Ben Ben ve sadece Ben

5.sahne:Asansör

Asansör kapakları kapanmadan önce bir anlık bir sessizlik vardı. Miraç ve Emir Bey arasında hiçbir ses çıkmıyordu. Ben ise hâlâ ne yapacağımı bilemiyordum. İçimdeki heyecanla birlikte, bu ilk iş günü her an daha da heyecan verici hale geliyordu.

Emir Bey, tam yanımda duruyordu. Onun yanında olmak, onun varlığını hissetmek bir yanda rahatlatıyordu, bir yanda da yanımda Miraç denilen engelli öküz vardı. O da bana kötü enerji veriyordu, kısacası bu sporu yapıyordu.

Ne yapmam gerektiğini bilemiyordum. Gözlerim bir an Miraç’a kaydı, ama o, soğuk bir şekilde uzak bir bakışla yere odaklanmıştı. Sanki burada değil gibiydi.

Asansör yukarı doğru yükselmeye başladı ve Emir Bey gülümsedi, derin bir nefes alarak sohbeti başlattı.

"Bugün nasıl gidiyor, Zeynep? İlk günün."

Kelimeler bir anda boğazımda düğümlendi. Ne diyeceğimi düşünmeye başladım, ama hemen toparladım.

"Evet, ilk gün... Her şey çok yeni ve heyecanlı. Ama, galiba kendimi bir şekilde burada rahat hissediyorum."

Bir an sessizlik oldu. Emir Bey’in gülümsemesi hafifçe büyüdü. "Çok güzel, burada rahat hissetmen çok önemli." dedi ve bir an sonra bakışlarını bana yöneltti. "Peki, işte neler yapmayı planlıyorsun?"

İçimde bir umut ışığı yandı. "İyi bir ekip arkadaşı olmak istiyorum, her şeyin üzerine koyarak ilerlemek... Ama tabii ki, öncelikle iyi bir çalışan olmayı planlıyorum." dedim, biraz daha cesaretle.

"Aferin, böyle çalışanları hep sevmişimdir," dedi Emir Bey, başını hafifçe sallayarak.Acaba gerçekten beni sevmiş midir? Keşke nerede o günler. Sonra tabi yine ekledi. "Zeynep, yeni olmanın zorlukları olacaktır, ama senin gibi biriyle çalışmak kesinlikle fark yaratacak."

Miraç birden kafasını kaldırdı ve bir an için bakışları Emir Bey ile kesişti. "Öyle mi?" diye sordu, ama ifadesinde hiçbir duygu yoktu. Pis maydonoz kendini bir halt sanıyor.

Emir Bey, ona kısa bir bakış attı, ama daha sonra yine bana yöneldi. "Evet, her zaman yeni başlayanlar bir fırsat olarak görülmeli. Herkesin katkısı önemli."

Ben biraz gerilmiştim çünkü iki yakışıklı vardı yanımda. Ben burada birkaç saniye daha kalsam geberecektim.

Asansör bir kat daha yükseldi. Kapaklar açıldı. içimden "Allah'ım keşke başka bir şey dileseydim." dedim.Dışarıdaki gürültüler ve günün temposu hissedilmeye başladı.

"İlk iş gününde başarılar Zeynep, seninle tekrar tanışmak için sabırsızlanıyorum," dedi Emir Bey gülümseyerek.Ayy canım bende seni tanımak için sabırsızlanıyorum.

Miraç ise hiç sesini çıkarmadan bir adım geri çekildi. "Teşekkür ederim," dedim, içimdeki heyecanla ve biraz da rahatlamış şekilde.

Ve hepimiz asansörden çıkıp işyerinin karmaşasına adım attık. Benim hayatımda yeni bir sayfa açılmıştı. Ama Miraç’ın gözü, bir şekilde bana takılmıştı. Acaba ne kurnazlıklar düşünüyordu?