สารเลว
1036 Words
6 love return หวนรัก | สารเลว
"พี่ฉลาม!"
"ทำไม ฉันพูดแทงใจดำเหรอถึงได้มาขึ้นเสียง!" เขากระชากแขนพิมพ์รดาแล้วบีบแรง ๆ "ผู้หญิงแบบเธออ้าขาให้มันแล้วใช่ไหมถึงได้มาสาย"
เพียะ! ฝ่ามือเล็กฟาดลงใบหน้าคมคายอย่างแรงจนหน้าหันไปตามแรงตบ ฉลามเอาลิ้นดันกระพุงแก้มแล้วหันกลับมามองหญิงสาวนัยน์ตาวาวโรจน์
"พิมพ์โคตรผิดหวังในตัวพี่"
"เหมือนที่ฉันกำลังผิดหวังในตัวเธอนั่นเหรอ?"
"พี่จะมาผิดหวังอะไรกับพิมพ์"
"ผู้หญิงแบบเธอ ฉันไม่คิดว่าจะร่านขนาดนี้"
"พี่ฉลาม!" พิมพ์รดาสะบัดแขนแล้วเดินไปที่ประตู
"ใครให้เธอไป"
"พิมพ์จะไป พิมพ์จะไม่ทำงานที่นี่"
"เธอมีสิทธิ์เลือกเหรอ ในเมื่อเธอมาฝึกงานที่นี่ ถ้าฉันไม่เซ็นก็อย่าหวังว่าจะจบ!" คำพูดของฉลามทำพิมพ์รดาชะงัก ก่อนจะหันไปจ้องหน้าเขาอย่างไม่พอใจ "เธอไม่มีสิทธิ์เลือกอะไร อย่าลืม!"
"....." พิมพ์รดานิ่งไปนานมาก ก่อนจะเอ่ยคำพูดที่ทำให้ฉลามแทบเต้นออกมา "คิดว่าตัวเองใหญ่ในบริษัทแล้วจะทำกับใครแบบนี้ก็ได้เหรอคะ ช่างไม่มีความเป็นมืออาชีพซะจริง ๆ แยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวไม่ได้ พี่ก็ไม่ควรมาเป็นผู้บริหารบริษัทหรอกค่ะ"
"หึ สิ่งที่เธอกำลังพล่ามอยู่ฉันไม่ได้สนใจหรอก ฉันสนแค่ว่าวันนี้เธอไปเอากับไอ้เวรนั่นมา"
"ค่ะ พิมพ์ไปเอากับนนนมา โคตรสนุก โคตรมันส์กระแทกทีถึงอกถึงใจ เสียวซ่านสะท้านทรวงเลยค่ะ" เธอเอ่ยอย่างประชดประชัน แต่มันกลับเพิ่มความโกรธให้กับชายหนุ่ม
"พิมพ์รดา!" เขาตะเบ็งเสียงดังลั่นอย่างไร้ความอดทน ผู้หญิงตรงหน้าช่างถือดีซะเหลือ เขาดันร่างเล็กจนชิดกำแพงพร้อมกับใช้มือกระชากชุดทำงานของพิมพ์รดา จนกระดุมเสื้อหลุดสาปเสื้อแยกจากกัน
"กรี๊ดด! พี่จะทำอะไร?" พิมพ์รดายกมือขึ้นปิดเต้าอะร้าอร่ามถูกสวยที่ห่อหุ้มด้วยบราเซียสีดำ แต่ฉลามไม่หยุดเพียงเท่านั้น เขายังคงรุกรานคนตัวเล็ก จัดการถอดกระโปรงของเธอออก "พี่ฉลามอย่าทำแบบนี้กับพิมพ์นะ ช่วยด้วยค่ะ ช่วยพิมพ์ด้วย!" เธอแผดเสียงร้องดังลั่น แต่ทว่าคนข้างนอก กลับไม่สนใจเสียงของเธอเลยแม้แต่น้อย หรือเพราะประตูบานหนานี่ ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกไป ทำให้ใครไม่ได้ยินเสียงของเธอ
"แหกปากไปก็ไม่มีใครช่วยเธอได้หรอก ฉันไม่อนุญาต เธอคิดเหรอว่าจะมีใครมายุ่งได้! และที่สำคัญห้องของฉัน มันเป็นห้องที่เก็บเสียง ต่อให้เธอแหกปาก ก็ไม่มีใครได้ยิน" เขาดึงแพนตี้เของเธอออก แล้วรีบปลดบราเซียของเธอออย่างรวดเร็ว เเม้คนตัวเล็กจะต่อต้าน แต่เรี่ยวแรงเพียงนิดหรือจะสู้ คนที่มีเรี่ยวแรงพละกำลังมากอย่างเขาได้
สุดท้ายร่างกายระหงก็เปลือยเปล่าอวดความงดงาม ฉลามจับร่างเล็กมาที่โต๊ะแล้วสำรวจ เขาสำรวจทุกซอกทุกมุมเพื่อหาร่องรอยที่ชายคนอื่นฝากฝังเขาไว้ แต่มันกลับไม่มี
สายตาจับจ้องไปที่ลำคอระหงก่อนจะเลื่อนสายตามาที่ดอกบัวตูมคู่สวย จะงอยสีหวานที่กำลังสะท้อนขึ้นลงตามจังหวะหายใจของคนตรงหน้า กลับทำให้เขาลำคอแห้งผาก อยากจะลิ้มรสความหอมหวานของมัน
เขาเคยลิ้มรสมันมาแล้ว แล้วรู้ดีว่ารสชาติของมันหอมหวานมากแค่ไหน ทุกครั้งที่เรื่องคืนนั้นวนเวียนมาในหัว มันจะทำให้เขารู้สึกกระหายใคร่อยากทำเรื่องอย่างว่า จนต้องช่วยตัวเองทุกที
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!"
"หุบปากไปเลย!" เขาตะคอกเธออย่างไม่พอใจ ก่อนจะดันร่างเล็กราบไปกับโต๊ะ จับขาของเธอแบะกว้างแล้วสำรวจดอกกุหลาบสีหวาน มันไม่มีร่องรอยชำแรกเข้าไปเช่นกัน
พิมพ์รดาไม่ชอบการกระทำของฉลามมาก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าสายตาที่เขากำลังจ้องตรงส่วนนั้น มันทำให้เธอหน้าร้อนอย่างไม่อาจปรามได้ เขายังคงสำรวจไม่หยุด ใช้นิ้วคลี่ดอกไม้สวยให้แย้มบาน
"พี่กำลังหาอะไรไม่ทราบ!" หญิงสาวเสียงห้วนพร้อมกับหุบขาของตัวเอง แต่ฉลามก็จับขาเธอให้แบะกว้างตามเดิม
"ไม่มีอะไร!"
"งั้นก็เลิกทำแบบนี้สักที พอได้แล้วพิมพ์จะกลับ"
"กลับ?" เขาขมวดคิ้ว
"ใช่ค่ะ พิมพ์จะกลับ พิมพ์ไม่ทำแล้ว" เธอลุกขึ้นนั่ง
"ใครให้กลับ" เขาแทรกร่างตรงหว่างขาของเธอ แล้วโน้มใบหน้า ทำให้พิมพ์รดาเอียงหน้าหลบใบหน้าคม "ใครให้เธอกลับ!"
"พิมพ์จะกลับเอง อ้ะ" ฉลามเลื่อนหน้าลงครอบครองยอดถันสีหวาน ตวัดลิ้นดูดเลียสลับดูดดุน พิมพ์รดาสะดุ้งตามปาก
"หยุดสิ่งที่พี่กำลังจะทำ ระหว่างพี่กับพิมพ์ มันจะไม่มีความผิดพลาดซ้ำสองค่ะ" พิมพ์รดาผลักศีรษะของเขาออก แต่มีหรือเขาจะยอม เขายังคงรุกรานร่างเล็ก มือหนาลูบไล้ที่ดอกไม้สวยแล้วสอดนิ้วเข้าไป "หยะ...อย่าทำแบบนี้ ปล่อยพิมพ์ค่ะ"
"ทำไม จะเก็บไว้ให้ไอ้เวรนั่นเอาหรือไง?" เขาผละจากยอดถันแล้วจ้องหน้าพิมพ์รดาอย่างไม่พอใจ
"เก็บให้ใครก็ช่าง แต่พิมพ์จะไม่เก็บให้พี่แน่นอน"
"หึ! ฉันคือผัวคนแรกอย่าลืม เธอเป็นเมียฉันจำใส่กะโหลกหนา ๆ ของเธอเอาไว้ด้วย เธอไม่มีสิทธิ์เก็บร่างกายของเธอให้คนอื่น"
"ผัวเมียอะไรคะ อยากจะหัวเราะ วันนั้นยังให้พิมพ์เก็บเรื่องระหว่างเราเป็นความลับไม่ให้แพร่งพรายมันออกมา ตอนนี้กลับมาพูดเรื่องผัวเมียบ้าบอคอแตกอะไรกัน" เธอเถียงกลับอย่างไม่ลดละ
"หุบปากไป!"
*****
- Writer
