“มิน่า พี่ปลื้มถึงยอมกินข้าวกับเพื่อนจ๋า” จับไต๋พี่ชาย ที่เขาเลี้ยงข้าว เพราะตั้งใจจะสั่งอาหารไปฝากลูกสาวอยู่แล้วนี่เอง
“พี่ปุบปับมา ไม่มีของฝากให้ลูก จะไปมือเปล่าก็ไม่ชิน ถึงได้บอกว่ารอนานขนาดนี้แล้ว ยังไงก็ต้องรอจนกว่าจะได้อาหาร”
“เข้าใจแล้วค่ะ” ตงิดใจคำว่า ปุบปับมา ใครบางคนรู้เรื่องจะดีใจหรือเสียใจกันนะ เมื่อรักษาแผลสดในใจยังไม่หายขาด แต่คนทำให้เกิดรอยแผลย้อนกลับมาอีกครั้ง ไม่ได้เจอกับตัวยังรู้สึกเจ็บแทน
วันสองวันนี้ต้องทำตัวให้ว่างหน่อยแล้ว อาจจะมีสายเรียกเข้าตอนกลางดึกโทรมาทำเสียงกระซิกๆ ก่อนจะร้องไห้เหมือนเช่นเคย
“ไม่ได้อยู่กินด้วยนะ พี่จะสั่งกลับบ้าน ไม่อยากให้ลูกรอนาน”
“พี่ปลื้มซื้อโทรศัพท์ใหม่เหรอ จ๋าคุ้นๆ ว่าพี่ใช้สีดำ” พี่ชายกดดูเวลาผ่านหน้าจอมือถือหลายครั้ง กว่าสุชาดาจะสังเกตเห็น
“เครื่องเก่าจอหน้าจอหลังแตก ขี้เกียจรอซ่อมเลยซื้อใหม่”
“น่าเสียดาย ไปทำตกท่าไหน ถึงแตกทั้งเค
