สิบแปด
หนี้น้ำใจที่ติดค้าง
หยวนจื่ออี๋ละสายตาขึ้นมาจากแผนผังแปดทิศที่เปล่งแสงสีขาวเรืองรองในความมืด คิ้วเรียวที่ขมวดเข้าหากันเมื่อก่อนหน้านี้ รังแต่จะผูกเข้าหากันจนกลายเป็นปมมากขึ้นเรื่อยๆ
นางหลงทาง!
ไม่ใช่แค่หลงทางธรรมดา แต่ดูเหมือนว่านางกำลังจะพาตนเองกลับไปยังสำนักเมฆาเรืองอีกครั้งโดยไม่ได้ตั้งใจ เช่นนี้ก็ไม่ต่างจากการเดินวนเป็นวงกลมแม้แต่น้อย!
ผืนป่าบริเวณนี้ไร้ซึ่งร่องรอยของหิมะสีขาว ภายในความมืดสลัวมีเพียงแสงจันทรากับดวงดาราอยู่เป็นเพื่อน ต้นหญ้าแห้งกรังใต้ฝ่าเท้าส่งเสียงกรอบแกรบทุกครั้งที่ก้าวผ่าน
‘สังหรณ์ใจไม่ดีเลย’
หยวนจื่ออี๋ครุ่นคิดในใจขณะที่กระชับด้ามกระบี่แน่นขึ้น ทันใดนั้นเองสายลมวูบใหญ่ก็พัดผ่านพร้อมกับแรงปะทะอันมหาศาล ผลักร่างผอมจนกระเด็นล้มลงบนพื้น
กลุ่มควันสีดำจากทั่วทุกสารทิศพุ่งเข้ามาโอบรัดรอบตัวนาง รัดแขนและขาให้มิอาจขยับตัวประหนึ่งถูกเชือกล่องหนมันตรึงไว้กับพื้
