื่อสักวันจะได้พบกับดวงยิหวาและดวงหทัยอีกครั้ง
“พี่ยิหวา หทัย... สักวันเราจะได้พบกัน เราจะต้องได้พบกัน...”
ประตูลิฟต์ถูกเปิดกว้างออกพร้อมๆ กับน้ำตาหยาดสุดท้ายที่ไหลรินออกมาเปื้อนแก้มนวล ดวงฤดีป้ายมันทิ้งก่อนจะก้าวออกจากลิฟต์ จากนั้นก็มุ่งหน้าสู่โรงพยาบาลที่ลุงทองดีนอนรักษาตัวอยู่ด้วยหัวใจที่เปี่ยมไปด้วยความหวัง
“อาการของลุงทองดี... เป็นยังไงบ้างคะ”
เมื่อก้าวเข้ามาภายในห้องพักฟื้นของโรงพยาบาลเอกชนที่ลุงทองดีรักษาตัวอยู่ดวงฤดีก็เอ่ยถามถึงอาการของผู้มีพระคุณกับนางพยาบาลที่กำลังเช็ดเนื้อเช็ดตัวของลุงทองดีอยู่ด้วยความเป็นห่วง
นางพยาบาลยิ้มให้อย่างสุภาพก่อนจะตอบ “โดยรวมแล้วอาการของคนไข้ดีขึ้นเรื่อยๆ นะคะ”
“ถ้าอย่างนั้น... ลุงทองดีก็สามารถกลับบ้านได้แล้วใช่ไหมคะ”
ดวงฤดีพูดออกมาด้วยความดีใจ ดีใจกับอาการป่วยของลุงทองดีที่กำลังจะหายดีและดีใจที่ไม่ต้องไปคดโกงใครเพื่อให้ได้เงินมาจ่ายค่ารักษาพยาบาลอีกแล้ว หล่อนกำลังจะเลิกเป็นสิบแปดมงกุฎแล้วสินะ หญิงสาวยิ้มกว้างจนแก้มแทบปริ แต่ความสุขใจนั้นมันช่างมีอายุสั้นเสียเหลือเกิน เมื่อได้ยินคำพูดต่อมาของนางพยาบาล
“ทางเราเองก็อยากให้คนไข้กลับบ้านเร็วๆ นะคะ เพราะเข้าใจว่าค่าใช้จ่ายที่นี่มันค่อนข้างสูง”
มันไม่ใช่แค่ค่อนข้างสูงหรอก แต่มันสูงลิบลิ่วเลยทีเดียวแหละ ดวงฤดีคิดในใจ ขณะจ้องมองนางพยาบาลพูดต่อ
“แต่ขาของคนไข้จะไม่สามารถกลับมาใช้งานได้อีก หากญาติพาคนไข้ออกไปจากโรงพยาบาลในตอนนี้นะคะ”
“แต่ฤดี... ไม่มีเงินพอที่จะให้ลุงทองดีอยู่นานกว่านี้...” หญิงสาวพูดออกไปเสียงเศร้าหมอง ขณะปรายตามองร่างที่นอนหลับสนิทของลุงทองดีด้วยความสงสาร ที่ลุงต้องมาบาดเจ็บสาหัสแบบนี้ก็เพราะหล่อน ต้องมาเสียขาทั้งสองขาไปก็เพราะหล่อน แล้วอย่างนี้หล่อนจะยอมให้ลุงทองดีต้องพิการไปตลอดชีวิตทั้งๆ ที่มีทางช่วยเหลือได้อย่างนั้นเหรอ
ไม่มีทาง! หญิงสาวบอกกับตัวเองในอก ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยถามนางพยาบาลออกไปอีกครั้ง
“แล้ว... อย่าใช้จ่าย มันประมาณเท่าไหร่หรือคะ”
นางพยาบาลมองหล่อนอย่างสงสาร แต่ก็ไม่รู้จะช่วยเหลืออะไรได้นอกจากให้กำลังใจเพียงเท่านั้น
“เรื่องค่าใช้จ่ายคงต้องให้ญาติเข้าไปคุยกับคุณหมอด้วยตัวเองค่ะ ว่าจะต้องลงเลือกแนวทางไหนในการรักษาคนไข้...”
“แล้ว... มันจะแพงมากไหมคะ”
สตรีที่อยู่ในชุดขาวยิ้มบางๆ ให้กับหล่อน “คงจะหลายตังค์อยู่ค่ะ แต่ญาติมีสิทธิ์ตัดสินใจที่จะเลือกการรักษาหรือไม่เลือกก็ได้ค่ะ”
ดวงฤดีกลืนน้ำลายลงคอเอื้อกใหญ่ ปรายตามองร่างของลุงทองดีบนเตียงคนไข้อีกครั้ง
“ฤดี... ไม่มีวันยอมให้ลุงทองดีพิการหรอกค่ะ ฤดีจะขอพบคุณหมอ”
นางพยาบาลระบายยิ้มสุภาพ
“ได้ค่ะ งั้นพยาบาลจะไปเรียนคุณหมอให้นะคะ ถ้าคุณหมอว่างแล้วพยาบาลจะเข้ามาตามค่ะ เอ่อ...”
คู่สนทนาของหล่อนเดินไปถึงประตูแล้วก็หยุดเดิน ก่อนจะหันหน้ามามองหล่อนอีกครั้ง
“พยาบาลลืมบอกไปค่ะ คือ... การเงินเชิญให้ญาติคนไข้ไปพบค่ะ”
ใบหน้าอมทุกข์ที่เพิ่มมากขึ้นของดวงฤดีทำให้นางพยาบาลเวทนายิ่งนัก
“ถ้าติดขัดปัญหาอะไร ก็ลองคุยกับทางการเงินนะคะ น่าจะสามารถยืดระยะเวลาการชำระเงินออกไปได้สักสองสามวันค่ะ”
สองสามวันหรือ สองสามวันมันก็ไม่มีทางทัน ในเมื่อตอนนี้ในกระเป๋าสตางค์ของหล่อนมีเงินติดกระเป๋าอยู่แค่เจ็ดพันกว่าบาทเท่านั้นเอง มันเป็นเงินที่หล่อนไปรับจ้างทวงหนี้มาเมื่อวันก่อน
“ขอบคุณค่ะ...”
“ไม่เป็นไรค่ะ งั้นเชิญตามสบายนะคะ”
แล้วร่างอรชรในชุดขาวสะอาดของนางพยาบาลก็ก้าวออกไปจากห้องพักฟื้นของลุงทองดี
ดวงฤดีน้ำตาซึมเมื่อนึกถึงค่ารักษาพยาบาลที่ตัวเองจะต้องไปรับทราบในวันนี้ ค่ารักษาพยาบาลที่เพิ่มทวีมากขึ้นทุกวันจนหล่อนไม่มีปัญญาพอที่จะหามาชำระได้ทั้งหมด
แล้วนี่หล่อนจะทำยังไงดีนะ จะทำยังไงกับค่าใช้จ่ายในส่วนนี้ดี หรือว่า... หญิงสาวคิดไปถึงคำชักชวนของผู้หญิงคนหนึ่งที่รู้จักกันโดยบังเอิญ
- Writer
