“ยัยจ๋า ทำไมให้พี่ปลื้มกลับเร็วนักล่ะ น่าจะชวนกินข้าวด้วยกันก่อน/ใช่ๆ ชวนเลยสิ” รักเสนอ เพื่อนคนอื่นสนับสนุน
“พี่ปลื้มอาจมีธุระ อย่ารบกวนพี่เขาเลย”
“รบกวนอะไรกัน พี่ชายแท้ๆ พูดเหมือนคนอื่นคนไกลไปได้”
“จ๋อมกับรักพูดถูก พี่ว่าจ๋าควรถามความสมัครใจของปลื้ม ปลื้มอาจคิดว่าจ๋าไม่อยากให้เขาอยู่กินข้าวด้วยก็ได้”
สายฝนไม่พอใจที่สุชาดาพูดแบบนั้น ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะได้เจอปรเมศวร์ สุชาดากลัวพี่ชายขึ้นสมองปิดปากเงียบไม่กล้าชวน ขัดใจสายฝน ไม่รอให้สุชาดาพูด ออกปากชวนปรเมศวร์ด้วยตัวเอง
“ว่ายังไงปลื้ม อยากอยู่กินข้าวด้วยกันหรือเปล่า น้องจ๋ารับบัตรคิวร้านอาหารญี่ปุ่นมาแล้ว ช่วงเที่ยงไปรอคิวใหม่กว่าจะได้กินบ่ายโมงพอดี ฝนกับน้องๆ ต้องรีบกลับโรงพยาบาล พวกเราไม่ได้อยู่คุยกับปลื้มนานนัก พอกินอิ่มแล้วก็แยกย้ายกันไป”
สายฝนโน้มน้าวตรงจุด ปรเมศวร์เตรียมปฏิเสธแต่เปลี่ยนใจ กินเสร็จแล้วแยกย้ายถือเป็นข้อเสนอท
