โมโห
1272 Words
5 love return หวนรัก | โมโห
พิมพ์รดาเม้มปากตัวเอง เธอรู้ว่าเขาเป็นคนพูดจริงทำจริง ถ้าเธอขัดใจเขา เขาจะทำให้เธอคลานออกจากห้องอย่างที่พูดจริง ๆ
"จะให้ทานข้าวเป็นเพื่อนไม่ใช่เหรอคะ ปล่อยสิคะพิมพ์จะไปทานด้วย" หญิงสาวเเกะมือใหญ่ออกจากแขนตัวเอง แต่ชายหนุ่มกลับไม่ยอมปล่อย เขาดึงแขนเธอไปนั่งที่เก้าอี้
"อย่าดื้อกับฉัน เพราะฉันไม่ชอบ"
"พิมพ์ก็ไม่เคยขอร้องให้พี่มาชอบนิ่คะ"
"เธอมันโคตรปากดี" ฉลามเสียงกระด้าง ก่อนเดินไปนั่งเก้าอี้ทำงานของตัว เขาจ้องหน้าพิมพ์รดาครู่ใหญ่ ก่อนจะเเกะอาหารที่เขาให้ลูกน้องซื้อมาให้ "จะไม่มีน้ำใจแกะช่วยฉันเลยเหรอ?"
"พี่อยากทานก็แกะเองสิคะ"
"แล้วช่วยฉันมันจะตายหรือไง?" พิมพ์รดาหน้ามุ่ยก่อนจะเปิดกล่องอาหารช่วยเขา "น่ากินไหม?"
"ค่ะ" เธอพยักหน้าเบา ๆ พร้อมกับหยิบช้อนตักอาหารเข้าปาก อาหารที่เขาซื้อมาเป็นอาหารง่าย กะเพราหมูกรอบราดข้าวไข่ดาว เธอนั่งทานมันอย่างเงียบ ๆ ไม่ปริปากพูดอะไรออกมา จนฉลามต้องพูดขึ้น "เธอกับนนนเป็นอะไรกัน?"
"...." พิมพ์รดาละสายตาจากกล่องอาหาร ช้อนตาขึ้นมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ ปกติเขาไม่เคยใส่ใจเธออยู่แล้ว ตอนนี้กลับแปลก ที่เขาใส่ใจเธอ
"ก็ไม่เป็นไรกันค่ะ ว่าแต่ พี่จะสนใจทำไม?"
"เปล่าสนใจสักหน่อย แค่อยากรู้"
"แสดงว่าพี่สาระแน"
"ปากดี!"
"หึ! เราไม่ได้เป็นอะไรกัน พี่อย่าสาระแนอย่ามายุ่งเรื่องส่วนตัวของพิมพ์ พิมพ์จะคบกับใครหรือว่าพิมพ์จะเป็นเพื่อนกับใครพี่ก็ไม่มีสิทธิ์ยุ่ง ในเมื่อเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน" เธอกระแทกเสียงแล้วตักอาหารเข้าปาก
"เธอมั่นใจเหรอว่าฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเธอ!"
"ค่ะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน"
"พิมพ์รดาเธอก็รู้ว่าความเป็นจริงมันมากกว่านั้น"
"มากกว่านั้นอะไรกันคะ"
"เรื่องคืนนั้น"
"คืนไหนไม่ทราบ ถ้าจะบอกว่าคืนเคาท์ดาวน์ มันมีอะไรมากกว่านั้น ค่ะ มันมีอะไรมากกว่านั้นจริง ๆ แต่จะมีประโยชน์อะไรล่ะคะก็แค่คนเมาสองคน เหงี่ย.นหาที่ลงไม่ได้แค่นั้นเอง" เธอกระแทกเสียงยิ่งทำให้ฉลามฉุนจัด "เปิดเผยไม่ได้ ความสัมพันธ์โคตรจะเฮงซวย ทุกอย่างเกิดจากความผิดพลาดพี่เองก็น่าจะรู้ดี พิมพ์เองก็ไม่ได้สนใจอะไรหรอกค่ะ ก็แค่วันไนท์สแตนด์ ไม่เห็นจะต้องใส่ใจอะไรเลย พิมพ์จะวันไนท์สแตนด์กับใครอีกก็ได้ ไม่เห็นต้องแคร์อะไรเลย"
"พิมพ์รดา!"
"พิมพ์อิ่มแล้วค่ะ พิมพ์ขอตัว!" เธอวางกล่องข้าว ที่เพิ่งทานพร่องไปเพียงนิดบนโต๊ะทำงาน
"ฉันไม่อนุญาต!"
"เรื่องของพี่"
"ฉันเคยบอกเธอแล้วไหม ว่าฉันจะไปส่งเธอเอง"
"ไม่จำเป็นหรอกค่ะ เราก็แค่เจ้านายกับลูกน้อง ไม่จำเป็นที่พี่จะมาวุ่นวาย พี่อย่าใส่ใจพนักงานต๊อกต๋อยอย่างพิมพ์เลยค่ะ ต่างคนต่างอยู่ เฉยเมยใส่กันเหมือนที่พี่ทำทุกวันก็ดีแล้ว"
"เธอไม่ต้องมาพล่าม กลับมาทานอาหารที่เหลือ ฉันรู้ว่าเธอยังอิ่ม อย่าให้ฉันต้องหมดความอดทนกับเธอ"
"...." พิมพ์รดาไม่ได้เอ่ยอะไรแต่เดินไปเปิดประตู เธอเดินออกจากห้องไปได้เพียงสองก้าว ร่างเล็กของเธอก็รวบแล้วลากมาเหวี่ยงที่โซฟา
"กรี๊ด พี่ทำบ้าอะไรของพี่" เธอแผดเสียงร้องดังลั่น
"ก็บอกอยู่ใช่ไหมว่าไม่ให้ขัดใจฉัน เธอคงอยากจะเดินสี่ขาออกไปเหมือนที่ฉันขู่เธอเอาไว้ใช่ไหม?"
"พี่ฉลาม ไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับพิมพ์!"
"แล้วอยากให้พี่มีสิทธิ์ไหม?" เขาเสียงกระด้าง เขาไปตรึงร่างนุ่มนิ่มกับโซฟา
"มีสิทธิ์อะไรคะ ในเมื่อพิมพ์ไม่ได้เป็นอะไรกับพี่ ปล่อยค่ะพิมพ์จะกลับ"
"ฉันจะไปส่งเอง แต่เธอต้องไปกินข้าวที่เหลือให้หมด"
"พิมพ์อิ่มแล้ว"
"แต่ฉันยังไม่อิ่ม เธอเองก็ยังไม่อิ่มเช่นกัน" ฉลามเอ่ยแล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ก่อนจะนั่งทานอาหารของตัวเอง "ถ้าเธอไม่มากิน ก็อย่าหวังจะได้กลับ"
"....." พิมพ์รดาเม้มปาก ปกติเขาไม่พูดมาก วันนี้ชักปากดี เธอลุกขึ้นแล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ก่อนจะหยิบช้อนตักอาหารเข้าปาก ที่จริงยังไม่อิ่มหรอก แต่เธออยากกลับ เพราะไม่อยากอยู่กับเขาเพียงสองคน
หลังจากที่ทานอาหารเสร็จฉลามก็ไปส่งพิมพ์รดาตามที่เขาบอก เขามาส่งเธอที่หน้าบ้าน เพราะหญิงสาวเป็นคนบอกเส้นทางมา
"บ้านเช่าเธอโคตรโทรม" เขาเอ่ยเมื่อรถจอดหน้าบ้าน
"โทรมแต่ถูก ประหยัดดี"
"แต่ไม่ปลอดภัย"
"แล้วใครสน" ว่าจบพิมพ์รดาก็เปิดประตูลงจากรถแล้วเดินเข้าบ้าน ฉลามมองตามคนตัวเล็กแสนอวดดีเดินเข้าไปในบ้านโทรมๆ แล้วถอนหายใจออกมาเเรง ๆ ก่อนจะขับรถกลับไปที่บ้านของตัวเอง
หลังจากอาบน้ำชำระร่างกายเสร็จ ภาพพิมพ์รดากับนนนก็วนอยู่ในหัว นี่เขากำลังเป็นบ้าอะไร ถึงได้เอาแต่คิดเรื่องสองคนนั้น
"แม่ง! ทำไมกูต้องมาคิดถึงเรื่องของเธอวะ!" เขาสบถแล้วล้มตัวนอน กว่าจะหลับลง ภาพของพิมพ์รดาก็วนเวียนอยู่ในหัว จนยากที่จะสลัดมันออกไปได้
วันต่อมาฉลามลุกขึ้นแต่เช้าแล้วออกไปวิ่ง เขาชอบวิ่งออกกำลังกายมาก เวลาที่เหงื่อออกเขารู้สึกว่ามันโล่งสบาย พอวิ่งจนถึงเจ็ดโมงครึ่ง เขาก็มาอาบน้ำแต่งตัวไปทำงานที่บริษัท
"ปริม"
"คะคุณฉลาม"
"ถ้าพิมพ์รดามาแล้วให้ไปพบฉันที่ห้อง"
"ค่ะ"
ผ่านไปอีกสามชั่วโมง ฉลามมองนาฬิกาที่ข้อมือซึ่งตอนนี้มันบ่งบอกแล้วว่าเป็นเวลา 9:00 น แต่ทว่าคนตัวเล็กที่เขารอ กลับยังไม่มา เขากำมือแน่นก่อนจะเปิดประตูบานหนา เป็นจังหวะเดียวกันกับที่หญิงสาววิ่งเข้ามาในสภาพหัวฟูดูไม่ได้ ส่วนนนนสภาพก็ไม่ต่างกัน
เขาบดกรามเล็กน้อย พยายามข่มอารมณ์สุดฤทธิ์ ความไม่พอใจถาโถมเข้ามา จนเขาเองก็ไม่เข้าใจ ว่าเพราะอะไรเขาถึงรู้สึกโกรธขนาดนี้
"ขอโทษที่มาสายค่ะ"
"เข้าไปคุยกับฉันข้างใน!" เขากระแทกเสียงใส่ พิมพ์รดาได้แต่เดินตามเขาไปอย่างเงียบ ๆ
เขาคงจะโกรธที่เธอมาสาย ที่มาสายก็เพราะรถของนนนเสีย ทำให้เธอต้องนั่งวินมอเตอร์ไซค์มา หนำซ้ำรถเกิดอุบัติเหตุขวางทาง วินมอเตอร์ไซค์จึงพาเธอมาทางลัด กว่าจะมาถึงก็สายมาก
"ขอโทษนะคะที่มาสาย พอดีรถคุณนนเสีย..." เธอพูดไม่ทันจบเขาก็โพล่งขึ้น
"รถมันเสียเลยทำให้มาช้า หรือเพราะเธอไปอ้าขาให้มันเอามา ถึงได้มาไม่ถึงบริษัทสักที!"
"พี่ฉลาม!"
- Writer
