“หยวนถัง ราชทูตแห่งแคว้นเฉามีมารสิงอยู่”
อุ้ยเหมยถ้งซึ่งกำลังใจลอยหันขวับไปมองผู้เป็นอาจารย์อย่างรวดเร็ว “ศิษย์คิดว่าหมู่มารเข้ามาในสำนักไม่ได้เสียอีก”
“พวกมันเข้ามาไม่ได้...ถ้าหากว่าไม่สิงสถิตอยู่ในกายหยาบของมนุษย์” เหวยเซียวช่วยอธิบายเพิ่มเติมพร้อมกับเผยสีหน้ายุ่งยากออกมา “และดูเหมือนว่าจะสิงสถิตอยู่มาได้ระยะหนึ่งแล้ว”
ศิษย์ผู้อ่อนเยาว์สุดในที่นี้ชะเง้อหน้ามองชายหนุ่มผู้นัยน์ตามืดบอด “ระยะหนึ่งที่ท่านว่าหมายถึงเป็นเดือน? เป็นปี?”
ชายหนุ่มใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบอย่างระมัดระวัง “มากกว่าสองปี”
“มารตนนี้มีอิทธิฤทธิ์แก่กล้า” ตงฟางฉุนหยาดึงดูดความสนใจจากศิษย์ทั้งสาม เรื่องนี้เป็นเรื่องที่จริงจังพอสมควรเนื่องจากอีกฝ่ายเป็นถึงราชทูต “ก่อนหน้านี้ข้าสัมผัสไม่ได้ แต่เพราะหยวนถังอารมณ์พลุ่งพล่าน จิตใจไม่สงบเมื่อช่วงบ่ายที่ผ่านพ้น ไอมารจึงได้เล็ดลอดออกมา”
ผิงจวินพยักหน้าพลางยกยิ้มแห้งๆ ค
